บ่นไปเรื่อยๆค่ะ (ความคิดของคนสละโสดอีกครั้งค่ะ)

[women to life]

  เมื่อเริ่มมีความรักเมื่อใจเริ่มได้รสชาติของความสุข..เราก้อจะมีความหวังต่อความสุขนั้นทันทีว่า..มันควรจะเกิดขึ้นอีก..คาดหวังว่าความสุขนั้นจะต้องอยู่กับเราตลอดไป
เราอาจไม่ได้ตระหนักว่า..ยิ่งเราคาดหวังสูงเท่าใด..โอกาสที่โลกแห่งความเปนจริงจะมีให้เราได้.. ก้อยิ่งห่างไกล หลายคนเมื่อผิดหวังก้อเฝ้าแต่จะทำให้ความหวังเปนจริงขึ้นมา หลักการนี้ใช้ได้กับหลายกรณีก้อจริงแต่ไม่ใช่กับเรื่องความสัมพันธ์ เพราะคนอื่นจะคิดหรือรู้สึกกับเราอย่างไรนั้นเปนเรื่องภายในตัวตนของเขา
เมื่อใดที่เรากำลังใช้ชีวิตเพื่อไปทำให้ใครพึงพอใจหรือให้เขายอมรับ..
เมื่อนั้นเท่ากับเรามอบชีวิตไปเปนทาสของเขาเช่นกัน
**ทุกข์พึงดับที่เหตุแห่งทุกข์ฉันใด..ความผิดหวังนั้นก้อควรดับด้วยการ ลด-ละ-เลิก ความคาดหวังของตัวเราเองฉันนั้น
ส่วนตัวแล้ว อาจลด-ละ-เลิก ในวันสุดท้ายที่เกือบจะสายไปแต่แล้วก้อหยุดความหวังของตัวเองลงได้ว่าไม่ควรเอาชีวิตมาจมปลักกับความรักความหวังลมๆแล้งๆกับคนที่เขาไม่มีหัวใจไม่เคยมีสักครั้งที่ทำใจได้ตลอดเวลาหลายปีมาแต่แล้ววันนี้ทางสว่างก้อเปิดออกมาให้เห็นให้ได้คิดว่า..ความสุขของความรักครั้งนี้คือการได้รัก ไม่ใช่การอยู่เพื่อให้เขาเห็นว่าเรารัก
เราจึงเลือกที่จะเดินจากมาและการจากกันครั้งนี้ตั้งใจกับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่หวนกลับมาอีก.....
  ถ้าเราบอกว่าเรารักใครเราไม่ควรมีน้ำตาแห่งความเสียใจไม่ใช่หรือ..เราควรยินดีที่ได้รัก..ไม่ว่าเขาคนนั้นจะทำให้เราเสียใจหรือไม่ว่าเขาคนนั้นจะไม่ทำตามใจที่เราต้องการก้อตาม.......เราควรยิ้มอย่างผู้มีชัยเหนือความรักแล้วก้าวไปแต่งงานกับคนที่คู่ควรกับเราที่สุดไม่ใช่จมปลักอยู่กับความรัก....