สิ่งที่เห็นได้ชัดคือ การที่ไม่เรียนรู้ที่จะปรับตัว เราเองบ่อยครั้งที่อดบ่นไม่ได้ถึงความจริงอันโหดร้าย แต่เราก็ย้อนกลับมาถามตัวเองว่าทำไรได้บ้างที่จะอยู่กับความจริงเหล่านี้ อะไรที่เราควบคุมได้บ้าง ตัวอย่างเช่น มีเด็กสองคนสมัครงานที่บริษัท A คนหนึ่งเก่งภาษามาก communication skill ดีมาก แต่ความรู้วิชาการอาจจะสู้เด็กอีกคนหนึ่งไม่ได้เลย แต่สุดท้ายเด็กคนที่เก่งภาษากลับได้งานทำ
ถ้าเราไม่เก่งภาษาและอยากได้งานที่บริษัท A มาก สิ่งที่เราทำได้คืออะไร เราก็ต้องไปฝึกภาษา เพราะเราคงไม่สามารถไปบอกผู้บริหารให้เปลี่ยนกลยุทธ์การรับคนเข้าทำงานได้ ดังนั้นถ้าเราเป็นเด็กในมหาวิทยาลัยที่ไม่อยู่ใน list แล้วอยากทำงานที่ SCB ใจจะขาด สิ่งที่เราทำได้ก็ต้องกลับมาถามว่า เราทำอะไรได้บ้าง เรียนต่อโท สร้างผลงาน อะไรก็ว่ากันตามแต่ละคนไป เห็นหลายคนตัดพ้อถึงโลกอันโหดร้าย นั่นเป็นสิ่งที่ทำได้ แต่นั้นคือความอยาก ก็ต้องยอมรับว่านี้คือสิ่งที่เราต้องอยู่กับมัน แล้วต้องถามตัวเองว่าเราจะปรับตัวกับมันอย่างไร เปลี่ยนแปลงหรือควบคุมอะไรได้บ้าง
ปัจจุบันบัณฑิตจบมาเยอะมากมายทุกสาขา ดังนั้นถ้าเราอยากได้งานดีๆ ต้องมีอะไรที่ unique พิเศษที่คนอื่นไม่มี เช่น ภาษาที่ 3 , ความสามารถพิเศษต่างๆ ซึ่งตรงนี้สามารถเพิ่ม Value ให้กับตัวเราได้มหาศาล
