บันทึกจากอีกซีกหนึ่งของโลก

[nk911]

วันนี้ตื่นมาแต่เช้ามืดของอีกซีกโลกอย่างเหงาๆเซ็งๆแบบบอกไม่ถูกอยากจะนอนต่อก้นอนไม่หลับซะงั้น เวลานี้พี่ดูแลก้กำลังเดินทางไปทำงานต่างประเทศเช่นกัน จะ2เดือนแล้วที่จากกันมา วันแรกๆที่มาถึงอีกซีกหนึ่งของโลกเหงาและโดดเดี่ยวสุดขั้วหัวใจ ต้องปรับตัวมากพอสมควร ร้องไห้ทุกวัน55 บ่นอยากกลับไทยทุกวัน(ตอนนี้ก้ยังบ่นอยู่55) วันไหนเจอเรื่องหนักๆก้โทรไปร้องไห้หนักมากจริงๆ จนพี่คงทนไม่ได้ถึงต้องพูดคำนี้ออกมา ''ถ้าไม่ไหวกลับมาไหมเดี๋ยวพี่ดูแลเอง กลับมาเรียนที่นี่ให้จบพี่ส่งเอง แต่ถ้าเราจะเลือกอย่างนั้นก็ขอให้เป็นทางออกสุดท้ายจริงๆแล้วกัน'' แทบอยากจะยอมแพ้ อยากจะตีตั๋วกลับมันซะเดี๋ยวนั้น ไม่อยากจะเดินต่อ อยากกลับไปเปนคนธรรมดาเปนเด็กที่เรียนไปเรื่อยๆจนจบแล้วทำงานไปวันๆ แต่ละวันในช่วงแรกไม่มีกะใจจะทำอะไรเลย แต่พอนึกถึงทางเลือกสุดท้ายที่พี่เสนอมา ก็ฟังดูน่าสนใจแต่ถ้าเลือกแบบนั้นก็เหมือนคนขี้แพ้เลยเนอะ55ได้กลายเป็นปีกหักกลับไทยจริงๆ ถ้าเลือกแบบนั้นก้คงมีผลกระทบต่อหลายฝ่ายพอสมควรซึ่งเราทำไม่ได้ ถึงไม่รู้หนทางข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วก้คงต้องสู้จนถึงที่สุด ต้องเดินแม้จะไม่อยากเดินยังไงชีวิตก้ต้องเดินไปข้างหน้าอยู่ดี

ตั้งแต่มาถึงวิถีชีวิตก้เปลี่ยนไปแต่พี่ยังคงสม่ำเสมอ โทรมาคอยเติมกำลังใจให้ในทุกๆวัน ได้คุยกันก้ตอนคนนึงตื่นอีกคนกำลังจะหลับ หรือไม่ก็คนนึงทำงานอีกคนพึ่งตื่น ตอนอยู่ไทยยังไม่เคยโทรคุยกันนานๆเลย ขอบคุณระยะทางที่ทำให้รู้ถึงความคิดถึง ความห่วงใยซึ่งกันและกัน ตั้งแต่จากกันมาก้ต่างคนต่างผลัดกันป่วย55 ไม่แน่ใจเนื่องจากสภาพร่างกายหรือสภาพทางใจ55

ตอนแรกว่าจะเข้ามาเขียนการบ้านอีกทีเมื่อกลับไทย แต่ตื่นมาก้เหงาๆเหมือนกัน เลยแวะเข้ามาดูในนี้หน่อย เป็นสังคมเทาๆที่เข้าง่ายออกยากเหมือนกันนะ เลยแวะมาเล่าเรื่องราวซะหน่อย^^'' อาจจะแวะเข้ามาแชร์ความประทับใจเป็นพักๆเมื่อว่างละกันเนอะ^^

[tawans]

ที่เขียนมาอ่านแล้วเข้าใจดีว่าเป็นอย่างไร....
เด็กวัดเก่าได้ทุนไปเรียนเหมือนกัน...นานมากแล้ว
สมัยนั้นติดต่อบ้านเมืองไทยต้องเขียนจดหมายอย่างเดียวส่งมาสิบกว่าวันถึง
ที่บ้านตอบแล้วส่งกลับใช้เวลาอีกสิบกว่าวัน รวมแล้วเกือบเดือน อื่นๆไม่ต้องพูดถึง แต่ก็รอดมาได้
ตอนนี้ส่งลูกไปเรียนนอก (อายุประมาณหนูนี่แหละ)และถ้ามันจะยอมแพ้แล้วขอกลับบ้าน...ด้านล่างนี้คือคำตอบที่ลูกผมจะได้...

