บางทีบางครั้งลูปที่วนอยู่เหมือนเดิมทุกวันก็อาจจะคงตั้งคำถามเดียวกัน
มันจะเดิมๆแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ?
และมันจะไม่มีคำตอบที่ดีที่สุดหรอก ตราบใดที่เรายังไม่เคยลองพิสูจน์
แต่เชื่อเถอะ เราจะไม่โชคดีเหมือนกันในทุกๆครั้งได้หรอก
มันก็เหมือนกับที่แทง78แล้วออก22นั่นแหละ ชีวัตมันก็เป็นอย่างเงี๊ยะ…
เฮ้อ………..
‘ตกลงนะ.. เจอกันพรุ่งนี้’
‘ตามนั้นเลยจ้ะ’
-------------------------------------
‘พี่มีธุระนิดหน่อย แต่ว่าจะไปรับเราก่อน’
‘เอิ่ม… มันจะดีน๊า??? สภาพอย่างนี้??’
‘ไม่เป็นไร ของแปลก’
‘เง้อ.. เวทนาหนูเถอะ พลีสสส’
‘ตามใจจ้ะ เดี๋ยวไปส่งที่ห้องก่อนได้ ไว้เสร็จธุระจะมาใหม่อีกรอบ’
-------------------------------------------------
หลังจากที่แปลงร่างสร้างตัวตนเป็นคนหน้าใหม่ ก็ไม่เคยคิดไว้ว่าจะต้องส่งการบ้านที่เป็นงานถนัดในสภาพแบบนี้
ให้ตายเถอะกล้วย ใครบอกโลกกลม ไม่จริงไม่เชื่อ ไม่ได้พิสูจน์ ไม่อยากยอมรับเลย ปีทาโกรัส
หลังจากที่ลองทดสอบโมเดลอวตารแบ่งภาคเป็นร่างจำลองออกไปหาวงจรลำบากให้กับชีวิต ลูปเก่าๆที่ทรงกลมๆมันก็ยังวนเข้าหากันเองอย่างน่าประหลาด
จากข้อความสั้นๆที่ถูกส่งกลับโต้ตอบ กลายเป็นประโยคยาวๆที่ต้องมานั่งลำดับเรื่องราวซักไซ้ไล่เรียงและตอบคำถามต่อหน้า โถ… ไม่น่าเชื่อว่าจะพาชีวิตตัวเองมาลำบากจริงๆ
-----------------------------------------------------------------------
หลังจากที่เจอกันครั้งที่สองของวัน สิ่งละอันพันละน้อยก็ค่อยๆทยอยถูกนำมาหยิบยก
‘พี่ว่าพี่คุ้นๆหน้าเรานะ เราเจอกันครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย…’
กรี๊ดดดดด สัมผัสหูเหมือนได้ยินพี่แกเรียกชื่อถูกมาแว่วๆ?
??
ไม่จริง ไม่ใช่ ไม่รับ
‘ไม่ม๊างพี่? จำผิดคนแล้วแหละ’
‘แต่พี่คุ้นมากจริงๆ นึกไม่ออก แต่คุ้นมากๆ……’
หลังจากเงียบคิดไปพักหนึ่ง พี่ก็พูดขึ้นมาว่า
‘เราเคยส่งการบ้านรึเปล่า?’
เฮือกกกกกก!!!! เคยเห็นเหรอการบ้านน่าจะถูกลบออกจากสาระบบไปหมดแล้วตั้งแต่เว็บย้ายเซิร์ฟเวอร์นะ?
?
‘การบ้านอะไรคะพี่’ ถามด้วยนัยย์ตาสีหน้าบ้องแบ๊วสุดๆ
ตามทฤษฎีจิตวิทยาตามประสาคนมั่วนิ่ม หากเราแสดงความมั่นใจในสิ่งที่คู่สนทนากำลังลังเล สิทธิ์การติดสินและชักจูงใจ จะเอนไหวไปตามน้ำหนักสีหน้าระหว่างที่เรากำลังให้น้ำหนักในคำพูด
‘หรือเราจะเคยมีประวัติหาดูแล? เหมือนเพื่อนเคยส่งรูปมาให้ดู’
ฟูว่……รอด แหม เล่นซะใจหายใจคว่ำนะ นึกว่ารู้จัก -_-“
‘ไม่ใช่แล้วพี่ ผิดคนละล่ะ’ 555+ แอบกระหยิ่มยิ้มย่องในใจเล็กๆ ความลับยังมีในโลก
‘แต่พี่ว่าพี่คุ้นเราอ่ะ ต้องเคยเห็นที่ไหนซักแห่ง’
‘ใช่เหรอพี่? หนูก็ไม่ได้ออกไปไหนกับใครบ่อยนา?’
