ก่อนอื่นขอแสดงความเสียใจกับปัญหาทั้งหมดด้วยครับ.
อ่านไปก็หดหู่. บอกไม่ถูก. เห็นตัวอย่างแบบนี้ในสังคมมามากจนไม่อยากจะหันไปมอง. บางครั้งคิดไปว่า มันเกิดอะไรขึ้นกับเด็กคนนึง ที่เกิดมาวิ่งเล่น. ไปโรงเรียน
และอยู่ในอ้อมอก ภายใต้การดูแลของพ่อแม่
วันนึงเด็กคนนี้ เติบโต ทางร่างกาย ทางสังคม แวดวงเพื่อน จึงทึกทักว่าตัวเองเกร่งกล้าพอที่จะแหวกสิ่งที่เคยห่อหุ้มปกป้องตัวเองจากภัยทุกชนิด ออกมากำหนดวิถีของตนเอง โดยที่หารู้ไม่ว่า สังคมแวดวงของตนเองนั้นอุดมไปด้วย กลุ่มมิตรแท้ มิตรเทียม ฯลฯ ที่กำลังอยู่ในวัยลองผิดลองถูกทั้งนั้น. มีบางคนลองผิดแล้วแก้ไข. กับบางคนลองผิดแล้วเปิดตูดหนี
สุดท้ายพลาดอย่างแรง แต่หลายคนก็เคยชินกับการพลาดซ้ำๆ เพราะคิดว่าพลาดแบบนี้ตนเองทนรับผลของมันได้อย่างที่เคยๆ สุดท้าย คนที่เคยปกป้อง คนที่เคย
เป็นแวดวง หนีห่างหมด จนไม่เหลือใครเลย. คำถามคือ มันขนาดนั้นเลยหรือ. แม้แต่ญาติ พี่น้อง เพื่อน หายไปไหนหมด จุดนี้คือถ้าคนเคยทำความดี ยามยากความดีจะกลับมาอุ้มชู. มากหรือน้อยขึ้นกับ อดีตชาติปัจจุบันชาติที่เคยทำดีไว้
ผมว่าลองๆ. เปิดใจ. กลับไปหาครอบครัว ไปตกผลึกปัญหาเพื่อหาแนวทางแก้ระยะยาวจะดีกว่า. ในนาทีนี้ ขอให้โยักดิ์ศรี อคติใดๆทิ้งให้หมด เพราะมันได้พิสูจน์ให้แล้วแล้วว่า ไร้ค่าไร้ประโยชน์ แล้วก้มหน้านับหนึ่งใหม่ โดยไม่ต้องสนใจอะไรทั้งสิ้น ขอให้ที่ทางเดินก็พอ ครับ
