คิดอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้ดีมั๊ย
เอานะลองตั้งดูจะได้มีตัวอย่างที่บอกว่าบางครั้งถ้าเราคิดจะให้ใครสักครั้ง ไม่แน่อาจได้อะไรๆที่นอกเหนือความคาดหวัง
จากกระทู้ดราม่ากระทู้หนึ่งที่ผมรุ้สึกอยากให้เจ้าของกระทู้ได้รับสิ่งดีๆบ้างเผื่อจะเปลี่ยนมุมมองและมีความสุขมากขึ้น
เลยโพสต์อาสาเลี้ยงมื้อค่ำ
คงเป็นเพราะการโพสต์แบบนั้น
หลังจากนั้นเพียงข้ามวันได้ไม่กี่ชม.ก็มีสาวๆจำนวนหนึ่งเมล์มาสอบถาม ขอไลน์ไอดีแต่มีสาวคนหนึ่งมาแปลกตรงที่เมล์มาสัมภาษณ์มาถามความเห็นว่าคิดยังไงถึงอาสา
ผมเลยตอบตามที่รู้สึกและตามที่เคยpmบอกเจ้าของกระทู้ดราม่าดังกล่าวนั้น
สาวคนนี้เลยชวนผมทานมื้อค่ำและแซวที่ผมเคยตั้งกระทู้หิ้วอาหารมาทานริมถนน
สาวคนนี้บอกว่า หนูจะหิ้วสลัดมาทานกับพี่ถ้าพี่ไม่ปลื้ม หนูไม่คิดค่าจ้าง
จากวันนั้นได้เจอสาวที่ถูกใจคนนี้ทุกวันรวม8ครั้ง
ถึงเช้านี้เธอบอกว่าไปเลี้ยงอาหารเด็กและให้ทุนการศึกษากันดีกว่า
ก่อนที่จะจากกันเธอบอกว่าชอบนะที่ผ่านมาให้ความรู้สึกดีๆที่ได้ทานมื้อค่ำรวมถึงมื้อเที่ยงวันนี้ด้วยกันและมีโอกาสอยู่ด้วยกันนานๆ
เธอเองบอกว่าไม่ได้มารับงานอะไรหรอกแค่อยากรู้ว่าถ้ามาพบคนแปลกหน้าสักครั้งจะเป็นอย่างไรแต่พอจะหยุดเจอ กลับรู้สึกว่ามันใจหาย เลยต้องมาเจออีกแต่ครั้งนี้คงสุดท้าย โดยเช้านี้เธอนำเงินที่ได้จากผมทั้งหมดบริจาคออกไป
จากกันตอนนี้รู้สึกเลยว่ามีแบบนี้ด้วยเหรอแต่ก็ปลื้มที่อย่างน้อยคนแก่ๆเช่นผมยังมีสาวสวยน่ารัก มาให้เกียรติ มาพบเจอ ให้โอกาสใกล้ชิดเคลียคลอ
ฝากเพื่อนๆว่า เว็บนี้ยังมีสาวสวยมาคอยสุ่มเลือกใครสักคนที่อบอุ่นและคลายเหงาให้พวกเธอได้
เฮ้อก็อยากเตือนนะ ควรเตรียมใจไว้ตอนที่พวกเธอหายเหงาแล้วจากไปแต่สิ่งที่ทิ้งไว้นอกจากความสุขที่ผ่านมาแล้วพวกเธอยังทื้งบางสิ่งไว้ให้ เหมือนที่ผมรู้สึกในตอนนี้
☆รู้สึกเหงาจัง☆