"ณ มุมเหงา..."
ณ มุมเหงาเงาใจในม่านหนาว สะท้อนร้าวเศร้าซบสยบหน
รินใจโรยระโหยแรงแห่งนิรมล ม่านสีหม่นก่นร่ำเบื้องรำพัน
จักกี่ร้อยกลอยสานที่ขานขับ ดาวระยับวับวาวพร่างพราวฝัน
เสี้ยวเดือนล่องท่องดายเดียวเกี่ยวใดอัน แท้เดือนนั้นก็เดียวดายในราตรี
เช่นใจคนก่นร่ำคำพิลาศ ที่แสงสาดหยาดหม่นม่านฉวี
ทางใจร่ายสายสีโศกซบทวี กานต์มณีที่ร้าวสกาวกาล
...ณ มุมเหงาเงาใจเช่นใดหนอ ใจใดล้อเล่นให้ใจขื่นขาน
จนใจหนึ่งตรึงร้าวในรอนราญ สิ้นแม้นหยดหยาดหวาน ณ ฐานใจ
...ณ มุมเหงาร้าวริดจิตสะท้อน ก็เพียงซ่อนซุกอำพรางสว่างไสว
แท้ใจหม่นก่นร่ำพิรี้พิไร ประหนึ่งไฟไหม้เหม็นเป็นตอตะโก.
CR. ฟองรวี รัตติกาล
