ความเหงานี่มันห้ามกันไม่ได้จริงๆนะคะ.....
ถึงแม้ว่าการงานจะต้องพบป. อยู่ฉลองด้วยกันไม่กี่เดือนก็หนีไปมีคู่กันหมดคนมากมาย จนเกือบไม่ซ้ำหน้ากันก็ว่าได้ ออกมาจากทีาทำงานพบแต่ความวุ่นวายตามแบบฉบับใจกลางกรุงของสยามประเทศ
แต่เหตุใดหนอ ความเหงาถึงได้เข้ามาเกาะกุมหัวใจดวงน้อยๆของสาวใหญ่อย่างเรา. ทันใดทันที่เข้ามาเหยียบห้องเช่า ที่ซุกหัวนอนขนาดกระทัดรัด...
มีคนเคยบอกว่า "ก็ทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้สิทำนั่นทำนี่อย่าปล่อยตัวเองให้ว่าง แล้วความเหงาจะไม่มาเยือน"
แต่เรากลับคิดทฤษฎีอาจใช้ได้ดีกับใครหลายคน แต่หนึ่งในนั้นไม่ใช่เรา.!!
ความเหงาของเราเกิดจากอะไร? ไม่ใช่เพราะความเงียบภายในห้องเพียงอย่างเดียว แต่มันเกิดจาก"ความโสด" ที่ใันคอยติดตามเราไปทุกหนทุกแห่งต่างหากล่ะ!!
ตอนโสดใหม่ๆก็มีความสุขดีหรอกนะ เพื่อนพ้องแสนรักต่างร่วมฉลองให้กับอิสระภาพของเรา แต่ไม่กี่เดือนต่อมาแต่ละองค์ก็ต่างหนีหน้าไปแอบมีคู่ของตนกันหมด...เวงงงง!!
จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี และจากปีเป็นสองปี............ ความเหงาก็ยังคงเกาะกุมหัวใจดวงน้อยๆดวงนี้อยู่สม่ำเสมอประหนึ่งเงาตามตัวเพื่อนแท้มิเคยห่าง...
เหงานะ เหงาจริงๆ เหนื่อยนะ เหนื่อยทั้งกายและใจ อยากนะ อยากจะมีใครเข้ามา เห็นเห็นอกเห็นใจ เข้ามาแบ่งเบาภาระความตรงนี้ให้หมดไป....
