นับผ่านมาเกือบจะ 20 กว่าวัน ที่พูดคุยทักทายผ่าน “Social” วันแล้ววันเล่า คำถามซ้ำๆเดิมๆ วนเวียนในช่องข้อความ
"คิดถึง" "ดูแลสุขภาพ" "สู้ๆนะคะ" "รอทานข้าวกับพี่" เลื่อนข้อความขึ้นลง ก็จะเจอแต่ประโยคเหล่านี้
ด้วยเหตุผลของงานและภาระหน้าที่ ช่วงไหนได้มาทำงานใกล้หอพักน้องเขา พี่ทำได้แต่เพียงนั่งมอง Google Maps ผ่านจอ notebook ลากเส้นทางระหว่างจุดพิกัดที่พักกับจุดพิกัดหอน้องเขา เส้นสีฟ้าเชื่อมโยงต่อกันบอกระยะทางเพียงแค่ 9.5 กิโลเมตร แต่...ไม่สามารถเดินทางไปหาได้
ใกล้แต่เหมือนไกล
บางช่วงเวลาก็รู้สึกผิดในใจ..ได้แต่พิมพ์กลับไปว่า "คิดถึงเหมือนกัน" "เรียนเยอะมั้ย การบ้านเยอะมั้ย" ทำได้เพียงเท่านี้
ยิ่งรับรู้ว่าการที่น้องมารับงานเที่ยว มีเหตุผลจากการที่ต้องช่วยเหลือทางบ้าน ภาระค่าใช้จ่าย โดยที่น้องไม่เคยบอก หากแต่รู้เพราะไปถามน้องเขา ระหว่างทางการพาน้องไปทะเลที่น้องชอบ (ถึงจะยังไม่ใช่ทะเลแบบที่น้องชอบ)
น้องเล่าให้ฟังเสมอว่า "หนูชอบทะเล โดบเฉพาะทะเลทางภาคใต้ ฝั่งอันดามัน หนูดูจากในเวบ มันสวย น้ำใส"
แล้วยิ้มตาหยี
คำทักทายเริ่มห่างหาย อาจจะด้วยงาน เวลา หรือเลือนหายตามกาลเวลา
แต่อยากให้รับรู้ว่า "คำสัญญา" จะยังคงอยู่จนกว่าเวลามันมาถึง
พี่ไม่ลืม แค่รอเวลา เมื่อ "คำสัญญา" พร้อมออกเดินทาง.......