มาต่อให้จบกันดีกว่า
พี่หล่อ เป็นพี่ที่คุยกะเรามาได้ซักพักใหญ่ๆ แต่ไม่เคยนัดเจอกันเพราะว่าพี่เค้างานรัดตัวมากเลยได้แค่คุยกันแบบบ้าๆบอๆ มาวันนี้จะชวนพี่หล่อมากินข้าวท่านก็บอกว่างานเต็มโต๊ะไปไหนไม่ได้ เราก็เลย
ตัดมายังช่องแชทในไลน์เลยละกันเนอะ
เดียร์: งั้นกลับเลยละกันไม่มีคนพาเที่ยวพี่หล่อ: กลับไงอ่ะเดียร์: ขึ้นรถหมอชิตพี่หล่อ: มาเซนทรัลลาดพร้าวดิใกล้ๆหมอชิต พี่อยู่ตึก... มาๆเดียร์: โอเครเดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปไม่ต้องรีบก็ได้นั่งรถตู้มาเราคิดในใจ 'แล้วจะไปถูกมั๊ยเนี่ยรถตู้' เอาวะไปก็ไป สุดท้ายก็โบกแท็กซี่
นั่งรถไปพี่หล่อก็ส่งแผนที่มาให้ แต่ว่า แผนที่ไม่ขึ้น
แบตโทรศัพท์ก็ใกล้หมดเต็มที นั่งรถแท็กซี่ใจก็ตุ๊มๆต่อมๆ
แท็กซี่ขับไปได้สักพักเดียร์ก็เห็นป้ายเซนทรัล แท็กซี่บอกว่าจอดตรงนี้นะ ไอ้เราก็เห็นป้ายผ่านตาก็ตอบไปสั้นๆว่า"ค่ะ"
แล้วแท็กซี่ก็จอด เราก็จ่ายค่ารถเสร็จสรรพพอลงรถเท่านั้นแหละ เอ่อ
นี่มันหลังเซนทรัลป่าวฟะเนี่ย มีรถตู้จอดเรียงกันตรงทางเข้าออกเอ๊ะยังไง ยังไม่หายโง่
เดินต่อไปรอดใต้สะพานเจอสวนสมเด็จย่ามองซ้ายมองขวาไหนอ่ะตึก...
แบตก็ใกล้จะหมดเราก็รีบโทรไปหาพี่หล่อแต่พี่เขาก็ไม่รับสาย ตามด้วยทักไลน์ไปเป็นชุดใจงี้เต้นตุบๆเลย มองฟ้าฝนก็จะตกแล้วด้วย เอาไงดีน้อ
เดินไปเดินมาเห็นป้าสองคนนั่งกินข้าวใต้ร่มไม้เดียร์เลยเดินเข้าไปถาม
เดียร์: ป้าคะตึก...ไปทางไหนคะนู๋ขึ้นสะพานลอยแล้วลงบันไดเลื่อนแล้วไปขึ้นรถตรงป้ายรถเมย์นะลูกขึ้นได้ทุกสาย ป้าพูดแล้วก็ชี้ไปทางสะพานลอยเราก็มองตาม
แล้วสองป้าก็คุยกันเอง
มันไม่ได้ผ่านทุกสายนะแก สาย70 34 ผ่านเออ ขึ้นสาย34 นะลูกที่มันขึ้นต้น34 ขึ้นได้เลยเดียร์: อ่อ ค่ะ แล้วถ้าเดินไปล่ะคะมันก็ไกลอยู่นะลูกขึ้นรถเมย์นั่นแหละ ลงบันไดเลื่อนนะลูกไม่ใช่ลงบันไดธรรมดาและก็คิดในใจ 'ตูจะลงถูกมั๊ยเนี่ย หน้าตาตึกก็ไม่เคยเห็นเอาก็เอา ไปก็ไป'
หลังจากถามทางแล้วขอบคุณเดียร์ก็เดินไปทางสะพานลอยแต่!!! ไม่ได้ขึ้นสะพานลอย เดินไปหาวินมอร์ไซแทน
เดียร์: พี่คะ ไปตึก... 
