ไม่ได้เขียนการบ้านนานมากๆค่ะ มีใครนึกถึงเราบ้างมั้ยน๊าา
เนื่องจากไปทำงานเต็มตัวเดินทางบ่อยขึ้นด้วยส่วนนึง
ยิ่งโตขึ้นยิ่งต้องรู้จักรับผิดชอบมากขึ้น
ต้องจัดแจงเวลางานเวลาเรียนหมั่นเข้าคอร์ทต่างๆเพื่อเติมความรู้สิ่งใหม่ๆให้กับตัวเอง
อยู่เรื่อยๆ แต่ยังคิดถึงบ้าน wlg หลังนี้อยู่เสมอ ถึงภายนอกบ้านหลังนี้เปนสีเทาแต่อีกมุม
นึงมันมีความอบอุ่นซ่อนอยู่ ปิงขอบคุณค่ะที่ปิงมีโอกาสได้เจอพี่ดีๆ ถึงปิงไม่ค่อยได้
รับจ้างเที่ยวแร้ว ยังมีโอกาสได้เจอพี่ชายดีๆที่เปนห่วงเปนใยอยู่ตลอด ถามสารทุกข์
สุกดิบ ไม่ใช่แค่จ้างเที่ยวแร้วจบ แต่พี่ๆทำให้ปิงเหนว่าความปรารถนาดีของพี่ๆยังเมตตา
ปิงเอนดูปิงเหมือนเคย ล่าสุดไปเจอพี่ทานนึง พี่ยังเปนผุ้ชายที่มีทัศนคติที่ดีเหมือนเดิม
คอยบอกคอยสอนคอยกล่าวตักเตือนปิงทั้งการใช้ชีวิตการทำงานแระการปล่อยวาง พี่
สอนปิงเสมอๆว่า อะไรที่มันหนักอย่าเข้าไปแบก แต่ก่อนปิงค่อนข้างเซ้นท์ซิทิฟเวลา
ได้ยินใครกล่าวหาหรือว่าให้โดยที่ไม่เคยเจอหน้าเราไม่เคยรู้จักเราแร้วมาตัดสินเรา แระ
ยอมรับว่าปิงก้อทุกข์กับสิ่งเหล่านี้ เปนใคร ใครก้อไม่พอใจทั้งนั้นถูกมั้ยคะ แต่พี่ก้อสอน
ให้เลือกจำแต่สิ่งดีๆคนดีๆ ใครจะหูเบาไร้สมองอย่าไปให้ราคาเค้า พี่ยกตัวอย่าให้ปิงฟัง
ว่าสมมุติเจอ20คนไม่ดี2คนเราก้อดีแร้ว ทุกวันนี้ดีใจมากถ้าวันนั้นไม่ได้ก้าวขาเข้ามาใน
บ้าน wlg แห่งนี้ปิงคงไม่มีโอกาสได้เจอพี่ๆบางท่านบางคนปิงเคารพรักเหมือนญาติผุ้
ใหญ่รักเหมือนพี่ชาย ขอบคุณที่ยังอยู่ในไลน์ปิง ขอบคุณที่คอยถามไถ่คอยห่วงใย
ขอบคุณที่ไม่หายไป
ไหนค่ะ ดีใจนะที่ได้รู้จักพี่ ไว้พี่ว่างไปเม้ามอยกันอีกนะ มาบ่นปิงอีกนะ