อนิจจาห่างไกลไม่ใกล้ชิด แต่ดวงจิตผูกไว้ให้ไหวหวั่น ถึงเวลาเปลี่ยนผันแสนนานวัน มิอาจปันแบ่งใครเพราะใจแคร์ ด้วยเหตุใดเราต่างก็รู้อยู่ ไร้เคียงคู่เพราะไร้เธอเสนอสนอง ด้วยใจภักดิ์มั่นคงไร้เธอมอง ด้วยสมองสองมือถือจริงจัง วาสนาถูกจดหมดแค่นี้ เริ่มวันที่เธอห่างไปให้หงอยเหงา อยากขอโทษสักหมื่นคำถ้าทำเรา ได้เป็นเงาเดินตามตืดสนืทกัน ขอส่งแรงใจให้เจ้าของกระทู้ ลุกขื้นสู้เดินต่อได้ไม่ท้อถอย ความทรงจำเก็บไว้ได้อย่าใจลอย เพ้อแต่น้อยเก็บคุณค่าไว้กับตัว