การนัดหลานๆใน WLG มานั่งกินข้าวกัน มานั่งดูหนังกัน แต่ละครั้ง ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผม ซึ่งปัญหาใหญ่อยู่ที่การเดินทาง ต้องหลับนอนรอนแรมมาบนบนรถไฟหลายชั่วโมง ถ้าไม่มารถไฟก็ต้องมารถทัวร์ เครื่องบินน่ะ เลิกคิดได้เลย บ้านผมไม่มีสนามบิน แถมเครื่องบินก็ไม่ผ่าน ถึงผ่านก็ไม่จอด การเดินทางที่สะดวกที่สุด ก็คือรถไฟนั่นแหละ แถมเต็มตลอด ต้องซื้อตั๋วล่วงหน้าหลายวัน
วันหนึ่ง วันนั้น ผมเกิดอากจะไปเที่ยวกรุงเทพ ไปหาอะไรกินอร่อยๆ หาหนังดู ผ่อนคลายระบายความเหงา จะไปเดินเล่นคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว ก็น่าจะยิ่งเหงาหนักขึ้นไปอีก ว่าแล้วก็เปิด WLG หาหลานสักคนมาเป็นเพื่อน เพื่อนเที่ยวนะครับ ผมไม่สนใจงานแรงอยู่แล้ว ตามประสาคนไม่มีปัญญาและไม่มีน้ำยา
มาสะดุดตรง nongaom นี่แหละครับ เคยผ่านตามาหลายกระทู้ เคยเห็นการบ้านมาหลายครั้ง น่าจะพอทำให้ชายชราอย่างผมกระชุ่มกระชวยในชีวิตขึ้นมาบ้าง ไม่รอช้า รีบติดต่อนัดหมายทาง pm เลย แล้วก็มานั่งคุยไลน์กันต่อ หลังจากกำหนดเวลา นัดหมายอย่างเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว ผมก็รีบไปสถานีรถไฟ ได้ตั๋วโดยสารมาใบหนึ่ง ช่วงนี้การรถไฟลดราคาให้ผู้สูงอายุ ทำให้ผมเสียค่าโดยสารแค่ครึ่งราคา
วันเดินทาง นอนหลับไม่สนิท หลับๆตื่นๆ มาตลอดทาง จะฝันถึงน้องอ้อมก็ฝันไม่ถูก หน้าตาเป็นไงก็ไม่รู้ แค่เห็นรูปเล็กๆในหน้าจอไลน์ก็ไม่ชัดเท่าไหร่ เลยฝันเรื่องอื่น เรื่อยเปื่อย ตามเวลารถไฟจะเข้าสถานีหัวลำโพงตั้งแต่เช้ามืด แล้วผมจะไปอยู่ไหน นัดน้องอ้อมไว้เที่ยงตรง ที่เซนทรัลเวิรลด์ ภาวนาให้ให้รถไฟเสียเวลาเยอะๆ ผมจะได้ไม่ต้องไปแกร่วรอที่ไหนนานๆ แล้ววันนั้รถไฟก็เสียเวลาไปชั่วโมงกว่า โอ เค เลย แดดออกแล้ว ค่อยยังชั่ว ไปหาข้าวเช้ากินก่อนแล้วกัน
ผมบอกกับน้องอ้อมว่า ผมจะแต่งตัวแบบง่ายๆนะ เสื้อยืดคอกลม กางเกงยีนส์ รองเท้าแตะ น้องอ้อมไม่ต้องแต่งสวยมากนัก เดี๋ยวจะเป็นว่า เกิดความแตกต่างอย่างเห็นได้ชัด ลำพังแค่หน้าตา วัย และสังขาร ก็แตกต่างกันพออยู่แล้ว ผมสะบ้พายเป้มาหนึ่งใบ มีเสื้อยืดมาเปลี่ยน น้ำท่าไม่อาบ แค่เข้าไปล้างหน้า เปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำสถานีรถไฟหัวลำโพง
