ตั้งแต่กะทู้ที่แล้ว..จบด้วยเรื่องของผู้ชายชื่อดรีมมีต่อค่ะ
ที่บอกว่าแค่ยิ้มให้กันก้อพอแล้ว..ความจริงคือเราโกหกนะ
ที่บอกว่าอยากเป็นเพื่อน...ความจริงคือเราโกหกนะ..
แต่แคีเพื่อนยังไม่มีสิทธิ์เลย..
กลังจากที่เจอกันที่..อิมแพค..เราเจอกันอีกครั้งทีพระราม9
ตอนแรกไม่เหนเขานะ...
เขาเดินมาสะกิดเเล้วขอนั่งด้วย..
แรกที่เรามีโอกาสได้นั่งคุยกัน.
จนรุ้ว่าเขาทำงานยุที่ กรุงเทพ..และอยุ่คนละฟั่งกับที่เรายุเลย..
เราคุยกันหลายเรื่องจนรุ้ว่าเรามีอะไรหลายอย่างที่เหมือนๆกัน..
แต่กับมีเส้นบางๆกั้นมันทำให้เรารุ้ว่า...มันไปต่อไม่ได้..
มันมากกว่าคนรุ้จักไม่ได้...
บางครั้งเขาทำเหมือนชอบเรา..อาการที่เจอทุกครั้งแล้วยิ้มให้..
ทุกครั้งที่มองเขาก้อพบว่าเขาจ้องเรายุแล้ว..
อาการที่เขาพยายามเดินเข้ามาทักทายเรา..เราคิดเองเออเองคนเด่ว
ที่รุ้ก้อเพราะครั้งสุดท้ายที่เจอ...พาต้าปิ่น9..
วันอาทิตย์ที่ผ่านมา..เรามีธุระที่นั่น..
เราได้เจอเขา..ความจริงเราไปสายนะ..สายเกือบสองชม.อ่ะ
ตอนแรกก้อไม่เหนเขาหรอก..แต่. เขาเปน คนสะดุดตาง่ายมาก..
เห็นแค่ข้างหลังเราก้อรุ้แล้วว่าเปนเขา..
ยอมรับว่าตกใจ..เราเจอกันบ่อยไปแล้ว..
ความรุ้สึกที่ตามมา..คือดีใจ...เขาหันมายิ้มให้เราเหมือนจะรุ้ตัวว่าถูกเราจ้องยุ
จนกะทั่งมีการแชร์การเรียนรุ้ช่วงเช้า..เขาเปนคนขึ้นไปแชร์..(บุคลิกผู้นำ)
แพ้ผู้ชายแบบนี้จริงๆ..
เราฟังเขาพูดจนกะทั่งประโยคสุดท้าย..ประสาทการรับรู้ของเราก้อไม่รับรุ้อะไรแล้ว
#คือผมไม่กล้าคุยกับเพื่อนผู้หญิงในเฟช..ผมกลัวเขาจะคิดว่าผมจีบ..ผมกัวแฟนเข้าใจผิด..ผมกลัวมีปันหากับแฟน"
ก้อคิดยุแล้วนะว่าหน้าตาดี เค้าคงมีแฟนแล้ว..แต่ทำไมมันมีอ่ะไรหลายอย่างที่เราไม่เข้าใจเลย
เราเรียนไม่รุ้เรื่องตลอดจนเที่ยง...กินข้าวก้อไม่หมดขนาดว่าหิวมากเพราะตอนเช้าตื่นสายกินข้าวไม่ทัน
จนบ่าย..มันเปนเวลาที่เราต้องจับคู่เพื่อทำกิจกรรม..เราพยายามที่จะจับคู่กับคนอื่นทั้งที่รุ้ว่าเขาพยายามเดินเข้ามาหาเรา
หลายกิจกรรมของการเปลี่ยนคู่เราไม่เคยคู่กับเขาเลย..เหมือนเขาจะรุ้นะว่าเราหนีเขา..
แต่มันหนีไม่พ้นจริงๆอ่เ..ห้องแค่นั้น...จะหนีไปไหน..
กิจกรรมสุดท้านคือยืนหันหน้าเข้าหากัน..เราจะดีใจมาก..
ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่ดรีม..จับมือให้ตรงคู่..
