ตั้งแต่เริ่มมีปัญหาชีวิตมา ก็เริ่มมีอาการเบื่อหน่ายผู้คน อยากอยู่คนเดียว ได้ยินหรือรับทราบอะไรมากระทบกระเทือนใจก็มีอาการคิดมาก เริ่มมีอาการไมเกรน บางครั้งก็ชอบเหมื่อลอย มีอาการซึมๆ พอมีอะไรไม่ได้อย่างใจคิดก็คิดว่าเพราะเป็นความผิดของตัวเอง มักจะร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ ซึ่งปกติก่อนมีปัญหา เป็นคนไม่ค่อยร้องไห้เท่าไหร่ มักจะเก็บความรู้สึก บางครั้งที่ทนไม่ไหวก็มีคว่มคิดที่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว แต่พอคิดถึงแม่ ความคิดที่ไม่อยากอยู่ก็ต้องเก็บไว้ พอคิดว่าถ้าตัวเองเป็นอะไรไป แล้วแม่จะเป็นอย่างไร แต่บางครั้งมันก็แทบทนไม่ไหว จากที่เคยร่าเริงยิ้มง่าย เป็นนิ่งๆ เงียบๆแทน แล้วก็ดูอารมณ์เสียง่าย แต่ก็พยายามเก็บอารมณ์ พอนึกถึงปัญหาและภาระต่างๆ ก็อยากปล่อยวางให้หมด อยากหนีไปไหนให้พ้นๆ อยากอยู่คนเดียว ลำพัง อย่างเงียบๆสงบ
สรุปแล้วเป็นเพราะคิดมากไปเอง หรือเพราะเริ่มเข้าสู่อาการโรคซึมเศร้าคะ