เช้าวันต่อมา...
เมื่อคืนเธอนอนแทบไม่หลับ.. กับความสับสน ที่เวียนวนอยู่ในสมอง.. กับ หัวใจ..
กว่าจะบังคับ จังหวะการเต้นของหัวใจให้เข้าที่ สู่โหมดปกติ หลับได้ก็ดึกดื่น..
พอตอนเช้า ทำให้เธอไม่อยากตื่น.. เผลอหลับต่อ.. จนตื่นสาย..
ดูมือถือ.. มีข้อความไลน์มา.. แต่เช้า.. เร่งเร้าที่จะเจอกัน..
มัวแต่คิดกังวลมากมาย.. จนตอนนี้.. ไม่มีเวลาพอที่จะคิดหรือทำอะไรแล้ว..
ทั้งที่วันนี้ เธอมีตารางงานที่ภาษาบ้านว่าเรียกว่า ยุ่งคอดๆ..
ด้วยแรงโน้มถ่วงของโลก หรือ แรงดึงของจักรวาล ทำให้ไม่อาจห้ามใจ..
ตอบตกลงรับนัดเขาไป.. ทั้งที่ ยังมีปัญหางานมากมาย ให้สะสางตั้งแต่ยังไม่ออกจากบ้าน..
กว่าจะเคลียร์เรื่องคน เรื่องงาน.. เวลาผ่านไปอีก.. เขาส่งข้อความมา ว่า..
กำลังออกมาแล้วนะ ..ขณะที่เธอยัง หัวฟู อยู่ในชุดนอน.. ทำไงดีๆๆๆๆๆๆๆ..
เธอรีบอาบน้ำแต่งตัว.. คิดว่า บ้านใกล้แค่นี้ยังไงก็ไปถึงที่ทำงานก่อนเค๊า...
เธอขับรถออกมาได้แค่ครึ่งทาง เขาบอกว่า ถึงแล้ว..
โอ้ว... มายบุสด้า.. พระเจ้าช่วย เธอไปสายที่สอง..
แม้แค่ 5 นาที ก็ถึง.. แต่เธอมีปัญหา ที่ต้องเคลียร์.. ก่อนจะออกไปไหนได้..
ทำให้เขาต้องนั่งรอเธออยู่บนรถ ในลานจอดที่อุณหภูมิภายนอก มากกว่า 35 องศา
เขาไลน์มา.. ว่าเธอชอบให้เขารอ.. เธอพยายามหลอกตัวเองว่า ..เขาน่าจะเข้าใจ
เสร็จภารกิจ (บางส่วน) เดินมาที่รถ.. เขาดูนิ่ง.. นิ่งมาก.. นิ่งที่สุด..
แต่เธอไม่ละเอียดอ่อน พอที่จะรับรู้หรือสัมผัสได้.. ถึงรังสีความ มาคุ..
เธอจดจ่อ คิดอย่างเดียวว่า ไปไหนไม่ได้ ถ้างานยังไม่เสร็จ..
ด้วยความเคยชิน กับการสั่งงาน.. เธอเผลอสั่ง (เชิงขอ) ...
ให้เขาไปส่งเธอทำธุระ.. 1. ไปรับพัสดุในซอยแถวนั้น..
2. ไปรับเอกสาร ที่บ้านหุ้นส่วน ซึ่งทางไปวกวน ยิ่งกว่าเขาวงกฎ
เขาไปตามคำขอ (เชิงสั่ง) .. ทั้งสองที่ เริ่มรมณ์บ่จอย.. บ่นเล็กน้อย..
เขาบอก เคยแต่สั่งลูกน้องไม่เคยถูกสั่ง.. ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไร เธอเองก็เริ่มคิด..
เราชักจะมีอะไรที่ตรงกัน เกินไปแล้ว.. ลึกๆ.. เธอแอบเปรียบเทียบ.. ตัวจริงที่รอเธอได้ไม่เคยบ่น..
ถามประชดนิดๆว่ามีอีกมั๊ย.. เธอตอบใสซื่อ.. มี.. แต่ทานข้าวกันก่อนก็ได้..
ตอบแบบไร้เป้าหมายว่าจะไปร้านไหน.. เพราะ ร้านที่เธอแนะนำไป ก็ไปไม่ได้..
รถเขาเด่น เห็นชัด จำง่าย เขาต้องคอยหลบญาติ และ ภรรยา..
โชคดีเจอ Food Land เธอให้เขาเลี้ยวรถเลย.. ทานง่ายๆ..
เธอตอบแทนน้ำใจเค๊า โดยขอเป็นเจ้ามือเอง..
มื้อนี้.. บรรยากาศต่างกันมื้อแรกมาก..
จากความตื่นเต้น.. เป็นความกังวัลว่าเขาจะโกรธมั๊ย..
จากความเขิลอาย.. เป็นความวิตก.. เริ่มรู้สึกผิด..
แม้เธอจะรู้สึกผิดที่มาสาย.. และ ยังไหว้วานให้ทำธุระมากมาย
เธอก็เถียงคนเดียวในใจ.. ว่า ก็บอกแล้ววันนี้ไม่ว่าง.. แต่อยากเจอกันนี่นา..
++++++++++++++++++++++++++
# กรี๊ด... ดึกแล้ว เด็กกลับบ้านกันหมดแล้ว พรุ่งนี้ มาพิมพ์ต่อนะคะ..
# เรื่องมันยาว.. แต่งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา.. พรุ่งนี้มาเล่าต่อ ตอนต่อไปค่ะ..