เคยเป็นกันไหม ทั้งรัก ทั้งห่วง อยากโทรหา อยากพูดคุย แต่ก็ไม่กล้าโทร
เพียงแค่กลัวปลายสายจะไม่รับ กลัวว่ารับแล้วจะโดนเหวี่ยง กลัวคนๆนั้นจะไม่คุยด้วย
ก็ได้แต่รอคอยให้เธอโทรมา รอคอยให้เธอติดต่อมา
มันก็ตลกดีนะ เวลารอ มันก็กระวนกระวาย หงุดหงิดใจ ใจว้าวุ่น สารพัดอารมณ์ที่ทำให้วิตกจริต
แต่เพียงแค่เธอโทรมา พูด ฮาโหล ทุกอารมณ์หายเป็นปลิดทิ้ง เหมือนกับต้องมนตร์
ความรู้สึกตอนนี้ก็ยังคงรอคอยต่อไป ท่ามกลางความเงียบเหงาในดินแดนห่างไกล
บางทีเราคงคาดหวังมากไปที่จะให้ใครมาสนใจ ใส่ใจกับความรู้สึกของเรา
คงต้องยอมรับว่าตัวเราเองคงไม่ดีพอที่จะให้ใครมาสนใจ ใส่ใจ
คงยอมรับว่าต้องอยู่อย่างเงียบเหงาในต่างแดนต่อไป
แล้วรอซักวัน วันที่เธอคนนั้นคงจะหันมามองเรา มาสนใจ ใส่ใจในตัวตนของเรา
