...เคยรู้สึกต้องเจอใครซักคนให้ได้ไหม...
ไม่รู้ว่าหัวใจมันเต้นเร็วผิดตังหวะไปตอนไปไหนขณะที่กำลังเดินทางไปยังที่ที่มีต้นเหตุของความผิดปกติครั้งนี้อยู่ และแม้แต่ตอนจะเจอก็ยังไม่วายแกล้งให้เรารู้สึกประหม่าอีกนะผู้ชายคนนี้ แกล้งยังไงหนะหรอ..ก็เค้าเห็นเราแล้วจากมุมๆหนึ่ง แต่เรากลับไม่เห็นเค้าเลยหนะสิ ไม่รู้ว่าได้ทำท่าทาง ทำหน้าเอ๋อๆออกไปบ้างรึป่าว ให้ตายสิ
จนมาถึงวินาทีที่เราเงยหน้าขึ้นไปมองแล้วเห็นผู้ชายคนนึงกำลังลงบันไดเลื่อนมาพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆที่เค้าคงจะบอกเป็นนัยๆว่า "ผมนี่แหละ คือคนที่คุณกำลังจะใช้เวลาที่มีจำกัดสร้างความทรงจำด้วย"
อืม... ณ ตอนนั้นที่เจอ หัวใจเรามันกลับมาเต้นเป็นจังหวะปกติแล้วละสิ ความรู้สึกมันออกจะเฉยๆไปหน่อย แต่..เวลานี้ที่เขียนการบ้านฉบับนี้ขึ้นมา พอลองหลับตาแล้วนึกย้อนกลับไปถึงความรุ้สึกตอนนั้น นึกถึงรอยยิ้มมุมปากที่เห็นครั้งแรก มันกลับรู้สึกไม่ธรรมดาแล้วหนะสิ หรือบางทีมันอาจจะไม่ธรรมดามาตั้งแต่แรกแล้วก็ไม่รู้ ..ไม่ธรรมดายังไงหนะหรอ ก็ความรู้สึกของใจตอนนี้มันส่งเสียงก้องข้างในลึกๆว่า "มันคือจุดเริ่มต้นของการเสพ...ที่หาตอนจบไม่ได้และไม่รู้วิธีการหยุดเสพด้วยซ้ำไป"
ไม่เกินจริงเลยที่ผู้หญิงหลายๆคนจะบอกว่า เค้าคนนี้สุภาพ อ่อนโยน เทคแคร์ดีมาก แต่ต่างตรงที่ความรู้สึกที่เราได้รับอยู่บ่อยๆ มันมีความทะเล้นทะลึ่ง แต่กลับดูน่ารักไม่ได้ดูน่าเกลียดเลย และความแพรวพราวเล็กๆที่ไม่เยอะ แต่ก็อาจทำให้ผู้หญิงเผลอไผลอยู่ในภวังค์ได้ไม่ยากเหมือนกัน ( จริงๆก็ไม่รู้ว่าต่างไหม แต่ขอคิดไปเองละกันว่าต่าง
) ...ผู้ชายคนนี้ยิ่งทำความรู้สึก ยิ่งอยู่ด้วย เค้าเป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์เหมือนที่คิดไว้ก่อนเจอจริงๆแหละ
เกือบ 40 ชั่วโมง ที่อยู่ด้วยกัน ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ มันทำให้เราค่อนข้างที่จะชัดเจนในความรู้สึกตัวเองในเรื่องที่ยังลังเล ในสถานที่ที่ธรรมดา ถูกคนสองคนสร้างมันให้กลายเป็นความทรงจำหลากรสชาติ ทั้งหวาน เผ็ด หรือบางทีก็ขม โดยรวมมันก็กลมกล่อมพอดีเลยแหละ แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอบอวลไปด้วยความซาบซ่าน ที่ทำให้หัวใจมันกลับมาเต้นผิดจังหวะอยู่หลายต่อหลายครั้งเหมือนกัน
สุดท้ายแล้ว ก็อยากจะบอกว่า "
คุณเก่งนะ ที่ทำให้จังหวะหัวใจฉันมันดูช้าลง เมื่อรู้ว่าเวลาของความทรงจำครั้งนี้ต้องจบตอนลงแล้ว"
...ทุกสัมผัสในใจยังคงเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
คิดถึงรอยจูบ...
