เรียงความเรื่อง ความเดือดร้อนของ ลดา
เมื่อ3-4วันก่อนฉันโพสหางานรับจ้างเที่ยว(no sex) แล้วก็มีผู้ใช้line Tu3340 แอดมาสอบถามพูดคุยนัดแนะ ตกลงกันว่าจะพบกันที่ชอคโกแลตวิล 18.00น.ในวันที่26 ซึ่งก็คือวันนี้ ฉันได้ส่งข้อความไปเพื่อสอบถามความแน่นอนอีกครั้งเมื่อเวลาเกือบๆเที่ยง เขาก็ตกลงและยังทบทวนคำพูดตัวเองว่า... " เราจะไปเดทกันวันที่26นะ เวลา18.00น. ที่ร้าน ช็อคโกแลตวิล เกษตร-นวมินทร์ เวลาไปแล้ว สัญญาว่าจะไม่เครียดครับ และจะมีมารยาทด้วยครับ" โอเคสรุปว่าเย็นนี้ฉันมีนัด
ใกล้ถึงเวลานัดฉันเลือกชุดเดรสสีดำสั้น ทรงเข้ารูปแต่งระบาย(ถวายความอาลัย)จากนั้นแต่งหน้าและทำผมให้สวยเช้งแล้วพรมน้ำหอมบางๆ เพื่อความประทับใจเมื่อแรกพบกัน
ฉันออกจากบ้านเร็วเป็นพิเศษเพื่อเลี่ยงรถติด และฉันก็มาถึงก่อนเวลานัดนิดหน่อย พอถึงเวลา 18.00น.จึงทักเขาไป และสิ่งที่ฉันได้รับคือ... เงียบ เงียบ และ เงียบ... ฉันตัดสินใจรอเขาจนเวลา 18.40น. แล้วน้ำตาก็หยดแหมะลงมา "โดนเบี้ยว อีกแล้วสินะ" เขาจะรู้มั้ยนะว่า... ภาระที่รอฉันอยู่มันกดดันฉันมากแค่ใหน พอฉันมีความหวังว่า ฉันจะได้พบกับเขาเพื่อจะได้แลกเปลี่ยนความทุกทางใจของเขาและทุกทางกายของฉัน แต่แค่คำว่าผิดนัด แค่นั้น ทำให้ความทุกข์ใจประดังเข้ามาที่ส่วนลึกในหัวใจฉัน ภาระที่ฉันต้องจ่ายล่ะจะทำยังไง เวลาที่เสียไปล่ะใครจะรับผิดชอบ ฉันปรับอารมณ์ตัวเองให้พ้อจากความสับสนอยู่พักใหญ่ จนสุดท้ายความรู้สึกทั้งหมดก็กลั่นออกมาเป็นน้ำตาหยดเล็กๆ ฉันทำได้แค่นั้นจริงๆ
ไม่ๆๆๆฉันจะไม่ขอกล่าวโทษใคร ฉันจะขอโทษโชคชะตาของฉันเองที่วันนี้ช่างไม่เป็นใจกับฉันเอาซะเลย ฝากถึงพี่ที่คิดจะผิดนัดนะคะ ก่อนนัดพบควรมะนใจว่ามาตามนัดได้จริงๆ
เพราะคุณไม่สามารถรับผิดชอบ ความเดือดร้อนและความรู้สึกของเราได้ มาอยู่ในจุดที่เราเป็นดูสิ มันแย่มากๆจริงๆ