ลงใต้ดินมานั่งรถไฟฟ้าใต้ดิน ไปหาข้าวเช้ากินแถวๆสีลม ถิ่นที่ผมคุ้นเคยมาก่อน ยังมีเวลาอีกเหลือเฟือ ไปไหนดีหว่า สุดท้ายก็นั่งรถเล่น นั่งรถไฟใต้ดินจากสีลมไปจตุจักร นั่งรถไฟฟ้าบีทีเอสจากหมอชิตไปแบริ่ง นั่จากแบริ่งไปสยาม นั่งจากสยามไปบางหว้า นั่งจากบางหว้ากลับมาสยาม มาเดินเล่นที่สยามพารากอนพักนึง ก็ไปนั่งรอน้องอ้ออมที่จุดนัดหมาย เซนทรัลเวิรลด์
ที่เซนทรัลเวิรลด์ผมมีร้านกาแฟเจ้าประจำอยู่ นั่งจิบกาแฟเพลินๆ น้องอ้อมมาตรงมาตรงตามเวลานัดเป๊ะ นี่คือความประทับใจอย่างแรก น้องอ้อมเป็นคนหนึ่งในจำนวนไม่กี่คน ทีนัดแล้วมาตรงตามเวลานัด หลังๆนี้ผมเริ่มรู้สึกว่าน้องเพื่อนเที่ยวไม่ค่อยรักษาเวลานัดหมายกันเท่าไหร่
ความประทับใจต่อมาคืออัธยาศัยไมตรี เป็นมิตรและเป็นกันเองมาก ผมไม่ต้องปรับตัวอะไรเลย วัยต่างกันแค่
ปี เอ๊ย..! ตั้ง
ีปี แต่สนทนาได้ในทิศทางเดียวกัน นี่ไม่นับเรื่องรูร่างหน้าตา ซึ่งน้องอ้อมสวยและน่ารักอยู่แล้ว รวมทั้งการแต่งเนื้อแต่งตัว ที่ีมากมาย
เราตกลงกันว่า จะกินข้าว ดูหนัง แล้วก็กินไอติม น่าจะเป็นสูตรสำเร็จรูปของผม ทุกครั้งก็จะเป็นแบบนี้ น้องอ้อมโอเค รับได้ บอกลุงพาไปไหนไปได้หมด หมายถึงในห้างนี้เท่านั้นนะครับ
ชวนน้องอ้อมไปจองตั๋วหนังกันก่อน เดี๋ยวค่อยมากินข้าว แล้วก็ขึ้นไปดูหนัง ปรากฏว่าได้ตั๋วหนังเรียบร้อย อีก 40 นาที หนังจะฉาย เลยเปลี่ยนใจไม่ลงมากินข้าวแล้ว เข้าไปกินในเลาจน์ของโรงหนังเลยดีกว่า หนังรอบนี้ ทาง SF บริการฟรี
บทสนทนาของคนต่างวัยก็เริ่มต้นในเลานจ์นี่แหละ เอาเข้าจริงน้องอ้อมไม่ได้คุยมากเท่าไหร่ ดูเหมือนจะสนใจกับอาหารมากกว่า เอาความลับมาเปิดเผยกันเลยก็ได้ว่า น้องอ้อมกินอะไรบ้าง เธอกินเต็มที่ครับ เมื่อรู้ว่ามื้อนี้เขาให้กินฟรี เท่าที่จำได้คือ สปาเกตตี้ 2 ปูอัด 2 พายไก่ 3 ขนมเค้ก 2 ผลไม้ 1 น้าพั้น และน้ำส้มคั้น (ขาดอะไรอีกน้องอ้อมมาเพิ่มเติมให้ทีนะ ลุงจำได้แค่นี้) แล้วยังมีข้าวโพดคั่วกับเครื่องดื่มฟรี ที่เสิรฟให้ในโรงหนัง น้องอ้อมก็จัดการหมด
นี่เป็นข้อยืนยันว่า น้องอ้อมไม่ใช่คนที่คุยเก่งอย่างเดียว
แต่เรื่องคุยก็ไม่ขาดตกบกพร่องนะครับ เธอสามารถกินไปคุยไปได้ตลอด ที่นั่งอยู่ในเลานจ์ของ SF
