การบ้านชุด การบ้านแห่งความลับนี้เป็นงานที่พบเจอน้องน่ารักๆ แต่น้องไม่อยากเปิดเผยตนในการบ้าน แต่ผมว่าน้องเหล่านี้ทำให้ผมพบโลกในมุมใหม่ๆจากสาวๆในหลากหลายอาชีพ และเธอเหล่านี้ทำเอาผมเจอซ้ำไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งจึงลองเอามาเขียน เก็บไว้อ่านเมื่อนึกถึงน้องๆเหล่านี้
ผี…..คน…..ฤา…..นางฟ้า…..การบ้านฉบับนี้ทำให้ผมนึกถึงรายการที่ชอบฟังสมัยเด็กๆ ที่เราต้องฟังมันตอนดึกๆ ฟังคนเดียวถึงจะได้อารมณ์ นึกแล้วก้อหลอน เธอคนนี้ทำให้ผมสงสัยและรู้สึกไปตามชื่อการบ้านในตอนแรกจริงๆ ตอนนั้นบรรยากาศน่ากลัวนะครับ แต่ทำไมพอมานึกถึงตอนนี้กลับอยากฮัมเพลงนี้ครับhttps://www.youtube.com/watch?v=cL4uhaQ58Rk
ผมเป็นคนนึงที่ชอบโพสหาคนคุยตอนดึกๆ ในลักษณะที่ไม่ได้มีกรอบอะไร คุยเฉยๆ คุยเพื่อรับงาน คุยแก้เหงา คุยอะไรก้อคุยไป บางคนก้อแวะมาตอนเที่ยงคืน บอกคุยก่อนกลับบ้าน พอคุยเสร็จ ขอบคุณเราแล้วลบไลน์ไปเลยก้อมี มีหลากหลายรูปแบบ แต่เธอคนนี้ผมเคยคิดจะเขียนมาหลายครั้ง แต่มันก้อบอกความรู้สึกแรกๆไม่ถูกจึงไม่รู้จะเขียนออกมาแบบไหน กว่าจะลองเรียงร้อยออกมาเป็นคำพูดมันก้อล่วงผ่านเวลามานานพอสมควร แต่เรื่องราวยังคมชัดเหมือน Full HD กันเลยทีเดียว แต่ก้อนั่นแหล่ะมันผ่านเวลามาได้ซักพัก เล่าไปอาจมีตกหล่นเอาเป็นว่าเขียนตามความรู้สึกที่นึกได้นะครับ
คืนนั้นก้อเหมือนเดิมบรรยากาศแปลกๆสำหรับคนนอนไม่หลับอย่างผมมันค่อยๆ ค่อยๆ เงียบ แล้วก้อเงียบแบบไม่มีเสียงอะไรเลยในไลน์ เพื่อนมีหลายคนแต่ไม่มีบทสนทนาอะไรเกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น จนกระทั่งมีน้องคนนึงทักผมมา ก้อคุยสนุกดีนะครับ คุยไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เอแล้วหลังจากนั้นก้อมีอีกคนสองคนทักมา ผมก้อคุยนะตาที่เริ่มจะปรือๆมันค่อยๆเปิดขึ้นทีละนิด แต่มันเปิดกว้างเหมือนโดนน้ำสาดให้ตื่นจากภวังค์ง่วงๆ อึนๆ กับคำของน้องคนนึงที่ว่า “พี่หนูอยากเจอพี่นะ เจอกันได้มั้ย” คำพูดประโยคนี้ทำเอาผมงงๆ จนผมต้องเคลื่อนตัวไปหานาฬิกาที่ถอดออกแล้วว่านี่มันเวลาเท่าไหร่กันแน่ แล้วก้อต้องตกใจว่านี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะ เอหรือน้องหมายถึงวันอื่น ก่อนที่ผมจะหาคำตอบให้กับตัวเองได้ …..”