วันก่อน นัดทานข้าวกับน้องสุดโปรดสุดสวยสุดน่ารัก ผมรู้จักน้องคนนี้มาเกือบปีแล้ว บางช่วงว่างตรงกันก็เจอกันบ่อย
บางช่วงผมยุ่ง ผมก็หายหัว และบางช่วงน้องก็เป็นฝ่ายหายหัว
ชอบน้องคนนี้เพราะผมเล่นแรง น้องเขากะล่อนพอตัว(แปลว่าสุดๆ)เอาตัวรอดได้ดีมากๆ ผมจึงไม่ต้องระวังตัวในการเล่น
อยากจะขโมยจูบผมก็ขโมย เป็นหน้าที่น้องเองที่ต้องป้องกันตัว ผมเจ็บตัวประจำ กินแห้วเป็นปรกติ ไม่ได้จูบจริงๆสักที
หมาหยอกไก่มานาน ไก่ก็ลอยชายไปมา หมาก็หยอกสนุกสนานแก้โรคจิตกำเริบ
น้องเป็นคนที่ผมเล่นด้วยสนุกมาก
และผมเป็น"ตัวเลวอันดับ1"ของน้องเขา
ขนาดวางแผนจับตัวไปนอนเตียงเดียวกันต่างจังหวัดหลายคืน ยังทำอะไรไม่สำเร็จเอาแต่เล่นกัน
วันก่อนอยู่ๆน้องก็มาเจอแบบอาการแปลกๆ ความกะล่อนหายไปหมด
อ้ำๆอึ้งๆพูดจากลัวดอกพิกุลจะหล่น ไม่เล่นหูเล่นตา กินข้าวก็เขี่ยไปเขี่ยมา น่ารำคาญ
ผมถามด้วยความแปลกใจว่าเป็นอะไรไป กินยาผิดหรือ
น้องหน้าแดง ถามผมเสียงเบามากๆ หลบสายตาผมนึกในใจ "มรึงเป็นไรวะ คบมาจะปีแล้วกรูไม่เคยเห็นแบบนี้ กินยาผิด จะมาไม้ไหนนี่ "น้องถาม "จำที่ผมเคยพูด หมาหยอกไก่ไว้กับน้องได้ไหม"(ผม... ตายห่ะ หยอกกันเล่นนี่มันต้องจำด้วยหรือ กรูจะรู้ไหมเนี้ย..ว่าหยอกไว้อันไหน เล่นกันมาจะปีแล้ว )
ผม : "กรงหมาที่บ้านว่างแล้ว ไปอยู่ได้นะ "
น้องหน้าแดง พูดเบามากๆ มองสบตาผมแวบหนึ่ง "พี่คะหนูเดือดร้อนต้องการเงินxxxxxคะ"
( ผมนึก เฮอ.....กว่าจะพูดได้แทบตาย...บอกมาตรงๆก็จบแล้ว )
ผม : จะเอาเมื่อไรละ ให้ยืมได้
น้องหน้าแดงยิ่งขึ้น สบตากระซิบ : หนูไม่อยากเป็นหนี้ เอาแบบที่พี่หยอกหนูได้ไหม
ผม cpu แฮ้งกระกันหัน ได้แต่มองตาน้อง น้องสบตาเขินหน้าแดงมากๆ
ต่อจากนั้นเป็นการทานข้าวที่กระอักกระอ่วนมากๆ น้องแอบมองเป็นระยะๆ หน้าแดงตลอด
คุยกันแบบ คุยประโยคหนึ่ง cpu แฮ้ง รีบูทใหม่5นาที คุยได้อีกประโยค แล้วก็แฮ้งใหม่
ปล. จ้างไห้ก็ไม่เล่าต่อ ใครอยากรู้ก็ปล่อยให้อกแตกตายไป ไม่เล่าโว้ย....มันเขิน 
