เขาเป็นเหมือนดั่งสายลม
เราเป็นเหมือนตุ๊กตาไล่ฝน
วันนึงสายลมที่พัดผ่านมา หยอกล้อกับตุ๊ดตา ให้เคลื่อนไหวตามสายลม
รอยเปียกปอนจากสายฝนจางหายไป เหลือไว้เพียงความอบอุ่นที่สายลทมอบให้
ตุ๊กตาคิดว่าถ้าไล่ฝน แล้วเจอลมที่อบอุ่นก็คงดี
สุดท้ายลมนั้นไม่คงที่ แต่ตุ๊กตายังอยู่ที่เดิม
เฝ้ารอเพียงแค่สายลมจะพัดกลับมา เพื่อให้ตุ๊กตาได้อบอุ่นอีกครั้ง
เธอจดจำทุกอย่างที่สายลมมอบให้ เหมือนเป็นกล่องความทรงจำ
แล้วสายลมหละ ผ่านแล้วจะผ่านเลยไปหรือไม่
เพราะตุ๊กตายังคอยที่จะได้นับความอบอุ่นนั้นอีกครั้ง