‘เราเคยส่งรูปให้ใครป่ะ?’
‘แล้วพี่ได้รูปหนูไปป่ะ?’
‘แต่พี่คุ้นเบอร์เราอ่ะ…ลงท้าย5x’
แหม! มีแอบละเมอ เบอร์หนูมันลงท้ายด้วย2Xชัดๆ แต่ช่างเถอะ งงๆแบบนี้แหละดีละ ลักษณะจะมั่วนิ่มพอกันแหละเรา โฮ๊ะๆๆ ^0^
‘ไปไหนกันดีเนี่ย?’
‘กินข้าวมะ? เที่ยงพอดี’
‘ป่ะ… ข้างทางอร่อยๆเยอะแยะ กินข้าวขาหมูไหม?’
หึ! เหลือบสายตามาถามอย่างวัดใจ ขอโทษทีเถอะ ของแบบนี้น่ะ…
‘ไม่กินอ่ะ ไว้เป็นส้มตำค่อยมาว่ากันใหม่ละกัน’
แน่ะ! เห็นนะว่าแอบยิ้ม แต่เรื่องนี้…ริวจะไม่ยุ่ง… :p
‘แวะปั๊มแป๊บนึงนะ พี่อยากเข้าห้องน้ำ’
‘ตามมารยาทที่ดี.. หนูควรลงจากรถใช่ปะ?’
‘ไม่ต้องก็ได้ อยู่มันบนนี้แหละ’
‘ไม่กลัวออกมาแล้วรถหายเหรอ?’
‘ก็ถ้าร่ำเรียนมาขนาดนั้นแล้วคิดได้แค่นี้ก็เอาสิ’
หืมมมมม…ปากคอเราะร้ายยย!!! พาดพิงสถาบัน เชอะ พลาดแค่หลวมตัวให้มารับไปเปลี่ยนชุดหน่อยเดียวเอง เห็นบอกออกมาแล้วอยู่แถวนี้กำลังมาเจอ ไม่น่าพลาดเล้ยยย
ทิ้งกันไปด้วยประโยคค่อนแคะ แต่ก็กลับมาได้เร็วเหลือเชื่อ 555+ แอบกลัวอยู่เหมือนกันสินะ ว่าแต่…. ได้ล้างมือรึเปล่าเนี่ย?
-----------------------------------------------------------------------------
ออกจากปั๊มไปนิดนึงพี่ก็บ่นขึ้นมาลอยๆว่ายังไม่ได้กดตังค์ คงจะต้องหาตู้ก่อนแต่.. ไม่ทันจะห้าร้อยเมตรดีพี่ก็จอดเอาดื้อๆ พร้อมกับพูดว่า ‘ร้านนี้แหละ’
เหอออ?? มันดูจะหรูกว่าที่แอบคิดไว้เมื่อกี้นะ ไอ้คำว่า’ข้างทาง’เนี่ย
แล้วคนข้างตัวก็ค้นเศษตังค์ ประมาณว่า..
‘อ่ะ! หนึ่งร้อย.. สองร้อย.. สามร้อย.. คงพอแหละ’
เอิ่มมม พูดเองเออเองเสร็จ แต่จะกินร้านเนี๊ยะเนี่ยนะ? พอเหรอนั่นน่ะ?? เอาจริงๆ ถ้าร้านไม่คิดจะรับบัตรช่วยจ่ายไม่ได้เลยนะนั่น เมื่อเช้าก็ซัดขนมก่อนขึ้นเรียนไป เหลือตังค์ติดกระเป๋าไว้สี่สิบบาท ยังไม่ได้กดเหมือนกัน แหม่!ดับอนาถ ล้างจานกันแหง๋มๆ
‘แล้วถ้าไม่พอจะเลี้ยงข้าวพี่ป่ะ?’
