สวัสดีเดือนที่11ครับ การบ้านฉบับนี้เขียนเพื่อย้อนถึงวันดีๆที่น่าจดจำเเละเป็นอีกรูปแบบของการเจอน้องของผมครับ
ผมได้ตั้งกระทู้ระบุว่า ขอน้องที่ไม่รีบร้อน อยากพูดคุยสร้างสตอรี่กันก่อนจะเจอ ถ้าเหงาหรือมีอะไรอยากเม้าอยากระบาย"เราควรคุยกัน"เเละด้วยความบังเอิญหรือข้อความผมเชื้อเชิญก็ไม่ทราบได้ มีน้องคนหนึ่งเเอดมาทัก
พร้อมกับข้อความว่า"พี่ไม่ต้องนัดหนูก็ได้ เเต่ถ้าพี่เหงาหนูคุยเป็นเพื่อนได้"
ช่วงนั้นผมประสบอุบัติเหตุที่นิ้วพอดี ไปหาหมอก็ติดไข้ กลับมา
เลยตอบน้องช้าเเละพิมพ์ไม่สะดวก เหตุนี้เลยทำให้เราสองคนได้โทรไลน์เเละวีดีโอคอลกันอยู่บ่อยๆ มันก็เอิ่มมมม บ่อยเลย
จนมีคำว่า" คิดถึง" อยากรู้ว่าเป็นอย่างไร?
น้องเป็นคนจังหวัดทางภาคเหนือมาทำงานจังหวัดทางภาคตะวันออกส่วนผมอยู่กรุงเทพ เเต่ระยะทางก็ไม่ใช่อุปสรรค เราคุยกันถูกคอเคมีเข้ากันเเละในที่สุดเราก็ได้พบกัน
วันหยุดหลังเลิกงานน้องฝ่าฟันรถติดเเละความไม่ชำนาญเส้นทางเดินทางมาหาผมซึ่งกำลังรีบเคลียงานให้เสร็จ เพราะผมมีงานช่วงหัวค่ำทุกวัน จนในที่สุดเราก็พบกัน....
เวลาราวๆเกือบ4ทุ่มเมื่อรถจอดนิ่งสนิท สาวน้อยคนหนึ่งซึ่งเธอได้พูดคุยทำความรู้จักผมทางโลกออนไลน์ได้ปรากฏตัวต่อหน้าผม มันมีทั้งความตื่นเต้นเเละประทับใจ ในฐานะเจ้าบ้านผมชวนน้องไปทานข้าวให้เลือกร้านอาหารได้เลย เเต่น้องเลือกที่จะทานKFCเพราะน้องเป็นคนง่ายๆ
เเละร้านอยู่ใกล้ที่สุด
น้องเป็นสาวเหนือรูปร่างสูงผอมทานอะไรด็น้อยน้องบอกเเต่หนูหิวบ่อย555 เธอดูเหนื่อยจากที่ทำงานเสร็จเเละเดินทางมา ผมจึงพาเธอไปที่พัก
ตามที่คุยกันน้องคือค่ำวันเสาร์น้องเดินทางมาพักที่กทม.ให้สบายเเละวันอาทิตย์เราไปเที่ยวกันตอนเย็นน้องกลับไปเตรียมทำงานวันจันทร์
คืนนั้นเราก็ได้อยู่ใกล้กันมากขึ้นเข้าใจกันมากขึ้นเป็นโมเม้นที่มีสตอรี่เเบบที่เราคิดมันเป็นความประทับใจที่เกิดขึ้นเเบบถูกที่ถูกเวลามีระยะให้เราศึกษากัน
ขอบคุณพื้นที่ให้บันทึกความทรงจำ
ขอบคุณทุกท่านทีเข้ามาอ่านครับ
