ที่เขียนมาอ่านแล้วเข้าใจดีว่าเป็นอย่างไร....
เด็กวัดเก่าได้ทุนไปเรียนเหมือนกัน...นานมากแล้ว
สมัยนั้นติดต่อบ้านเมืองไทยต้องเขียนจดหมายอย่างเดียวส่งมาสิบกว่าวันถึง
ที่บ้านตอบแล้วส่งกลับใช้เวลาอีกสิบกว่าวัน รวมแล้วเกือบเดือน อื่นๆไม่ต้องพูดถึง แต่ก็รอดมาได้
ตอนนี้ส่งลูกไปเรียนนอก (อายุประมาณหนูนี่แหละ)และถ้ามันจะยอมแพ้แล้วขอกลับบ้าน...ด้านล่างนี้คือคำตอบที่ลูกผมจะได้...
มรึงห้ามยอมแพ้กลับมาเด็ดขาด สอบตกได้ เรียนไม่ผ่านได้ ร้องไห้ได้ แต่ห้ามยอมแพ้
สู้แล้วต้องให้ชนะ สู้เพราะต้องสู้ ไม่เกี่ยวกับว่าพร้อมหรือไม่พร้อม ชนะให้ได้ก่อนแล้วจะเอาไงก็ว่ากัน
เราต้องสร้างนิสัยให้"ชนะคือเรื่องธรรมดาของชีวิต" ไม่ใช่เจออะไรยากลำบากก็ยอมแพ้
เป็นหนอนที่ลอกคราบกลายเป็นผีเสื้อแล้วบินขึ้นฟ้า ไม่ใช่กลับมาเป็นหนอนเหมือนเดิม
ปล. ผมปากหมาเนอะ...