งงอ่ะดิ แล้วจะไปถามทางป้าเค้าทำไม
แล้วสุดท้ายวินมอไซก็ได้แว๊นไปส่งถึงหน้าตึก
ถึงซะที
เราก็รีบโทรหาพี่หล่อเลย ในบัดดลก็มีเสียงมาตามสาย
พี่หล่อ: เข้าประตูมาขึ้นบันไดเลื่อนที่มันไม่เลื่อนมาชั้น3นะ หาที่นั่งรอได้เลยตรงห้องสอนภาษาอ่ะ เดี๋ยวพี่ลงไปเดียร์: โอเครชั้น3 ห้องสอนภาษา ว่าแล้วก็เดินขึ้นบันไดเลื่อนที่มันไม่เลื่อน แบตโทรศัพท์ร้องเตือนเหลือ 13%
พอถึงชั้นสามเราก็หาที่นั่งรอ นั่งไปได้แป๊บเดียวพี่หล่อก็โทรมาอีก
พี่หล่อ: อยู่ไหนอ่ะนั่งอยู่หน้าห้องสอนภาษาค่ะพี่หล่อ: นั่งเรียนกะเค้าหรอเดียร์: นั่งอยู่หน้าห้องค่ะพี่ นี่มุขใช่ป่ะ
พี่หล่อ: โอเครเดี๋ยวพี่ลงไปพอวางไปได้ไม่ถึง10 นาทีก็มีผู้ชายใส่เสื้อเชิตดูมีภูมิฐานดีมีอายุหน่อย เดินมาวางของโป๊กตรงหน้าเรา
ด้วยความที่ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่เป็นผู้ใหญ่เราก็รีบยกมือไหว้โดยอัตโนมัติ
สวัสดีค่ะ พูดออกไปโดยที่ไม่ได้ตั้งตัว พี่หล่อก็ไม่รอช้าหยิบที่เสียบชาร์ตแบตเตอรี่ออกมาแล้วถามว่า
แบตเหลือเท่าไหร่ ใช้หัวอะไร เดียร์ก็เลยหยิบโทรศัพท์ให้พี่หล่อดู แล้วทำการจิ้มสายเข้าเครื่องเป็นการเรียบร้อย และพี่หล่อก็พูดว่า
นั่งเล่นไปก่อนนะเดี๋ยวพี่ขึ้นไปทำงานก่อน เราก็ได้แต่พยักหน้าพูดอะไรไม่ออกแล้วพี่หล่อก็จากไป
ระหว่างรอให้โทรศัพท์ชาร์ตเต็มเราก็เดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน นั่งเล่นบ้างเลื้อยบ้าง แล้วพี่หล่อก็โทรมาอีก
พี่หล่อ: หิวมั๊ยไปเซเว่นป่าวไม่หิวค่ะพี่หล่อ: กินชอคโกแลตป่ะเดียร์: กินแล้วพี่หล่อก็เอาชอคโกแลตมาให้ แล้วก็บอกว่ามีอะไรก็ไลน์มานะ เดียร์ก็ตอบได้คำเดียวว่า"ค่ะ"
ผ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงเราก็ไม่ได้มีอะไรเลยไม่ได้ไลน์ไปหาพี่หล่อจนพี่หล่อไลน์มาเอง คำแรกที่ได้อ่านคือ
หลับแล้วมั๊ง ชาร์ตทั้งคนทั้งเครื่อง เดียร์: ป่าวไม่ได้หลับพี่หล่อ: รู้น่าว่าเขิล 
พี่เค้าพิมพ์มานี่เหมือนสะใจหน้าดู
เดียร์: อืมใจเต้นแรงมากกกแต่ตอนนี้ชีพจรปกติและพี่หล่อ: เดี๋ยวอีกแปบนึงจะลงไปให้หัวใจเต้นแรงใหม่ ูู๊เธอทำ ทำไมถึงทำกับฉันได้
พอคุยกันเสร็จเราก็เกิดอาการระแวง(หรือยังไง) ใครเปิดประตูมานี่แอบหยี๋ตามอง ไม่กล้ามองอ่ะบ่องตง
พอได้เวลาเลิกงานพี่หล่อก็ลงมาพร้อมหอบของพะรุงพะรัง มาวางแหมะตรงหน้า ด้วยความที่ไม่ได้เตรียมใจที่จะมาเจอเดียร์ก็เลยไม่กล้าสบตาหรือมองหน้าให้ชัดๆรีบส่งที่ชาร์ตคืนพี่หล่อไปอย่างรวดเร็ว
ด้วยความที่เขิลจัดเลยจำช่วงนี้ไม่ค่อยได้ จำได้แค่หน้าพี่ที่ทำหน้าเหมือนเด็กวัยสะรุ่น 555 แต่เรานี่สิทำตัวไม่ถูกได้แต่นิ่งเงียบตอบคำถามแบบตะกุกตะกัก
พี่หล่อถามเราว่า ตัวจริงไม่เหมือนในรูปยังไง??
เดียร์ขอแก้ตัวใหม่นะคะ เพราะตอนนั้นพี่ทำสติสตังค์เดียร์ตกข้างทางหมด คำตอบของเดียร์คือ รูปมันแสดงท่าทางไม่ได้ แต่ตัวเป็นๆทำได้
เพราะงี้ไงถึงใจเต้นแรง
พี่หล่อนี่ใจดีกับเดียร์เกินไปนะ เค้าเกรงใจอ่ะ ไปใช้ที่ชาร์ตแล้วยังได้ค่าขนมอีก น้ำใจนี้นู๋จะจำไว้ขึ้นใจเลยว่าคนดีๆในที่นี้มีอยู่จริง
การบ้านฉบับนี้อาจจะดูงงไปหน่อย แต่ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
