วิ่งเที่ยวเล่นอยู่ในเวปนี้มาก็นานโข แต่ก็ยังไม่เคยเขียนการบ้านฝากไว้เลยซักที
ขอถือโอกาสที่กำลังจะสิ้นปีนี้ เขียนฝากผลงานไว้ 1 ตอนนะคะ
ก่อนอื่นเลยต้องขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการค่ะ หนู Lemon คือชื่อที่พี่ท่านซัก 2-3 คนเห็นจะได้
ที่รู้จักกัน
ม้อนเป็นผู้หญิงที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก...และไม่ค่อยออกมาแสดงตัว แต่เวปนี้ก็ทำให้ม้อนได้เรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างเลย
ปฐมบทแรก !!! เมื่อวาเลนไทน์ที่ผ่านมา ม้อนรู้สึกเหงา รู้สึกเบื่อ รู้สึกว่ามันเป็นเดือนที่หดหู่จริงๆ เลย ไม่ต้องบอกก็พอรู้นะคะ
ก็มันเป็นเดือนแห่งความรักงัย
รุ้สึกเหงา...เหมือนกันมั้ย คือ วลีแรกที่ม้อนตั้งกระทู้ในห้องนั่งเล่น ^^
หลังจากนั้นก็มี 2 สาว ตัลร๊ากกกก ที่เข้ามาเม้ามอยกันตามประสาเพื่อนสาวกระหนุง..กระหนิง
>> สาวคนแรกนั้น เทอร์มีคาแรคเตอร์ที่ชัดเจน เป็นสาวมั่น ที่มีความอ่อนหวานปน sexy ในตัวเอง
มองหุ่นเทอร์ที่ไรนั้น....ใจม้อนจะละลาย
ขอเรียกเทอร์คนนี้ว่า ยาใจ (ยาใจของม้อน) เค้ากำลังคิดถึงตัวเองนะรู้ป่าว ??
>> สาวน้อยคนที่ 2 ที่เราได้พบปะกันนั้น คือ น้องหนูนก (นกจอมกวนของพี่ม้อน) สาวน้อยที่โลกของเทอร์ร่าเริง และสดใสเสมอ พูกซะน้ำไหลไฟดับ แต่พี่ม่อนก็ไม่เบื่อที่จะฟัง มันก็เพลินๆ ดีนะเออ
หลังจากที่เสวนากัน 1 คืนเห็นจะได้ เราก็ได้จัดตั้งกลุ่มไลน์เพื่อรวมก๊วน ขยายอาณาจักรออกสู่โลกกว้าง
โลกกว้างแห่งนี้เอง ที่ทำให้ม้อนได้รู้จักกับตาลุง
)
ตาลุงคนนี้ แว๊บแรกที่เจอกันนั้นเหมือนจะเป็นคุณป้าเลยนะฮ๊ะ ขี้เล่นไม่เบา แถมข้าวของที่ลุงใช้ก็เป็นสีจมปูวววว
ของชิ้นแรกที่ยาใจซื้อฝากลุง ม้อนยังจำได้แม่น ที่ปิดตามีเจลสีจมปูวววลายโคนี่ (ที่จริงเราปรึกษากันอยู่นานว่าจะเอาอันไหนดี) ลงมติเอกฉัน สีนี้แหล่ะคร้าเหมาะกับลุงที่สุด
ก๊วนน้อยๆ ของเรามีโอกาสพบปะกันไม่กี่หนก็มีเหตุให้ต้องแยกจากกัน จนถึงทุกวันนี้ม้อนก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่ามันเกิดจากอะไร
ถ้า 3 คนที่ม้อนคิดถึงหากบังเอิญได้เข้ามาอ่านข้อความนี้ ม้อนอยากบอกกับทุกๆ คนว่า ม้อนยังถวิลหามิตรภาพที่งดงามของเราเสมอนะ
จุดประสงค์ที่ม้อนเขียนเล่ามาทั้งหมดนี้ เพียงอยากบอกทุกคนนะคะว่าโลกสีเทา หม่นๆ ใบนี้ ก็ยังมีมิตรภาพที่ดีคอยทุกคนอยู่ แต่มันก็อยู่ที่ว่าโชคชะตาจะพาเรามาให้เจอกันมั้ย หรือแค่ผ่านเลยไป เพราะในบางครั้งพรมลิขิตก็อาจจะเปิดโอกาสให้เราได้เรียนรู้กันและกัน และก็เพราะเจ้าพรมลิขิตอีกนี่แหล่ะที่ทำให้เราต้องจากกันไป
#ม้อน...ผู้ถูกทิ้ง#
