วันนี้ ตอนนี้ และเดี๋ยวนี้ ผมได้เขียนการบ้านฉบับนี้ ซึ่งคงเป็นการบ้านฉบับแรก ฉบับเดียวและคงเป็นฉบับสุดท้าย
ผมได้นั่งคิดทบทวนกับการเข้ามาใน WLG นี้ ตั้งแต่ครั้งแรกจนถึงวันนี้ ก็ปีกว่า ๆ
ซึ่งระยะเวลาที่อยู่ที่นี่ ใน we love gig นี้ ได้รู้จัก เรียนรู้ ศึกษา เรื่องราวของคนมากมาย
หลากหลายอาชีพ หลากหลายชีวิต และหลากหลายความเป็นอยู่ รวมทั้งอุปนิสัยใจคอของหลาย ๆ คน
ได้รู้จักทั้งเป็นการส่วนตัว และทั่ว ๆ ไป สำหรับเพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ หลาย ๆ คนในนี้ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็เข้ามาอยู่ในชีวิตของผม
ผมคิดว่าทุก ๆ เหตุการณ์ที่เข้ามาล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ไม่คาดฝันทั้งสิ้น บางเหตุการณ์เรียกได้ว่าเป็น "บุพเพฯ" ก็น่าจะได้
เพราะความเป็น WLG ที่ทำให้คนที่ทั้งชีวิตไม่คิดว่าจะได้มาเจอกัน กลับได้มาเจอก้นและทำความรู้จักซึ่งกันและกัน
เมื่อหลาย ๆ เดือนที่ผ่านมา กับการอยู่ที่นี่ ดูแล้ว มีความสุข สนุกสนาน เหมือนเราไม่ได้อยู่คนเดียว ในเวลาที่เราทำงานหนัก ๆ
และไม่มีใคร ซึ่งมันเป็นอะไรที่เหมือนครอบครัวอีกครอบครัวหนึ่่ง ที่มีคนคอยห่วงใยซึ่งกันและกัน คอยบอกข่าวสารข้อมูล
และแลกเปลี่ยนความคิดเห็น ประสบการณ์ ซึ่งกันและกัน
แต่มาในวันนี้ ใน WLG มีการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างเยอะแยะมากมาย โดยเฉพาะใจคน จึงรู้สึกเสียดายความทรงจำที่ดีที่นี่
ผมเลยคิดว่า ควรค่าแก่เวลาที่ จะต้องลาจากไปจากที่แห่งนี้ โดยเก็บภาพ ความทรงจำที่สวยงาม และความรู้สึกดี ๆ ที่อยู่ที่นี่เอาไว้
แค่อยากฝากทุก ๆ คน ที่ผมรู้จักว่า ในที่นี้ เป็นครอบครัวใหญ่ ซึ่งมีคนร้อยพ่อพันแม่ มาจากต่างที่ต่างถิ่น ต่างสถานะ ต่างความคิด
ต่างมุมมอง เราควรเปิดใจให้กว้างยอมรับความเป็นจริงกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น หลาย ๆ เหตุการณ์ในช่วงนี้ที่เกิดขึ้น เป็นเพราะ "ใจเรา"
เป็นผู้กำหนด มีคนชนะ ก็มีคนแพ้ มีคนถูกยกย่อง ก็ต้องมีคนที่ถูกย่ำยี ทุกเหตุการณ์จึงควรทะนุถนอมจิตใจซึ่งกันและกัน ใจเค้าใจเรา
การบาดหมางที่เกิดขึ้น เพียงเพราะน้ำผึ้งหยดเดียว จริง ๆ แต่มันมีผลกระทบเป็นวงกว้างมาก "คนที่แย่ที่สุดคือคนที่อยู่ตรงกลาง"
ถ้ามีโอกาส ลองหันหน้าคุยกัน อาจจะทำให้เข้าใจกันได้มากขึ้น ไม่มีฝักมีฝ่าย ไม่มีพรรคมีพวก เหมือนเมื่อก่อนที่ผ่าน จะดูแล้วมีความสุข
ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง เสแสร้งไม่ค่อยเป็น เหตุการณ์หลาย ๆ อย่างที่ผ่านมาผมจะไม่พูดถึงสิ่งที่ไม่ดี และคนไหนดีหรือไม่ดี ยังไง
ผมมีโอกาสได้เดินผ่านเข้ามา และกำลังเดินผ่านออกไป โดยผมทำได้แค่เพียง เก็บสิ่งดี ๆ ที่มีคุณค่ากับชีวิตที่เคยอยู่ที่นี่เอาไว้
และท้ายที่สุดนี้ อยากฝาก ขอโทษ เพื่อน ๆ พี่ ๆ น้อง ๆ หลาย ๆ คน ที่ผมอาจจะมีเจตนาหรือไม่มีเจตนาก็ตาม ทำให้เสียความรู้สึก
เสียใจ ดูถูกเหยียดหยาม หมิ่นเกียรติ มา ณ ที่นี่้ด้วย
และคนสุดท้ายที่ผมต้องขอโทษ คือ นางฟ้าของผมเอง "นางฟ้าของฟรีดอม" ที่ผมเอาใจใส่คนอื่น รักษาน้ำใจคนอื่น มากเกินไป จนลืมนึกถึงความรู้สึกของคนของตัวเอง
ลาก่อน ชาว WLG วันหน้าอาจจะมีโอกาสแวะเวียนเข้ามา พูดคุยสังสรรค์ ในฐานะนักท่องเที่ยว หวังว่าจะพบการเปลี่ยนแปลงและสิ่งดี ๆ ที่จะเกิดขึ้นนะครับ
By....fredom.....
