เราเจอกันด้วยความบังเอิญ แต่จะเดินไปด้วยกันเพราะความรัก
เตงบอกเค้าอยู่บ่อยๆ ยังจำได้ไหม
เตงเหมือนคนที่เค้าเฝ้ารอมาตลอด เค้าก็เคยบอก แล้วเตงยังจำได้ไหม?
เราเป็นส่วนกลับทางความคิด และแตกต่างกันในชีวิต ซึ่งมันเป็นความแตกต่างที่ลงตัวที่สุดของเค้า
เค้าเฝ้าภาวนามาโดยตลอด ว่าขอเพียงแค่ตัวเองเป็นคนธรรมดา มีชีวิตเรียบง่าย
เค้าเบื่อและเหนื่อยกับที่ต้องมาระแวงระวังภัยรอบตัวแบบนี้
เตงก็รู้ ว่าเราจะเข้ากันได้ดี ดีอย่างที่ใครก็คาดไม่ถึง เค้าเคยเชื่ออย่างนั้น
แต่อดีตและบาดแผลที่เค้าเคยมี ก็ยังทำงานตามหน้าที่ของมันอยู่เสมอ
มันคอยเตือนเค้าอยู่ซ้ำๆว่า เตงมันเพอร์เฟคเกินกว่าที่เค้าจะหาเจอได้
มันเหมือนเงาที่ดูสมจริงมากกว่าจะใช่ความจริงที่เค้าควรได้
โลกของเค้ามันไม่สวย เค้าว่าเตงก็รู้นะ ถึงจะไม่เคยหยิบมาพูดกันก็เถอะ
ยิ่งรัก ความรู้สึกก็ยิ่งชัดเจน เค้าไม่เคยเข้าถึงตัวตะเองได้จริงๆเลยสักครั้ง
ถึงตะเองจะดูเปิดเผยเหมือนไม่มีอะไร แต่มันก็ไม่ใช่ว่าเซนส์เค้าจะยอมรับมัน
เราเหมือนกันในตรงนี้ เค้าคิดว่าเตงรู้
