มันเป็นตอนเช้าเวลา 8.30 น.ที่วุ่นวายเอาการ มีสุภาพบุรษสูงอายุท่านหนึ่งในวัย 80 กว่า
มารับบริการแพทย์ตัดไหมจากแผลที่หัวแม่มือ และบอกว่าขอให้รีบหน่อย เพราะมีนัดตอน 9.00 น.
เมื่อผมตรวจร่างกายตามปกติเสร็จ ผมก็ขอให้นั่งรอ โดยผมรู้ว่าอย่างไรเสีย ก็ไม่หนีหนึ่งชม.กว่าที่จะถึงคิว
ผมเห็นสุภาพบุรุษท่านนนี้ดูนาฬิกาหลายครั้งอย่างกระสับกระส่าย ผมว่างอยู่พอดีจึงเข้าไปดูแผลให้
เมื่อตรวจดูก็เห็นแผลปกติดี ผมจึงเดินไปหารือกับหมอคนหนึ่งที่ให้บริการอยู่
เอายาและวัสดุมาทำแผลให้ ขณะที่ตัดไหมอยู่
ผมก็ถามว่า "มีนัดกับหมออีกคนหรือจึงรีบร้อน"
สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า "ไม่หรอก แต่จำเป็นต้องรีบไปเนิร์ซซิ่งโฮมเพื่อทานอาหารเช้ากับภรรยา"
"ภรรยาอยูที่นั่นมานานพอสมควรแล้ว และเธอเป็นโรคอัลไซเมอร์"
ผมก็ถามอีกว่า "เธอจะรู้สึกกังวลเป็นทุกข์ไหม ถ้าท่านไปสายสักหน่อย"
สุภาพบุรุษท่านนี้ก็ตอบว่า "เธอไม่รู้หรอกว่าผมเป็นใคร เธอจำผมไม่ได้มา 5 ปีแล้ว"
ผมรู้สึกแปลกใจถึงถามว่า "แล้วคุณก็ยังไปทุกเช้า ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็ตาม"
สุภาพบุรุษสูงอายุยิ้มและตบเบาๆบนมือผม และพูดว่า
"ถึงเธอไม่รู้จักผม แต่ผมยังรู้ว่าเธอเป็นใคร"
ผมต้องกลั้นน้ำตา ขณะที่เดินจากมา ขนบนแขนลุกชันและคิดว่า
"นั่นคือความรักอย่างที่ผมต้องการในชีวิต"
"ความรักที่แท้จริงไม่ใช่เรื่องกายภาพหรือโรแมนติก"
"ความรักที่แท้จริง คือ การยอมรับทุกสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันได้เป็นมาตลอด
รวมทั้งที่จะเป็นและที่จะไม่เป็นด้วยคนที่มีความสุขที่สุด
ไม่จำเป็นว่าจะต้องมีสิ่งที่ดีที่สุดของทุกสิ่ง เขาเพียงทำสิ่งที่เขามีอยู่ให้ดีที่สุด"
CR: Forward mail
