**34**มาต่อการบ้านค่ะ..เมื่อคืนเผลอหลับ (อิ่มละหลับเลย)
หลังจากเราได้เสื้อผ้ากันแล้ว..ก้อไปเปลี่ยนพี่เปิดห้องสำหรับเก็บของ...
แล้วก้อจับมือ..กัน (ครั้งแรกตั้งแต่ขึ้นรถพี่มาจาก กทม )...
จับมือพากันวิ่งไปทะเลค่ะ..(อย่าคิดเยอะน้าาาา)
น้ำทะเลกับแสงแดดตอนบ่ายโมง.มันช่างเป็นอะไรที่พูดยาก อธิบายโคตรยาก..
แม้แต่ทรายบนชายหาดยังร้อนเวอร์..ลงทะเลตอนนี้..จะเหลืออะไร
(กลับ กทม คงต้องสปากันยาวว)
แต่เค้าถอนตัวไม่ทันแล้ว..มันคงต้องเล่นง่ะ..พี่หันมามองหน้า...ห่วงยางไหม..
(เอิ่ม..รุ้ได้ไงค่ะ..ว่าตรูว่ายน้ำไม่เป็น)
ไม่เป็นไรค่ะ..เราตอบพร้อมกับลุยทะ..
ความรุ้สึกตอนนั้นเหมือนได้ไปทะเลครั้งแรก...ถึงอากาสมันค่อนข้างจะสวนทาง...
แต่เราก้อยังสาดน้ำทะเลแกล้งกันได้..และเหมือนพี่จะจับได้ว่าเราว่ายน้ำไม่เป็น..
พี่ก้อ อุ้ม (ลาก) เราไปตามระดับน้ำทะเลที่สูงขึ้น เท้าแตะพื้นทรายไม่ถึงเลยได้แต่เกาะแขนพี่เขาไว้
พี่สอนเราว่ายน้ำ...(พี่ค่ะ มันว่ายกันง่ายๆซะเมื่อไหร่ สอนลิงว่ายน้ำ แถมเป็นน้ำทะเล หนูว่าใ้หนูปีนต้นมะพร้าวง่ายกว่ามั้ย
)แต่เราก้อพยายามเป็นนักเรียนที่ดี...55 กือบได้นะ แต่ก้อกินน้ำทะเลหลาอึกยุ..
แสตามากด้วย พี่จับให้เรายืนนิ่งๆ หลังจากที่คงทนดูไม่ได้เมื่อเราพยายามที่จะเช็ดหน้าให้แห้งด้วยมือที่เปลื้อนน้ำ
พี่ใช้ นิ้วโป้งไล้เช็ดน้ำออกจากใบหน้า..เขิลมาก..เราแก้เขิลด้วยการวักน้ำใส่หน้าพี่แล้วลุยน้ำหนี..
เราเล่นน้ำกันเกือบสองม ชม. โดยไม่รู้สึกเลยว่ามันร้อน
ก่อนที่เราจะเลิกเล่นเล่นพี่ก้อยังไม่วายแกล้งเรา..พอขึ้นจากหาด..นึกได้ หน้าสดนี่หว่า..แป้งหาย คิ้วลบ..
เราเลยพยามหลบหน้า แต่เหมือนพี่จะรู้ความคิดเรา..เขาก้อเลยบอกว่า..ไม่แต่งหน้าก้อน่ารักดีนะ..55
เขิลอีกแว้ววว ทำไมถึงรุ้สึกว่าบรรยากาศวันนั้นมันช่างกับอากาศที่ร้อนโคตร
พอมายุในห้องกัน..ทำตัวไม่ถูกแหะ..พี่บอกง่วง..ของีบสักแปป..เด่วขับรถไม่ไหว..นั้นคือช่วงเวลาที่เงียบมาก
เราเลยหยิบมือถือมานั่งเล่น แบตก้อจะหมด..พี่หลับไปแล้ว..เราก้อยังนั่งนิ่งแล้วไลน์หาเพื่อนคนอื่นๆ..
ความรู้สึกตอนนั้น..แปลกๆแฮะ..ที่มีผช ตัวโตๆมานอนอยุ่ในสายตานี่..เรานั่งเล่นจนพี่ตื่น..บ่ายสี่ง่ะ..
พี่ก้อถาม หิวมั้ย..เราส่ายหน้า..พี่เลยชวนกลับเพราะกลัวรถติด..
ตลอดทางพี่บอกง่วงก้อนอน..555(ขอโทษทีค่ะ มันยังไม่ใช่เวลาง่วงนอน)
เรากุมมือกันตั้งแต่บางแสน ถึงกทม คุยเรื่องโน้นนี่..ไปได้ทุกเรื่อง..
และเป็นไปตามคาดมาย..รถติดมาก..
พี่บอกก้อดี มีเวลาอยุ่ด้วยกันเพิ่มขึ้น..
เวลาเกือบหนึ่งทุ่มพี่ก้อมาส่งเรา ณ จุดนัดพบ พร้อมกับบอกว่า..อย่าเบี้ยวพี่นะ..ทริปหน้า
ง่ะ...หนูจะพยายามเคลียร์งาน เคลียร์คิวให้พี่โดยตรง
ป.ล ว่าแต่วันนี้ถ้าหนูเลิกงานละไม่กลับบ้าน..พี่จะพาไปดินเนอร์ตามที่บอกป่ะเนี่ยย
ป.ล การบ้านรอบนี้ผิดแผนไปเยอะมาก..ถ้าทริปหน้าไม่มีอะไรขัดข้อง เราทั้งคู่จะเก็บการบ้านในการเยือนภูกระดึงมาฝากพร้อมกับรูปสวยๆ..รอบนี้ไม่ได้แชะภาพกันเลย..อย่าเพิ่งจิ้นน้า..
เพราะทริปต่อไปมันยังรอให้จิ้นยุ อิอิ ..
พบกันใหม่ฉบับหน้าค่ะ