เกือบพูดอะไรไม่ออกตอนที่ส่งมือให้เขา..มืออขานิ่มและอบอุ่นมาก..เขาขาวยุแล้วด้วย
แต่ทำไมต้องจับมือเราแน่นขนาดนั้น..กัวหายเหรอ..
เราไม่กล้าดึงมืออก..ไม่กล้ามองหน้าเขาด้วย..แต่จะมองอะไรได้..
ในเมื่อตรงหน้าเราคือเขาอ่ะ..ทุกคู่ปล่อยมือกันหมดละยกเว้นคู่เรา..
เราก้อไม่กล้าดึงมืออกกัวเปนจุดสนใจ..
เริ่มกิจกรรมโดยการแนะนำตัว ชื่นขม..ถามที่ยุ..
"เราชื่อดรีมนะ..เสื้อเทอสวยจัง..เราอยุ่นครปฐมแต่มาทำงานที่กรุงเทพ..แล้วเทอละ"
เราชื่อ...นะ..เสื้อนายก้อสวยดี..เราอยุ่.....แต่มาทำงานที่กรุงเทพ..ยินดีที่รุ้จักนะ"
และกิจกรรมก้อจบด้วยการกอดคนที่อยุ่ตรงหน้า..
ครั้งที่สองแล้วสินะ..ที่ฉันได้สัมผัสอ้อมกอดนาย.แต่ครั้งนี้กับครั้งนั้น
ต่างกันมาก..มากจนเรารุ้สึกว่า..เราจะยิ้มให้นายยังไงถ้าต้องเจอกันอีก
(ซึ่งแน่นอนเราเจอกันยุแล้ว)..หลังจากเลิกเรียน..เราก้อนั่งรอระหว่างพี่ๆปรึกษากัน..
แอร์มันหนาวมาก..เราไม่ได้เอาเสื้อคลุมไปด้วย..และมันมีสื้อสูทตัวกนึ่งห่มมาให้เรา
ไม่ต้องเดาก้อรุ้...ว่าใคร..หนาวใช่ป่ะ..แอร์มันเย็น..ห่มไว้..แล้วเราจะพูดอะไรได้
เราไม่ได้เสียใจนะ..แต่เสียเฟลอ่ะ..ทำไมการกระทำของเขามันตรงข้ามกับสิ่งที่เขาขอกอ่ะ..
#กลัวมีปันหากับฟน..แล้วไม่กลัวมีปันหากับเราเหรอ.
วันนั้นเรากลับห้องพักประมานเที่ยงคืน..จนเพื่อนต้องโทรตามอ่ะ..
เราก้อแค่นั่งมองคนเดินผ่านไปมาที่จตุจัตร..อืม..ปวดหัวมาก..แต่ไม่อยากกลับห้อง
เสียเฟลกับเสียใจมันคล้ายกันเปล่า..นะ..
ตื่นมาแล้วเพื่อนตกใจ..ตาบวมมาก..คือไม่ได้ร้องไห้นะมันนอนไม่หลับ..
แค่คิดถึงการกระทำของเขา...มันเหมือนจะชอบ้ราใ.แต่คำไมมันสวนทางกับคำพูด..หรือว่าเราเจอกันช้าไปจริงๆ..
แต่ไม่เป็นไรหรอก..เราชอบคนง่าย
เทอไม่ใช่คนแรกที่เราชอบเสียหน่อย..เรายังมีตัวเลือกอีกเยอะ...
มันก้อแค่ความรุ้สึกดีๆ..เราก้อเเจกจ่ายไปทั่วตามนิสัยของผู้หญิงอัธยาศัยดี
เราไม่รุ้ว่าเทอคิดอะไรยุ..แต่เราชอบนะ..ที่เทอจับมือเรา..ชอบที่เทอกอดเรา..ชอบที่เทอคลุมสูทให้เราชอบที่เทอยิ้มให้เรา..และชอบที่เทอเรียกเราว่า..น้องแพรว...เทอเป็น ผชคนแรกที่เราอยากให้เทอเรียกเราแบบนี้ไปนานๆ
ยินดีที่ได้รุ้จักนะดรีม..เราจะพยายามเป็นเพื่อนที่ดี..
ขอบคุนพื้นที่ที่ให้ระบาย..#ป.ล...เสียเฟลเพราะเขาทำเหมือนมีใจ..สุดท้ายเขาก้อมีแฟนแล้วว..
