ในวันที่ไม่เหลือใคร และตอบสิ่งที่สงสัยตั้งแต่วัยเด็ก ได้เรื่องนึงละ
อยากเล่า อยากระบายให้ใครซักคนบนโลกนี้ฟัง เก็บเรื่องนี้เงียบๆ หลอกตัวเองให้ผ่านไปแต่ละคืน แต่ในที่สุดเมื่อเก็บความรู้สึกไม่ไหว อะไรๆก็ออกมาอย่างรวดเร็ว
ผมเกิดมาในครอบครัวคนจีน โตมากับการที่เคยชินที่บอกให้ทำงานๆ ต้องสร้างฐานะ ให้เรียนหนังสือเก่งๆ ขยันทำงาน...และอีกมุมนึง ก็คือการเห็นครอบครัวแตกแยก
ผมโตมากับสภาพที่ลูกน้องของพ่อ มีปัญหาครอบครัว มีเมียน้อย มีลูกไม่เลี้ยง มีลูกกันตั้งแต่เด็ก ญาติผมก็แตกหักกันเกือบทุกคู่
ผมไม่เคยเข้าใจเลย และไม่มีใครให้คำตอบผมได้ว่า ทำไมต้องเลิกกัน
แบบนี้เราอย่ามีความรักดีกว่าไหม
ผมระวังตัวระวังใจมาโดยตลอด และพอทดลองจะคบใคร ก็เผื่อใจว่าต้องเลิกกัน ซึ่งผมก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรกับเรื่องนี้ ไม่เสียใจอะไรมากมาย เวลาที่ต้องเลิกกันจริงๆ
แต่สำหรับคนที่แต่งงานกัน ผมเข้าใจแล้วว่า ความรักแบบนั้นมันห้ามไม่ได้จริงๆ การรักใครซักคนแบบจริงจังแบบสุดตัว ถึงแม้ว่าผมจะระวังตัวแค่ไหน บางครั้งก็เข้าจู่โจมโดยที่เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
และเธอคนนั้น คือคนที่ผมตั้งใจแต่งงานด้วย ทั้งๆที่เจอแค่ 3 ครั้ง!!
เป็นคนที่เจอน้อยที่สุด ใช้เวลาด้วยกันน้อยที่สุด แต่ผมดันมั่นใจที่สุด ว่าเค้าคือของหายาก ของที่ผมไม่คิดว่าจะเจอ เค้าคนนี้จะอยู่กับเราได้ชั่วชีวิตแน่นอน
เราเป็นคู่รักที่ดีมาก ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ทั้งเค้าและผมไว้ใจกันและกัน เพื่อนผมคือเพื่อนเค้า ออกงานเล็กงานใหญ่ ผมพาเค้าไปด้วยหมด เราแต่งงาน มีบ้าน มีรถ สร้างงานสร้างฐานด้วยกัน
จนกระทั่งวันนึง........หลังจากผ่านไป 7 ปี
"ขอเราอยู่คนเดียวเถอะ"...ประโยคนี้ ที่ไม่เคยได้ยินก็หลุดออกมา ไม่ว่าจะกอด จะจับมือ จะขอร้องทั้งน้ำตากันแค่ไหน....ก็เหมือนหายไปในอากาศ
กอดกันยามนั้น เหมือนไร้ตัวตน ตัวตนของเค้าหายไปตั้งแต่เมื่อไร ไม่อยู่กับเราตั้งแต่เมื่อไร
ผมได้แต่เฝ้าคิดว่า เราห่างกันขนาดนี้ ตั้งแต่เมือไร เราเย็นชาให้กันแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ต่างฝ่ายต่างทำให้อีกคนร้องไห้เบาๆเงียบๆ ตั้งแต่เมื่อไร
ผมเตรียมขยายงานใหม่ มีรถคันใหม่ ถ้างานขยาย มีกำไรมากขึ้น ก็กะจะย้ายบ้านหลังใหม่....แต่ทุกอย่าง หายไปหมด พร้อมกับเค้าไปแล้ว
แต่สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะเศร้าเสียใจ เหงามากแค่ไหน ตราบที่ชีวิตยังไม่สิ้นลมหายใจ ก็ต้องก้าวต่อไป
ก้าวต่อไป ด้วยใจที่ช้ำๆ ได้แต่เชื่อและหวังว่า(หลอกตัวเอง?) อนาคตที่ดีอยู่ข้างหน้าเรา
เกมส์ชีวิตไม่เหมือนเกมส์จริงๆเลย อยากเลิกก็เลิกได้ เบื่อก็เลิกได้ ดูท่าไม่ดี ก็เซฟแล้วกลับมาไปแก้ไขได้
ถ้ามีเด็กมาถามผม ว่าทำไมต้องเลิกกัน...เหมือนที่ผมวัยเด็ก ถามผุ้ใหญ่เวลานั้น....ผมก็คงได้แต่เงียบ และส่ายหน้า
บางสิ่งก็ลึกลับหาเหตุผลไม่ได้เหมือนกัน
ทั้งๆที่ยังรักกัน...แต่ต้องเลิกกัน
ทั้งๆที่ยังรักกัน แต่อยู่ด้วยกันไม่ได้
ทำไม....ไม่รู้
