กาลครั้งหนึ่ง ... ของเด็กดื้อ
เมื่อนานมาแล้ว การเดินทางเพื่อเติมเต็มความรักได้เริ่มออกเดินทาง
เพื่อมาแทนส่วนที่หายไปเทอค้นพบดินแดนแห่งหนึ่ง เป็นดินแดนแห่งความรัก
ที่ได้รับการขนานนามว่าดินแดนสีเทา
เทอจึงเริ่มค้นหาความรัก บางครั้งเคยพลาด บางครั้งก็เคยแพ้
จนหลายๆต้องกอดตัวเองร้องไห้ แล้วทุกครั้งเทอก็ลุกขึ้นและเดินทางต่อไป ....
แล้วสุดท้าย เจ้าชายผู้แสนจะใจดี(แต่ชอบทำหน้าดุๆทำเสียงดุๆ ไม่ค่อยตามใจแต่ไม่เคยขัดใจ)
แต่ตอนนั้นเทอไม่รู้เลย ว่าเจ้าชายแบบนี้แหละที่เหมาะสม
เพราะเด็กดื้อ แบบเทอต้องได้รับการควบคุมอย่างใกล้ชิด
แรกพบกัน : คนป่วยไปนั่งเฝ้าคนอยากสวย
ครั้งที่2 : คนหนึ่งขับรถจากสุขุมวิท ไปส่งอีกคนไปงาน ที่ตลิ่งชัน
แล้วกลับสุขุมวิท แล้วมารับกลับจากตลิ่งชันไปส่งที่หอแล้วขับกลับสุขุมวิท
โดยไม่บ่นอะไรซักคำ (มีแค่เสียงบ่นในไลน์ “แบบที่ทำไม่ใช่จูบนะ เขาเรียกว่าจุ๊บ” เอ่อ ต่างกันตรงไหน?)
ครั้งที่3 : เทอร้องจะกินอีกอย่าง แต่พอถึงเวลาไปกินอีกอย่าง
แล้วไปนั่งเล่นชิลๆ ชิลเกินไปรถโดนล็อคล้อ
ครั้งที่4 : ที่เจอกันแล้วมีความสุขที่สุด และสุดท้ายที่เราเจอกัน
หลังจากนั้น เทอยังคงแสนงอน แค่คนเดิมที่เคยง้อดูจะเปลี่ยนไป
งอนไป งอนหนักขึ้น อารมชั่ววูบกดลบไลน์ หลังจากนั้นเจ้าชายหายไปตลอดกาล
เพราะความดื้อรั้นของเทอ ทำให้เจ้าชายหายไปอย่างไม่อาจย้อนคืนกลับมา
เวลาผ่านไปเนินนานเทอยังคงคิดถึงเจ้าชาย เทอพยายาม
ติดต่อเจ้าชายผ่ายช่องทางที่เทอมี แต่ไม่กล้าที่จะโทรไปหาเจ้าชาย
เพราะเทอคงรับไม่ได้ที่จะต้องเจอน้ำเสียงเย็นชา
... แล้ววันหนึ่ง โลกก็เล่นตลกกับเทอเหวี่ยงให้เทอ
ไปเจอไลน์เจ้าชายโดยบังเอิญ เทอแอดไป
เจ้าชายยังคงดูมีความสุขดี ... เจ้าชายดูน่ารักกว่าตอนที่เขาอยู่กับเทอ
เทอยังคงคิดถึง โดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าชายคิดถึงเทอหรือเปล่า
เทอคงคิดเข้าข้างตัวเอง “ถ้าเขาใช่ ซักวันเขาจะกลับมา”
แต่สิ่งที่เทอพบเจอเทอรู้ได้ทันที่ ว่า “เทอคิดผิด”
พระเจ้าชอบเล่นตลกกับเทอ
