การบ้านครั้งนี้เป็นการบ้านที่พี่ไม่ได้จ้างค่ะ เพราะเกิดจากความงอแงของเราเอง (แต่งานจ้างก็ยังรับอยู่นะคะ 555)
เมื่อชะนีสายหวานแบบเรา มีความอยากหวานในเวลาสามทุ่ม ทุรนทุรายใจจะขาด จะต้องทานให้ได้ แต่แล้วก็เหมือนฟ้าประทาน มีเหยื่อหลงเข้ามา เอาไงละคะ ตะครุบสิรออะไร
พี่ก็ช่างทักทายมาได้ถูกเวลา ถามว่ากำลังทำอะไรอยู่ นี่เลยตอบไปแบบไม่รีรอว่า "เค้าอยากกินขนมหวาน" หุหุ ><
สวรรค์ช่างเป็นใจ พี่ถามกลับมาว่าอยากทานขนมอะไร เราก็ตอบกลับไปทันควันว่า "เค้กค่ะ"
ดึกดื่นแบบนี้ร้านเค้กที่ไหนล่ะเปิด นึกไปนึกมาพี่ก็เลยนัดเราออกมาข้างนอก เพื่อขับรถพาเรามุ่งหน้าไปเพลินจิต ระหว่างทางเราก็นั่งฟังเพลงอย่างเพลินใจ กรุ้มกริ่มตลอดทาง เพราะมีคนใจดีพามาหาซื้อเค้กตามที่ต้องการ
เมื่อมาถึงร้านเราเองไม่รอช้า พุ่งตัวไปยังตู้โชว์เค้กอย่างรวดเร็ว มองไปมองมา อันนู้นก็น่าทาน อันนี้ก็น่าทาน แต่สุดท้ายก็ลงเอยที่เค้กที่แสนจะโปรดปราน นั่นก็คือ "Strawberry Cake"
ได้เค้กมาแล้ว ก็กลับบ้านได้อย่างสบายใจ ไม่มีการงอแงใดๆอีก สงสารก็แต่เหยื่อผู้พลัดหลง ที่พลาดเข้ามาตอนเรากำลังหิวโหย ที่ต้องขับรถไปรับเรา พาไปซื้อเค้ก แล้วยังต้องไปส่งอีก
แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณพี่ ที่เอ็นดูเราตลอด ไม่ว่าเราจะอยากไปไหน อยากทานอะไรก็จะตามใจ และอาสาพาไปเสมอ ถึงแม้ว่าในหลายๆครั้งจะโดนเราร้องขอแกมบังคับก็เถอะ แต่พี่ก็ไม่เคยปฏิเสธเราเลย ^^