ขออนุญาตใช้พื้นที่เล็กๆนี้ได้เขียนถึงความรู้สึก การระบายและแชร์ประสบการณ์ของตัวเองนิดนึงนะคะ
ไม่ได้ต้องการพิมพ์เพื่อแสดงเจตนาให้ใครเห็นใจนะคะ แค่อยากมีเพื่อนพูดคุยบ้าง ก็รู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ
เราเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ขยัน อดทน ยิ้มง่าย เหมือนผู้หญิงธรรมดาทั่วไป
แต่สิ่งที่เราเก็บไว้ในใจมาตลอดแล้วก็ไม่เคยบอกใคร คือเราเป็นโรคซึมเศร้ามาได้ 6 เดือนแล้ว
ส่วนสาเหตุคาดว่าเกิดจากการกดดันตัวเองในช่วงต้นปี มีเรื่องให้เครียดและผิดหวังมากมาย ทั้งครอบครัว ความรัก เงินทองเลยเป็นเหตุผลทำให้เราต้องอาศัยและดูแลตัวคนเดียวมาตลอด
ตอนทำงาน หรืออยู่ต่อหน้าคนอื่น เรายิ้มเก่งมากๆ เป็นคนร่าเริงสดใส ชอบรับฟังและปรอบใจคนอื่น
ก็เป็นที่รักของคนอื่นบ้าง โดนเกลียดบ้าง เพราะเขาชอบคิดว่าเราอารมณ์ดีเกินไป
แต่จริงๆมันเป็นแค่หน้ากากเท่านั้น กลับบ้านมาเรานั่งเงียบๆในห้อง ร้องไห้ตลอด บางครั้งตอนเรารับฟังปัญหาของคนอื่นที่คิดว่าแย่แล้วแต่จริงๆของเราแย่กว่า ก็ยังฝืนยิ้ม ให้กำลังใจทุกคน บอกเสมอว่าอย่าไปคิดมาก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป
บ่อยครั้งที่ปัญหาที่เราแบกรับไว้ เราก็พูดกับตัวเองบ่อยๆว่าเราต้องโอเค เราต้องอยู่ได้ เราทำดีที่สุดแล้ว ให้กำลังใจตัวเองทุกวิถีทาง เราเคยคิดว่าถ้าเราทำแบบนี้บ่อยๆ เดี๋ยวเราจะชินเอง สุดท้ายแล้วก็มารู้ว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า
ส่วนหนึ่งเพราะเรามัวแต่เป็นที่พึ่งทางจิตใจให้คนอื่นเสมอ แต่เราไม่เคยมองหาที่พึ่งทางใจของเราเลย
แม้แต่เวลาเรารับงานของพี่ๆ เราดูแลเอาใจใส่ดี แต่ส่วนมากก็จะเจอแต่พี่ที่ไม่ค่อยอยากช่วยเหลือปัญหาของเราหรือให้คำปรึกษาเท่าไหร่ ก็ไม่ผิดหลอกที่เขาจะมองว่ามันไม่ใช่ปัญหาของเขา แม้ว่าพี่บางคนก็มีร้องขออยากให้เรากลับมาอยู่ภายใต้การดูแลของเขาแต่เราก็ปฎิเสธหมด ตั้งแต่เรารู้ตัวว่าเป็นโรคซึมเศร้า ก็ไม่ได้ยื่นมือให้พี่ๆช่วยเหลือเลย เพราะกลัวจะคาดหวังว่าเขาจะช่วยเราหรือรับเราได้ทุกเรื่อง
ตอนนี้บอกเลยว่าสู้มาก แม้ว่าใจมันไม่สู้แล้วก็ตาม แต่ก็พยายามจะร้องไห้ให้หมดไวๆในแต่ละวัน จะได้เหนื่อยแล้วนอน ตื่นเช้าจะได้ restart สมองใหม่ ยิ้มให้ทุกคนเหมือนทุกๆวัน
ทั้งนี้เราขอโทษพี่ๆที่เคยดูแลเรามา แล้วเราไม่กลับไป ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร คือเราแค่คิดว่าถ้าเห็นแค่อยากครอบครองสิ่งสวยงามหรือการเป็นที่ระบายทางอารมณ์หรือจิตใจให้พี่ๆอยู่ฝ่ายเดียว เราก็คงรับไม่ไหวแล้วจริงๆ เราก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึงเอง แม้ว่าเราจะยิ้มเก่งแค่ไหน ก็อยากให้สงสารเรา
ในประโยคสุดท้ายนี้ เราก็ยังอยากให้กำลังใจกับคนอื่นอยู่ดี เราคิดว่าคำที่ดีที่สุดในตอนนี้คือ " เดี๋ยวมันก็ผ่านไป "
เราสัญญาว่าจะไม่คิดสั้น จะใช้ชีวิตเป็นนักแก้ปัญหาที่ดี แล้วเราก็หวังว่าสักวันคงจะมีอะไรดีๆเข้ามาเหมือนที่เราทำดีกับคนอื่นในสักวัน ขอบคุณมากนะคะ