มรึงห้ามยอมแพ้กลับมาเด็ดขาด สอบตกได้ เรียนไม่ผ่านได้ ร้องไห้ได้ แต่ห้ามยอมแพ้
สู้แล้วต้องให้ชนะ สู้เพราะต้องสู้ ไม่เกี่ยวกับว่าพร้อมหรือไม่พร้อม ชนะให้ได้ก่อนแล้วจะเอาไงก็ว่ากัน
เราต้องสร้างนิสัยให้"ชนะคือเรื่องธรรมดาของชีวิต" ไม่ใช่เจออะไรยากลำบากก็ยอมแพ้
เป็นหนอนที่ลอกคราบกลายเป็นผีเสื้อแล้วบินขึ้นฟ้า ไม่ใช่กลับมาเป็นหนอนเหมือนเดิม

ปล. ผมปากหมาเนอะ...
 

[k p i2 z]

.

มรึงห้ามยอมแพ้กลับมาเด็ดขาด สอบตกได้ เรียนไม่ผ่านได้ ร้องไห้ได้ แต่ห้ามยอมแพ้
สู้แล้วต้องให้ชนะ สู้เพราะต้องสู้ ไม่เกี่ยวกับว่าพร้อมหรือไม่พร้อม ชนะให้ได้ก่อนแล้วจะเอาไงก็ว่ากัน
เราต้องสร้างนิสัยให้"ชนะคือเรื่องธรรมดาของชีวิต" ไม่ใช่เจออะไรยากลำบากก็ยอมแพ้
เป็นหนอนที่ลอกคราบกลายเป็นผีเสื้อแล้วบินขึ้นฟ้า ไม่ใช่กลับมาเป็นหนอนเหมือนเดิม

ปล. ผมปากหมาเนอะ...
 

เจอประโยคนี้ นึกถึงตัวเองตอนที่เรียนไกลบ้าน
 

สอนลูกฮาร์ดคอดีคะ 
 

[rainyseason]

ให้กำลังใจได้เพียงแค่.. อดทนและนึกถึงผลสำเร็จไว้ค่ะ

[nk911]

ที่เขียนมาอ่านแล้วเข้าใจดีว่าเป็นอย่างไร....
เด็กวัดเก่าได้ทุนไปเรียนเหมือนกัน...นานมากแล้ว
สมัยนั้นติดต่อบ้านเมืองไทยต้องเขียนจดหมายอย่างเดียวส่งมาสิบกว่าวันถึง
ที่บ้านตอบแล้วส่งกลับใช้เวลาอีกสิบกว่าวัน รวมแล้วเกือบเดือน อื่นๆไม่ต้องพูดถึง แต่ก็รอดมาได้
ตอนนี้ส่งลูกไปเรียนนอก (อายุประมาณหนูนี่แหละ)และถ้ามันจะยอมแพ้แล้วขอกลับบ้าน...ด้านล่างนี้คือคำตอบที่ลูกผมจะได้...

มรึงห้ามยอมแพ้กลับมาเด็ดขาด สอบตกได้ เรียนไม่ผ่านได้ ร้องไห้ได้ แต่ห้ามยอมแพ้
สู้แล้วต้องให้ชนะ สู้เพราะต้องสู้ ไม่เกี่ยวกับว่าพร้อมหรือไม่พร้อม ชนะให้ได้ก่อนแล้วจะเอาไงก็ว่ากัน
เราต้องสร้างนิสัยให้"ชนะคือเรื่องธรรมดาของชีวิต" ไม่ใช่เจออะไรยากลำบากก็ยอมแพ้
เป็นหนอนที่ลอกคราบกลายเป็นผีเสื้อแล้วบินขึ้นฟ้า ไม่ใช่กลับมาเป็นหนอนเหมือนเดิม

ปล. ผมปากหมาเนอะ...
 

555ขอบคุณค่ะ กลัวเรียนจบจะไม่ได้กลับมากกว่าค่ะ55  ภาระหน้าที่ที่นี่มากมายค่ะ อีกอย่างกลับไทยไปก้คงต้องเริ่มชีวิตใหม่อีก**07**

[TiBBieee]

พอนึกถึง"ทางเลือกสุดท้าย" กลับทำให้มีกำลังใจที่จะเหนื่อยและพยายามมากกว่าเดิม... ทางเลือกสุดท้ายของแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางทีอาจจะสะบายหน่อย แต่ไอ้ที่ลำบาก และเหนื่อยอยู่ทุกวัน มันคุ้มค่ามากกับสิ่งที่จะเจอในอนาคต...

เอาใจช่วยนะคะ ^^

[Monin_II]

คิดถึงความสำเร็จไว้นะคะ
ผลของการอดทน แะรอคอย
ย่อมหอมหวานเสมอ
สู้ๆนะ