พี่คะ ต้องรีบตอบแล้วนะ หนูไม่มีเวลา” อาการงงๆที่มีอยู่ ถูกเพิ่มด้วยความรู้สึกไม่เข้าใจว่าอะไรคือคำว่าไม่มีเวลา ผมจึงตอบน้องไปเป็นเชิงการตั้งคำถามว่า “ น้องหมายถึง ตอนนี้เหรอครับ” เวลาที่รอคำตอบนั้นนับกันเป็นวินาทีแต่ความรู้สึกที่มีกลับดูเนิ่นนาน ….”ค่ะ” คำตอบสั้นๆได้ใจความถูกพิมพ์ตอบกลับมาแบบไร้การขยายความ จนผมต้องพิมพ์ตอบกลับไปว่า “แล้วหนูอยู่ที่ไหน หนูจะมายังงัย นี่มันดึกมากแล้วนะ” คำถามพรั่งพรูออกไปแต่ยังไม่มากเท่ากับความคิด “เดี๋ยวหนูปั่นจักรยานออกไปค่ะ ว่าแต่ที่ไหนคะ” จบกันความรู้สึกตื่นเต้นที่มีมลายหายไปสิ้น ไอเด็กคนนี้แกล้งพี่เล่นนี่นา ใครมันจะปั่นจักรยานออกมาตอนเที่ยงคืน ว่าแล้วผมก้อตอบกลับไปแบบกวนๆว่า “ไหวเหรอเรา เจอที่นี่นะ………” ว่าแล้วผมก้อละไปคุยกับคนอื่นต่อไปเนื่องจากไม่ค่อยชอบคนที่เอาการนัดหมายมาล้อเล่นแบบนี้ แต่นั่นแหล่ะเสียงไลน์เธอดังมาถี่ๆ กวนใจผมมาก เลยเปิดอ่านอีกรอบ ….”อ๋อ รู้จักค่ะ ไปได้”…..”งั้นอีก 30 นาทีเจอกันนะคะ”….”พี่คะ”….”พี่”……”อ้าวหายไปไหน”…….”ตกลงเอางัยพี่” น่านเอากะเธอสิยังไม่เลิกล้อผมเล่นอีก เอ้าเล่นกะเธอหน่อย “หนูอยู่ไหนมาได้จริงๆเหรอ” “มาได้ค่ะหนูอยู่รังสิต” เอิ่มน้องครับ น้องเป็นนักกีฬาทีมชาติเหรอจากรังสิตมาที่พี่นัด 30 นาที จะบ้าไปกันใหญ่แระ แต่ก้อเล่นกะเธอหน่อยละกัน “แล้วเรารู้แนวงานพี่แล้วเหรอ ที่จะมาหาพี่น่ะ” “รู้ค่ะเคยอ่านการบ้านพี่อยู่” เอ้าในเมื่อเธอเล่นใหญ่มาซะขนาดนี้ก้อเอากะเธอหน่อย เพราะการคุยก่อนหน้านี้ของเธอมันน่ารักมาก คุยสนุกมาก “โอเค งั้นมาเลย แต่พี่ขอเบอร์โทรเราหน่อยนะ” “ได้ค่ะพี่ XXXXXXXXXXX” อาการงงหนักมากเกิดขึ้นกับผมแระ อะไรมันจะดูสมจริงเบอร์น้าน ว่าแล้วผมจึงลองปรึกษาน้องคนนึงโดยการคอลไป ทีแรกน้องที่ผมปรึกษาก้อหัวเราะ เหมือนประมาณไม่เชื่อ ว่าแล้วผมชักกังวลใจจึงโทรไปหาน้องเค้าในขณะที่เปิดคอลกับน้องอีกคนอยู่ เพื่อจะได้ช่วยกันวิเคราะห์ว่าผมกำลังอยู่ในสถานการณ์ใดกันแน่ ‘ฮัลโหล น้อง XXXX รึป่าวครับ” บทสนทนาที่คุย มันชัดเจนว่าเธอจะมาจริงๆ และเมื่อผมวาง มือผมเริ่มสั่น ผมบอกน้องคนที่ฟังอยู่ด้วยว่า “เมื่อกี้มันเสียงน้องเค้าขี่จักรยานจริงๆนะ” คือมันมีเสียงลมตีเข้ามาในโทรศัพท์ตลอดเวลา ในเวลานั้นผมเริ่มงง และงงมาก เอสถานการณ์แบบนี้มันคืออะไร เธอขี่จักรยานมาจริงๆเหรอ แล้วถ้ามาจริงๆ เธอใช่คนปกติรึป่าว หรือผมกำลังพบเจอกับอะไร ความคิดปั่นป่วนไปหมด ส่วนน้องอีกคนที่ฟังอยู่ก้อคงงงๆ ไม่ต่างจากผมเช่นกัน
