ฉันโดดเดี่ยวเกินกว่าจะร้องขอการอภัยหรือกล่าววิงวอนจากพรของพระเจ้า
ไม่มีใครนิยามได้ว่าหนึ่งชีวิต มีค่ายาวนานแค่ไหน
เพราะเวลาของความสุขก็มักจะหมุนผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ส่วนเวลาของความทุกข์ ก็จะค่อยๆคืบคลานอย่างเชื่องช้า
ในวันที่ต้องพบเจอและทนอยู่กับความผิดหวัง
ความรู้สึกและรอยยิ้มในวันวาน จะช่วยเยียวยาได้ดีเสมอ
ช่วงวัยที่เติบโตขึ้น จะสอนให้เราอยู่กับความเป็นจริง
ส่วนประสบการณ์ จะสอนให้เรายิ้มรับ
ในขณะที่ความเข้มแข็งที่มี จะสอนให้เรารู้จักคำว่าชีวิต
และเมื่อเราโตขึ้น เราจะมีความเยือกเย็นอย่างที่ไม่อาจเป็นในวันวาน
มากเพียงพอกับความหวังที่ลดต่ำลงไป
ฉันอยากเป็นมนุษย์ที่มีชีวิตแสนสั้น เพราะความสุขจะให้เวลากับเราเพียงช่วงสั้นๆ
แต่ถ้านี่เรียกได้ว่าชีวิตจริงแล้ว
มันก็ไม่มีทางเป็นได้อย่างใจคิดทุกอย่าง
สิ่งที่ฉันทำได้ก็มีแค่เพียงหยุดคาดหวังและคร่ำครวญ
เพราะแสงอาทิตย์เองก็ไม่อาจสาดส่องลงพื้นดินได้ทุกตารางนิ้ว
ฉันรังเกียจความเข้มแข็งที่ฉกฉวยแย่งชิงความฝันของเด็กสาว
และก็ขอบคุณมันเช่นกันที่อยู่กับฉันในเวลาที่ฉันอยู่เพียงลำพัง
เพราะในทุกๆครั้งที่ฉันคิดว่าฉันไม่ควรทำได้ ฉันจะพบว่าฉันจะรับมือกับมันได้
แล้วชีวิตคนเราจะยาวนานได้แค่ไหนกันนะ?
คำตอบนี้คงจะมีความหมายในสักวันหนึ่งจากที่แสนไกล
