...........งานธีมนี้ เกิดเพราะผมชอบถ่ายรูป แต่ผมเริ่มมาจากงานจ้างเที่ยวแบบนัว งานก้อเลยออกมาแนวนี้ครับ ไม่ได้ถ่ายรูปเก่ง หรือเรียนมาเลยคร้าบ แค่ชอบคร้าบ.............
ห่างหายกันไปนาน วันนี้กลับมากันอีกครั้งกับ ธีมนี้ ผมกะว่าครบ 12 คน 12 เพลง ได้ 1 อัลบั้มพอดี นับวันนี้ผมได้6 เพลง 6 นางแบบเรียบร้อยแล้ว ก็พอดีเทปหน้า A ที่เหลือก้อเทปหน้า B เอพูดแบบนี้ก้อเดาอายุผมได้พอดีอิอิ เหมือนอย่างเคยอย่าลืมเปิดเพลงที่น้องเค้าเลือกไว้เปิดครอไประหว่างการอ่านนะครับ เพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านคร้าบ
https://www.youtube.com/watch?v=pruKV1chnHA
น้องคนนี้เริ่มต้นด้วยประโยคที่ว่า “ปกติหนูเป็นนางแบบอิสระ แต่หนูไม่เคยรับงานเที่ยวหรืออะไรเลยค่ะ” น้องเปิดบทสนทนามาแบบนี้ ทำเอาผมอึ้งไปเหมือนกัน เพราะปกติเจอแต่น้องถ่ายเล่นหรือไม่เคยถ่ายเลย นานๆจะเจอน้องที่ถ่ายนแบบมืออาชีพ น้องคุยแบบเป็นงานเป็นการจนทำเอาผมอดเกร็งนิดๆ แล้วน้องก้อส่งตัวอย่างงานถ่ายมาให้ดู ผมถึงกับอุทานออกมาเบาๆ เอ้ยนี่มีแต่รูปสวยๆทั้งนั้นเลย สถานที่ก้อมีหลากหลายมาก มีบนเรือยอรชด้วย ผมนี่ต้องรีบออกตัวทันทีว่า “น้องครับ พี่ถ่ายเล่นๆนะครับ ไม่ใช่มืออาชีพ น้องโอเครึป่าว” หากนึกภาพไม่ออก ก่อนดูภาพประกอบ ลองนึกถึง ผู้หญิงสูง 170 ผิวสีแทน ตาโตๆ หุ่นเพรียวๆครับ น้องคนนี้เป็นแนวนี้ครับ หน้าตาน้องมีสไตล์จดจำได้ง่ายมากสำหรับผม น้องบอกมาว่า “หนูแนวฝรั่งชอบนะคะ คนไทยไม่ค่อยชอบ” ผมเลยตอบไปว่า “พี่ก้อคนไทยนะ พี่ยังชอบเลย” เป็นประโยคแรกที่เรียกเสียงหัวเราะจากเธอคนนี้ สุดท้ายเธอตอบมาว่า “นัดแรกหนูขอดูก่อนนะว่าจะถ่ายมั้ย” แต่เราก้อไมได้นัดกัน การปิดบทสนทนาแบบนี้โอกาสนัดเจอกันจริงๆค่อนข้างน้อยครับ ส่วนใหญ่ก้อห่างๆ หายๆ กันไป
แล้ววันนึง ในขณะที่ผมนั่งทานน้ำอยู่ที่แมคโดนัลแถวเกษตรนวมินทร์ ในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ ผมนั่งทอดอารมณ์ไปเรื่อยๆ เวลาน่าจะใกล้ๆตีหนึ่ง มีผู้หญิงสองคนเดินผ่านโต๊ะผมไป คนนึงสูง เพรียว บาง อีกคน หมวย ขาว ตัวเล็ก เธอเดินผ่านแนวสายตาผมไป ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่เมื่อเธอกลับมาอีกครั้ง ผมเงยหน้าขึ้นมองตามประสาชายหนุ่มที่กำลังเหงาๆ สายตาผมไปประสานกับตาเธอผมรู้ได้ทันทีว่านี่คือน้องนางแบบที่ผมคุยเมื่อสองวันก่อนนี่นา เหมือนโดนมนต์สะกด ไม่ใช่เพราะเธอสวยแต่เพราะมันเหมือนตกใจ ไม่คิดว่าจะได้มาเจอตัวจริง ผมก้อนั่งมองแผ่นหลังและด้านข้างของเธอไปอีกพักใหญ่ๆ ตามตำแหน่งโต๊ะของเราสองคนที่อยู่เยื้องๆกัน ตอนนั้นผมคิดในใจว่าควรเข้าไปทักเธอรึป่าว แต่คิดไปคิดมาก้อได้แต่แอบมองไม่กล้าเข้าไปทัก เนื่องจากผมกลัวเธอจะตกใจเพราะเธอก็ไม่เคยเห็นหน้าผม ผมนั่งอยู่อีกพักใหญ่ก่อนที่จะแยกตัวออกจากร้านแห่งนั้น เมื่อกลับถึงบ้านผมจึงลองทักไลน์เธอไปว่า ผมเจอเธอนะเมื่อกี้ ที่เกษตรนวมินทร์ เธอตกใจและประหลาดใจมากประมาณว่า “พี่จำหนูได้เหรอ หนูเหมือนในรูปเหรอ” เธอออกแนวตื่นเต้นปนประหลาดใจ ทำให้ในที่สุดการนัดของเราสองคนก็เกิดขึ้น ผมยังจำประโยคของเธอที่ว่า “โอ้ยหนูเขิน นึกถึงภาพนัวๆ แบบคนเพิ่งเคยเจอกัน” แต่ประโยคตอนทิ้งท้ายก่อนจะเจอกันที่ว่า “หนูจะทำให้พี่แฮปปี้” ผมอ่านทีไรก็อมยิ้มทุกที