โถ… อย่าถามเลย คำตอบก็ชัดๆอยู่ในยิ้มหวานที่ส่งให้นั่นแหละ….
เดินเข้าร้านไปนั่งหนาวได้อยู่พักนึง เมนูก็เดินมาเสิร์ฟให้สองเล่มหนา..
มีแต่ของน่ากิน.. ราคาเองก็ถูกกว่าที่คิดไว้เยอะอ่ะ แหม! เสียดาย ลืมพิกัดร้านซะเฉยๆ น่าจะได้เมมไว้ซักหน่อยน๊า ร้านอร่อยราคาน่าคบเนี่ย
ระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ แบบว่าว่างไง เจ้าคุณพี่ท่านก็เริ่มซักฟอกกันอีกแล้ว..
‘พี่ว่าพี่คุ้นเหมือนเคยเห็นเราที่ไหนนะ..’
ขุ่นพระ! อย่าเลย เรื่องคุยมีแสนแปด..
แล้วทฤษฎีบ่ายเบี่ยงข้อแรกก็ถูกหยิบยืมขึ้นมาใช้อย่างฉุกละหุก
‘เพื่อนพี่ที่พูดถึงนี่ใครอะคะ?’
‘น้องไม่น่ารู้จักหรอก ไม่ส่งรูปเพื่อนพี่มันไม่คุย’
เออ!ให้ได้งี้สิ พยายามเบี่ยงก็ผลักเข้ามาจนได้
แล้วทฤษฎีเดิมในขั้นกว่า ก็ถูกหยิบยกมางัดข้อกัน ยกต่อยก
ถึงจะงัดมุกตายกระทั่งนั่งฟังนิ่งๆคอยส่งคำถามและคำเชื่อมประโยค มาใช้แต่ก็ไม่วายวนกลับมาถามเรื่องคาใจเรื่องเดิมอยู่
ให้ตายเถอะ จะเปลี่ยนประเด็นไม่ได้เลยจริงๆสินะ..
‘เนี่ยเห็นเค้าว่ามีมีตติ้งกลางเดือนนี่นาน้องไปไหม?’
เฮือกกกก!! ถึงจะยอมพูดบ้างก็ได้แต่ก็ไม่ได้อยากให้เป็นหัวข้อสนทนาแบบนี้น๊า
‘แล้วพี่ไปปะคะ?’
‘ไปดิ’
เง้ออออ ไปจริงดิ? …..ใบ้กินไปชั่วขณะ….
หมดทางไปต่อแล้วสินะ… ยอมกะด้ายยยยย โด่!
‘ก็ถ้าพี่ไปหนูก็(คง)ไป’
‘เอ๊า ปีก่อนพี่ก็ควงสาวไป ปีนี้ก็อีกแล้วเหรอ ขายไม่ออกกันพอดี’
อ่ะเห? ปีก่อน? ปีก่อน?!? หรือมันหมายความว่า….
‘มีตติ้งปีก่อนไง..’ หลังจากสีหน้าอึนได้สองวิ ก็มาต่อกันด้วยเงิบยาวๆ
เงิบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
เฮ้ย! งั้นก็ต้องเคยเจอกันอะดิ? หืมม ไม่ต้องคุ้นต่อแล้วล่ะชัดเป๊ะเลย
‘พี่ไปกับใครอ่ะ’
ด้วยคำถามแรกที่เปิดประเด็น คำพูดอีกร้อยก็จำเป็นต้องพรั่งพรู
เคยเวิ่นเว้อเรื่องโชคชะตาโลกกลม พรหมลิขิต บลาๆๆ ไว้ในการบ้านเก่าๆ
การบ้านล่าสุดนี่เลยนึกอะไรไม่ออกว่าจะมีนิยามอันใดที่มันตรงกับเหตุการณ์
คงจะ’แจ๊คพอต’สินะ ก็ตรงกับวันหวยออกพอดีนี่
แหม ไม่ต้องรอลุ้นรางวัลข้างเคียงหรือเลขท้ายสองตัวเลย
ซักไซ้ไล่เรียงได้ความว่า มีตติ้งปีก่อน เรานั่งห่างกันแค่สองคนกั้นเท่านั้น!!
