เมื่อเร็ว ๆ นี้มีโอกาสได้นัดคุยกับพี่คนหนึ่งที่เค้าจะรับเลี้ยงดูแลกันแบบรายเดือนค่ะ เราก็พาเพื่อนไปด้วย คุยกันอะไรกันก็โอเคนะค่ะ เค้าก็ชอบนิสัยเรา เราก็ชอบนิสัยสุภาพของเค้าเพื่อนเราก็บอกว่าโอเคเค้าดูจริงใจดี เลยตกลงกันว่าโอเคนะจะรับเลี้ยง
แต่พอดีว่าเราเป็นคนต่างจังหวัด เวลาเดินทางเข้า กทม. ทีก็ต้องใช้เงินทุน พอดี ขากลับจากการนัดเจอกันเราไม่มีค่ารถกลับ ต่างจังหวัดพี่เค้าก็บอกว่า เดียวพรุ่งนี้(วันจะกลับของเรา) จะโอนช่วยให้ ก็แหม ลงทุนมากทม. ทั้งทีไม่ค่อยมีเงินก็เพื่อมาเจอตามที่นัดไว้ (ลงทุนกันเลยทีเดียว)
วันรุ่งขึ้นก็กะว่า เอาละมีค่ารถกลับบ้านแล้ว (ค่ารถก็ประมาณ 200 เองพี่เขาบอกไม่มีเงินสดติดตัวเดียวโอนให้) พอไปกดตู้ ATM ปรากฏว่า ไม่มีเงินเพิ่มจากเดิมเลย ตายแล้ว ไม่มีเงินกลับ เลยโทรไปถาม โทรก็ไม่รับสาย ข้อความไปก็ เงียบนาน กว่าจะ ข้อความกลับมาได้โน้น อีก 2 ชม. รถหมด เฮ่อ ปรากฏว่าเค้าไม่มีเงินโอนให้
ก็ด้วยความใจดีเลยให้อภัยไปย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าผิดสัญญาอีกนะ ถ้าผิดอีกเลิกคุยกัน (เมื่อก่อนตอนทำงาน เข็ดมากเลยกับการผิดสัญญา) เขาก็ยืนยันว่าไม่ผิดสัญญาแน่นอน
หลังจากนั้นก็มีการติดต่อการมาโดยตลอด พอใกล้ ๆ วันที่นัดกันไว้ว่าจะไปเจอกัน เค้าก็บอกว่าจะออกค่าขนมงวดแรกให้เพราะเราไม่มีเงินในการเดินทาง เข้ากทม.
เราก็รอแล้วรออีก จนกระทั้ง ถึงวันก่อนเดินทางซึ่งจริง ๆ ควรจะโอนมาให้ได้แล้ว เพราะเอาเฉพาะค่ารถ ยังมีแค่ค่ารถไปเลย แต่เขาก็ไม่โอนมา(ต้องออกเดินทางแต่เช้า) แถมโทรหาก็ตัดสายบ้างติดต่อไม่ได้บ้าง ข้อความไปก็ไม่ตอบกลับ เรียกได้ว่าขาดการติดต่อไปเลย เฮ่อ......อารมณ์เสียมาก ๆ เลยละค่ะ
ถ้าไม่มีก็บอกว่าไม่มีสิค่ะ ถ้าไม่ได้ก็บอกว่าไม่ได้สิค่ะ อย่ามาให้ความหวังกันแบบนี้ ทำแบบนี้เหมือนตัดโอกาสกันเลย