หนังดีมากเรื่องนี้ น้องอ้อมเป็นคนเลือกเอง ผมก็ชอบและอยากดูอยู่เหมือนกัน
แต่ความประทับใจในโรงหนัง ไม่ได้อยู่ที่เนื้อเรื่องของหนังที่ฉาย แต่อยู่ที่การเทคแคร์ของน้องอ้อม โรงหนังโรงนี้มีผ้าห่มให้ด้วย น้องอ้อมห่มผ้าให้ผม ก่อนที่จะห่มให้ตัวเอง และตลอดเวลาที่อยู่ในโรงหนัง ตั้งแต่หนังเริ่มฉายจนหนังจบเรื่อง น้องอ้อมนอนกุมมือผมไว้ตลอด อบอุ่นดึจัง ซึ่งผมไม่เคยเห็นมาก่อน หลายคนไม่ยอมจับมือ บางคนให้จับแค่เดี๋ยวเดียว แต่กับน้องอ้อม เรานอนกุมมือกันอยู่สองชั่วโมงเต็มๆ
ออกจากโรงหนัง ตามแผนคือ ไปกินข้าว แต่ปรากฏว่า ต่างคนต่างอิ่ม อิ่มมาจากของฟรีในเลาจน์นั่นแหละ
ก็เลยต้งผ่อนคลาย เปลี่ยนแผนเป็นเดินย่อยอาหาร เดินรอบชั้น 7 6 5 4 3 ตลอดเวลาที่เดินด้วยกัน น้องอ้อมจูงมือผมตลอดเวลา และนี่ก็เป็นอีกหนึ่งของความประทับใจ และที่ผมอยากจะชื่นชมก็คือ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน น้องอ้อมไม่เคยใช้โทรศัพท์เลย ไม่ได้ยินเสียงโทรเข้า ไม่มีการโทรออก ไม่เล่นไลน์ ไม่ส่งข้อความ (สุดยอดจริงๆ)
เดินย่อยอาหารกันพักใหญ่ๆ ก็ได้เวลากาแฟสำหรับผม น้องอ้อมเลือร้านเอง ไปนั่งกันที่ after you น้องอ้อมกินขนมปังกับไอติม ผมซดกาแฟร้อน ร้านนี้กาแฟอร่อยใช้ได้เลย แล้วก็อิ่มแบบเดินจะไม่ไหว
ออกร้าน after you ก็ออกมานั่งคุยกันต่อ ที่ม้านั่งริมระเบียงชั้น 7 คุยกันนานเลยคราวนี้ สารพัดเรื่องที่น้องอ้อมชวนคุย ผมจำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่รู้ว่าพูดไม่ทัน น้องอ้อมคุยเก่งจริงๆ เชื่อได้เลย ผมรับรอง
ออกจาก Central World เดินจูงมือกันบน sky walk ให้เด็กๆวัยรุ่นอิจฉา เดินมาขึ้นรถไฟฟ้า บีทีเอส ที่สถานีสยาม เราแยกทางกันตรงนี้ น้องอ้อมกลับไปทางแบริ่ง ส่วนผมไปหมอชิต ไปหารถ บขส.กลับบ้าน หลังจากซึมซับความประทับใจมาหลายชั่วโมง
แต่..เอ..จำได้ว่า นัดน้องอ้อมไว้แล้วนี่ ว่าจะเจอกันอีกสักครั้ง
ไม่รู้ว่าวันไหน ลุงลืมไปแล้ว แต่จดเอาไว้ เดี๋ยวค่อยเปิดดู
พรุ่งนี้เช้าจะไปซื้อตั๋วรถไฟ แล้วลุงกับหลานจะได้เจอกันอีกครั้ง เอากล้องถ่ายรูปไปด้วย จะไปถ่ายขากับหัวเข่า ยักษ์วัดแจ้ง
แล้ว เรา จะ เจอ กัน อีก
