ใครจะรู้ว่า? แค่ความอยากเบียร์วุ้น จะทำให้คน 2 คนจำต้องเสียน้ำตาในวันที่ไกลกัน
จุดเริ่มต้น จากวันที่เหนื่อยล้าหลังการย้ายห้องทำงานใหม่ ความเหนื่อยมักจะถูกดับด้วยเบียร์เย็นๆ กับแกล้มเสียบไม้ปิ่งย่าง แล้วก็หม้อไฟร้อนๆ หลังเลิกงาน พอดีเหลือบไปเห็นกระทู้ที่น้องคนได้โพสหาคนดูแล ในใจก็ไม่ได้คิดอะไรมากก็แค่อยากได้คนนั่งคุยด้วยตอนดื่มเบียร์ ก็เลยส่งข้อความถามมากินข้าวด้วยกันในเย็นวันนั้นเลย ก็บอกไปว่า “พี่นั่ง bts ไปนะ จะดื่ม ไม่อยากขับรถ” เนื่องด้วยไม่ได้ขึ้น bts นาน ทำให้กะเวลาพลาด กว่าจะไปถึงที่นัด สายไปเกือบชั่วโมง..... ระหว่างอยู่ในรถไฟฟ้าคิดในใจว่า จะโดนตราหน้าว่าเป็น ตะกวด ก็คราวนี้หล่ะว้า....
เมื่อ bts เข้าถึงสถานี รีบโทรหาน้องเลย “ถึงแล้วครับ ถึงแล้ว” น้องทำหน้าตาโกรธเล็กน้อย แล้วบ่นหิว หิวมาก พี่ให้หนูมารอตั้งนาน.... โล่งอกที่ยังได้เจอน้อง ก็เลยตอบกลับไปว่า “เดี๋ยวไว้ชดเชยให้นะครับ” แต่ที่น่าหงุดหงิดว่านั้นคือร้องคนเต็ม ต้องต่อคิวรออีก เกือบชั่วโมง แถมอาหารช้าอีก.... การเจอกันวันแรกเต็มไปด้วยความหิว และเบื่อที่ต้องรอนาน แต่แล้วก็ยังมีอะไรดีๆบ้าง เมื่อน้องบอกว่าวันนี้เซ็งๆยังไม่อยากกลับ... เท่านั้นแหละครับ ผมรีบเลยครับ พาน้องไปนั่งริมแม่น้ำเจ้าพระยา ดูเรือ ตากลม ฟังเสียงคลืนกระทบฝั่ง แล้วเราก็เริ่มคุยกันและรู้จักกันนมากขึ้น
ผมรู้สึกถูกชะตากับความคิดของน้องคนนี้มาก ชอบเวลาที่ได้แลกเปลี่ยนความคิด มุมมองของคนต่างวัยกัน ทำให้ผมอยากเจอน้องคนนี้ทุกวัน และเราก็ได้เจอกันทุกอาทิตย์ จากสัปดาห์ละวัน เพิ่มเป็นสอง และกลายเป็นสามวัน จนกลายเป็นว่าเวลาที่ผมว่างผมให้น้องเค้าหมดเลย
แล้ววันนึงน้องก็บอกผมว่า เค้ามีเวลาอีกไม่นาน เพราะจะต้องย้ายที่ทำงานไปต่างเมือง
ทันทีที่ได้ยิน รู้สึกใจหาย แล้วผมก็เลยบอกน้องไปว่า ผมจะทำให้เวลาที่มีเหลืออยู่นี้ ให้มีค่ามากที่สุด และเราจะมีความทรงจำที่ดีของกันและกันไปตลอด ความทรงจำที่จะไม่มีทางลืมได้ ผมเริ่มพาไปที่ๆน้องอยากไป ทำทุกสิ่งที่น้องอยากทำ และทุกประสบการณ์ที่ใช้ร่วมกันผมเก็บภาพไว้หมด
ผมมารู้ตัวอีกที ก็หลงรักไปแล้ว.... ไม่อยากให้ไปเลย ทำไมเราไม่สามารถอยู่ด้วยกันต่อได้ แต่ชีวิตก็ต้องเดินหน้าต่อไป
ทุกครั้งที่ผมกลับมาที่ทำงาน เข้ามานั่งที่โต๊ะ มองไปรอบๆ แล้วผมก็พึ่งรู้ว่าตลอดเวลา ที่ผมมาเริ่มใช้ห้องนี้ทำงาน ห้องๆนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอายความสัมพันธ์อวบอวนรอบๆ ห้องๆนี้ที่คอยนั่งคุยปอบน้อง ห้องๆนี้ที่หาข้อมูลที่เที่ยว และที่ผมมีน้องเค้าเข้ามาในชีวิตก็เริ่มจากห้องๆนี้
ในวันที่ 100 ผมไปส่งน้องที่สนามบิน เราอำลากันด้วยรอยยิ้ม ที่บิดเบี้ยวเล็กน้อย แล้วเธอก็เดินลับสายตาไป
"ขอให้โชคดี"