เงียบ มืด บรรยากาศรอบข้างที่มองออกไปจากในรถเป็นแบบนั้นจริงๆ บรรยากาศว่าน่ากลัวแล้ว แต่ใจผมตอนนี้กำลังวิตกกังวลจนแทบจะลืมบรรยากาศรอบๆตัวไปจนหมด เสียงโทรศัพท์ดึงผมขึ้นมาจากภวังค์ ผมมองโทรศัพท์อยู่นานกว่าจะรับสาย “พี่คะ หนูถึงแล้ว รถพี่สีอะไรอยู่ตรงไหน ทำไมหนูไม่เห็นมีรถเลยซักคันเดียว” ผมนิ่งไป ก่อนจะตอบไปช้าๆว่า “หนูรอตรงนั้นนะ เดี๋ยวพี่เคลื่อนรถไปหา รถพี่สีXXX” ขณะที่กำลังเคลื่อนรถไปหาเธอ ผมถามตัวเองตลอดเวลาก่อนจะออกมาว่า “นี่เรากำลังทำอะไรอยู่” “ไม่น่าออกมาเลย” แต่นั่นแหละทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก กว่าผมจะได้คำตอบผมก็เคลื่อนรถพาตัวไปยังแสงไฟที่ผมมองเห็นอยู่ไกล แล้วตาผมก็มองเห็นเงาเล็กๆไกลๆ ค่อยๆเดินเข้ามา ภาพของเธอชัดขึ้นมาเรื่อยๆ ภาพเด็กน้อยตรงหน้า …….อืม เธอเหมือนนะเหมือนในรูป ต่างแค่ เธอยิ้มกว้างกว่าในรูป เธอน่ารักตามวัย แต่นั่นแหล่ะ ความกังวลใจยังขยับอยู่ในใจลึกๆผมตลอดเวลา
ผมเคลื่อนรถช้าๆ ทั้งๆที่บนถนนแทบไม่มีรถอยู่เลย ใครเห็นรถผมตอนนั้น คงสงสัยว่ารถคันนี้ทำไมเคลื่อนตัวช้าขนาดนั้น แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันช่างเหมาะกับซีรี่ส์ดังแนวลึกลับน่ากลัวของอเมริกาที่มักมีฉากรถวิ่งอยู่บนถนนที่เปลี่ยวๆ ผมขับช้าเพราะยังสงสัย และสงสัยมากๆกับสิ่งที่เธอบอกก่อนหน้านี้ “หนูปั่นจักรยาน” ไหนล่ะจักรยาน แล้วปั่นมายังงัย 30 นาที จนผมต้องเอ่ยปากออกไป “ไหนหนูบอกว่าปั่นจักรยานมา” ไม่มีเสียงคำตอบ เงียบ แต่ดีนะที่ผมเปิดเพลงไว้บนรถ แต่มันก้อยังไม่กลบเสียงหัวเราะที่แอบหัวเราะเบาๆของเธอ และเมื่อผมหันไปมองเธอ อาการที่ผมเห็นคือเธอกำลังเอามือปิดปากกลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่ เมื่อเธอหันหน้ามาสบตาผม เหมือนเธอนึกได้หรือเธอมองเห็นแววตาของผม เธอจึงกลับไปสู่กริยาที่สำรวมอีกครั้ง แล้วพูดเบาๆว่า “อ๋อค่ะพี่ หนูอยู่หอใน…….มันเลยต้องปั่นจักรยานมาเรียกรถแท็กซี่ค่ะ” เมื่อได้ยินคำตอบของเธอผมยังงงๆอยู่จึงถามต่อไปว่า “แล้วจะเอาจักรยานไปไว้ไหนอ่ะ” เธออมยิ้ม แล้วตอบกลับมาพร้อมหันหน้ามามองผม ผมก็อยากหันไปมองเธอนะแต่ผมขับรถอยู่ “พอดีเป็นจักรยานที่มหาลัยค่ะพี่” ความสงสัยผมยังไม่หมดไป คำถามจึงถูกเอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว “เห แล้วจักรยานจะเอาไปไว้ไหนล็อคล้อทิ้งไว้เหรอครับ” เธออมยิ้มหนักกว่าเดิมเสียงหัวเราะเล็กๆลอดออกมา ผมกำลังรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กน้อยช่างสงสัย “พี่หลอกถามหนูป่ะเนี่ย หนูบอกนี่พี่รู้เลยนะคะว่าหนูอยู่มหาลัยไหน” ความมึนเข้าครอบงำผมอีกครั้ง แค่ตอบมันจะไปรู้ได้งัยเนี่ย ผมคิดแต่มันก้อไม่ดังพอจะพูดออกไป ความเงียบเข้ามาครอบคลุมไปชั่วขณะ เพราะผมรู้สึกว่า ผมกำลังเป็นเด็กน้อยเจ้าปัญหา จึงเงียบรอให้เธอบอกมาเองดีกว่า แต่นั่นแหล่ะมันมีแต่เสียงเพลง ไม่มีเสียงตอบรับอะไรออกมาจากเธอ เมื่อหันไปมองก็เห็นแต่เธอที่มองทอดสายตาออกไปด้านข้างกระจกอย่างเหงาๆ ด้วยความที่ผมอยากทำตัวให้สมกับอายุ ผมจึงเลือกที่จะปล่อยผ่านไป ทั้งๆที่ในใจมันสงสัยแบบรัวๆพอๆกับเสียงเพลงที่กำลังดังอยู่
เสียงเพลงยังไม่ทันจบ เสียงพูดก้อลอยตามลมมาครอๆกับเสียงเพลง แต่มีเสียงหัวเราะปนมาเล็กๆ “หนูว่าพี่นอนไม่หลับแน่ๆ คืองี้พี่มหาลัยหนูเค้าให้ใช้จักรยานฟรีมันแบบมีการ์ดที่เอาไปใช้ได้ค่ะ หนูบอกแค่นี้ก้อพอนะ” ว่าแล้วก็มีเสียงหัวเราะตามมาตบท้าย ผมแทบไม่อยากจะหันไปเดี๋ยวพอเห็นหน้าเธอผมจะรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กน้อยอีกครั้ง เมื่อรถหยุดมันเป็นเวลาที่ผมได้พิจารณาเธออีกครั้ง ผมยาว หนา ตาสวย แก้มยุ้ยนิดๆ ธรรมชาติไปทุกส่วน น้องไม่ใช่คนสวยแบบพริตตี้ สำหรับผู้ชายหลายคนอาจจะไม่ชอบ แต่ผมชอบน้องคนนี้ที่การคุย อาการ ท่าทาง น้ำเสียง และความเป็นธรรมชาติของเธอ มันทำให้เธอดูน่ารัก แม้มันจะขัดกับสิ่งที่เธอทำ เพราะเธอนัดผมซะดึก เอนี่มันไม่ใช่ดึกแระ ใช้คำว่ารุ่งสางน่าจะเหมาะกว่า เธอบอกผมว่าหนูแค่อยากกอดพี่ คุยกะพี่ พี่ทำได้รึป่าว ผมก้อพยักหน้าเบาๆ หลังจากนั้น เมื่อผมเลิกที่จะกลัวเธอ ผมบอกเลยว่าเธอน่ารัก คุยสนุก ตลก และชอบแกล้ง ชอบอ้อน กอดๆตลอดเวลา มันก้อเพลินดีเหมือนอยู่กะเด็กน้อย ซนๆ
เนื่องจากมันดึกมาก ผมไม่สามารถอยู่กะเธอได้ตลอด เธอบอกไม่เปนไร เดี๋ยวเธอไปเซ็นชื่อที่หอก้อได้ ผมล่ะงง แต่ฟีลตอนเธอเปิดโทรศัพท์ให้ผมฟังเธอคุยกะป้า รปภ. เป็นอะไรที่ฮามากๆ คือแบบคุยกันสนิทมาก แต่ก้อต้องเซ็นชื่อตัดคะแนน แบบประมาณ สนิทส่วนสนิท หน้าที่ต้องมาก่อน ยังงัยพี่ก้อขอโทษที่ทำให้หนูโดนตัดคะแนนนะคร้าบ
งานกอดๆ ฟีลแฟนมัธยม หลังจากนั้นผมก้อเจอเธออีกหลายครั้ง แต่ผมบอกเธอไปว่าพี่ขอเจอกลางวันนะ นึกถึงคืนนั้นทีไร มันหยิวๆอ่ะ น้องหัวเราะตอบกลับมา พร้อมบอกมาว่า “ได้เลยค่ะ คงไม่กลัวหนูแล้วนะ”
