ครั้งหนึ่ง ผมเคยคิดว่า การมีครอบครัว มีภรรยาที่น่ารัก มีลูกน้อยๆซัก 2 คน น่าจะเติมเต็มชีวิตของผม แล้วผมก็ได้แต่งงานจริงๆ แต่แล้วมันก็พังลงอย่างราบคาบเพราะความมักมากในกาม, ความไม่รู้จักพอของผู้หญิงที่ผมเลือกมาให้เป็นอีกครึ่งนึงของผม จากวันนั้นถึงวันนี้ 10 กว่าปีแล้ว ผมก็ไม่เคยโหยหาชีวิตครองครัวอีก แม้ว่าผมจะยังอยากมี ภรรยาที่น่ารัก อยากมีลูกน้อย แต่ผมไม่โหยหามันอีก การอยู่คนเดียวมาตลอด 10 กว่าปี ทำให้ผม คุ้นชินกับการไปไหนมาไหนคนเดียว ผมได้ไปเที่ยวในที่ที่อยากไป โดยไม่ต้องกังวลว่า ลูกเมีย จะเที่ยวแบบผมได้มั้ย ผมสามารถออกไปถ่ายรูป, ออกไปสังสรรค์กับเพื่อนฝูง โดยไม่ต้องห่วงว่า ลูกเมีย จะรอผมกลับบ้านหรือเปล่า ผมว่าผมก็มีความสุขดี แม้ว่าจะมีบ้างที่เหงา แต่ก็ทดแทนได้ด้วยการออกไปเห็นโลกกว้าง การออกไปหาของอร่อยๆกิน และผมก็คงจะไม่คิดถึงการแต่งงานใหม่อีกแล้ว ^^