โซใช้เวลาเกือบทั้งปี นั่งคิด นอนคิด เดินคิด ยืนคิด กินข้าวก็คิด ....ก็ยังคิด
อะไรหนอคือความสุข?
เขาว่ากันว่า มีเงินเยอะๆสิคือความสุข
โซก็เป๋ไปพักนึง ทำงานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ได้เงินพอประมาณแต่มากจนไม่คิดว่าจะหาได้ขนาดนั้น ก็ไม่เห็นจะมีความสุข บางครั้งจนมากแบบในกระเป๋าเหลือเงินไม่ถึงร้อยก็ไม่เห็นว่าจะทุกข์
เขาว่ากันว่าความรักคือความสุข
โซอยากจะพูดเบาๆ ว่า"หราาาาาา"
มันไม่ใช่อ่ะ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆโซยิ่งรัก ยิ่งห่วงยิ่งเป็นทุกข์ หรือโซจะรักไม่เป็น
เขาว่ากันว่าร่วมรักคือความสุข
เขาว่ากันว่าธรรมะคือความสุข
โซคงบาปหนาหนักมาก อยู่มาจนป่านนี้แล้วก็ยังไม่เข้าใจ
บางครั้งบางทีเวลาจะสุขมันก็ดันง่ายแสนง่าย
แค่เล่นกับลูก แค่ลูกยิ้ม โซก็สุขแต่บางครั้งทั้งๆที่ลูกยิ้มโซกลับทุกข์สุดใจ รักมาก ห่วงมาก ไม่มีโซลูกจะอยู่ยังไงในเมื่อเราสองคนไม่เป็นที่ต้องการของใคร 4ปีโซได้ยินคนในครอบครัวพูดว่าลูกของโซน่าจะตายๆไปซะมานับไม่ถ้วน ทุกวันนี้ยังไม่รู้เลยเราสองคนผิดอะไร แค่เกิดมาไม่เหมือนคนอืนก็ไม่สมควรมีชีวิตแล้วหรอ ตลกซะมัด
เขาว่ากันว่าการที่ยังมีชีวิตอยู่ความสุข
หรือบางครั้งเขาก็ว่าชีวิตหลังความตายคือความสุข
เอ้า!!!ย้อนแย้งได้อีก
'เขาว่า' มันคือใคร ถ้าใครรู้จักโซฝากไปบอกด้วยว่า "เมิงมั่วมาก"