ไม่ได้อ่อนไหวเพราะอะไรนะคะ แต่อ่อนไหวเพราะว่า
ส่วนตัวก็ยังเรียน ยังทำงานจิปาถะ รวมไปถึงงานแม่บ้านทำความสะอาดตามบ้านครู อาจารย์
ทีนี้เราก็ลงตามเว็บในพิกัดที่เรารับงานแม่บ้านที่จะทำได้
แล้วปรากฏว่ามีอีเมล์มาหา แล้วก็ประมาณถามว่าว่างวันไหนอะไรอย่างไร
เพราะคอนโดเขาอยู่ย่านรามอินทรา เราก็เลยตอบว่า ตอนนี้อยู่ต่างประเทศค่ะ
ถ้ากลับไป ว่างวันไหนจะบอกอีกที ก็จะว่างช่วงเย็นของทุกวันหรือวันหยุดเสาร์อาทิตย์
แต่เขาตอบว่า ยังไงขอข้อมูลบัตรประชาชนเราด้วยนะ เราก็ตอบค่ะ ยังไงก็ไม่ใช่มิจฉาชีพนะคะ
เขาก็ตอบกลับมาอีก แล้วยังไงมาทำงานแม่บ้าน ก็เห็นมีเงินไปเที่ยว ตปท หน้าตา ผิวพรรณ ดูไม่ใช่
นึกๆในใจแล้วแบบ ทำไมละคะ คนไม่เกี่ยงงาน ทำงานไหนที่มีเงิน ทำไมต้องดูถูกกันในเรื่องการกินใช้
ไม่เข้าใจเลย เห้ออออออออ....
คำถามคือที่ทำทำเพราะอยากทำจากใจมั๊ย? ถ้าใช่ ก็ไม่ต้องแคร์ใคร แต่คิดว่าไม่ใช่ คงจำใจแค่ทำเพื่อหารายได้
ที่ทำทำแล้วตั้งความหวังไว้ว่าจะมีคนชื่นชมใช่มั๊ย? คิดว่าใช่ จึงรู้สึกนอยนิดๆเวลาดูเหมือนว่ารู้สึกถูกหมิ่น
ถ้าคิดกลับล่ะชั้นยืนด้วยกำลังความสามารถของชั้น ชั้นได้สิ่งต่างๆมาด้วยหยาดเหงื่อแรงกายของชั้น
แค่นี้ชั้นควรยิ้มและยิ้มได้ทุกครั้งยิ้มด้วยความพอใจ
รู้มั๊ยเพราะอะไร?เพราะสิ่งที่ชั้นเลือกทำนั้นไม่ว่าจะจำใจ จนใจแต่เมื่อชั้นทำชั้นจะทำจากใจ
ภูมิใจเถอะเพราะสิ่งที่ทำอยู่นั้นเป็นสิ่งที่เหมาะสม
เวลาผมเห็นน้องๆนักเรียนทำงานในร้านอาหารผมแอบปลื้มแอบภูมิใจชื่นชมแทนพ่อแม่พวกเค้าคับพ๊ม