พี่รู้จักสมาชิกในงานหลายคน มีบอกได้ด้วยว่าใครได้รางวัลอะไรกลับบ้านไปนอนกอด
แต่พี่ก็ยังนึกไม่ได้ว่าเราเคยเจอกันในงาน
ไม่แปลกหรอก เหมือนกันเป๊ะเลย หนูก็นึกไม่ออก ต่อให้จะพอรู้ว่าน่าจะเป็นใครแล้วก็เถอะ ยังไม่อยากจะเชื่อสมองเท่าไหร่เลย
[ก็เล่นประมวลผลช้าซะขนาดนี้นี่นา]
‘คาดเราคงจะมีเรื่องคุยกันอีกซักแพ็พ(พัก+แป๊บ) เอาเป็นว่าหาที่นั่งเล่นดีกว่า’
แล้วรถก็เคลื่อนตัวอีกรอบ แต่ก็ยังไม่ทันจะเหงื่อตก เราก็อยู่ที่parkingเรียบร้อย
‘จะไปไหนดีล่ะ ที่นี่มันก็มีอยู่แค่นี้ ลงไปให้ร้อนเปล่าๆ’
‘มีที่ๆนึงที่ยังคิดถึงอยู่’
‘เอาดิ นำไปรอเลย พี่กดตังค์แป๊บ’
---------------------------------------------------------------------------------------------
แล้วเราก็มานั่งตรงข้ามกันอีกรอบอยู่ในร้านที่คิดถึง
คือบรรยากาศวันนี้คนละfeelกับวันนั้น ย้ำเตือนความจริงที่ว่า.. อดีตที่ผ่านไป ทำยังไงก็คงไม่ได้คืนมา เหมือนกับการกลับมายืนที่เดิมแต่ความรู้สึกมันเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงนั่นแหละ ‘ทุกสิ่งมันเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา’ สิ่งที่ดีที่สุดที่เราจะทำได้ ก็คงทำได้แค่การเก็บทุกความรู้สึก และทำทุกๆวันให้เป็นความทรงจำที่ควรค่าแก่การคิดถึง โดยไม่มีคำว่าเสียดาย
อย่าให้เป็นอย่างเราสองคนในวันนี้!!!
โถ… เสียท่าเลยไหมเนี่ย มีตติ้งเขาจัดให้คนไปทำความรู้จักกัน แต่เรากลับไม่รู้จักกันจนแทบจะจำกันไม่ได้เลยซะงั้น
ล้มเหลวนะเนี่ยมีตติ้งสอง มีตล่าสุดปรับปรุงด่วน!! (ไม่ได้คิดจะโทษสมองตัวเองเลยแม้แต่น้อย)
‘พี่รู้สึกพี่คุ้นหน้าผู้ชายคนนั้นนะ?’
‘คนไหนอีกล่ะเพ่… สายตานี่กวาดดีเกินจากที่เห็นนะเนี่ย’
‘หน้าร้านนั่นไง’
‘หนูช่วยไหม?’
ว่าแล้วก็เดินไปทัก
‘พี่คะๆ พี่ผู้ชายทางนั้นฝากขอเบอร์มาค่ะ’ พี่เป้าหมายเสื้อสีส้มมองตามมือก่อนจะถามกลับด้วยสีหน้าหวาดระแวงว่า
‘จริงอ่ะ?’แหงล่ะไม่ระแวงไงไหวผช ฝากเด็กมาขอเบอร์ 555+ รู้สึกเหมือนเอาคืนได้บ้างนิดหน่อย
ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินเข้ามาสมทบพร้อมเคลียร์เกมส์
จับใจความได้ว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนที่ไม่สนิทกัน แหมโลกมันชักจะกลมเกินไปนะ
เรื่องเซอร์ไพรส์เกิดได้ทั้งวันจริงๆ
หลังจากดื่มน้ำดับกระหาย คลายข้อคาใจกันไปแบบหมดเปลือกลอกคราบ ก็ถึงเวลาแยกย้าย
แล้วพี่ท่านก็เปรยออกมาจนได้ว่า ‘ไม่น่าเลย อุส่าห์หลบหลีกยังจะเจอกันจนได้’
ขอโทษทีเถอะ ที่พลาดนั่นมันหนูชัดๆ ยังจะกล้าบ่นได้อีก ชิ!
ปล. เรื่องเรารู้กันแค่นี้ เข้าใจตรงกันนะครัชท่านผู้ชม!
