ผู้เขียน หัวข้อ: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)  (อ่าน 3721 ครั้ง)

mzazaza2015

  • Sr. Member
  • ****
  • กระทู้: 278
  • People Like This 103
 **36**   ตลอดปีที่ผ่านมา ได้พูดคุยกับน้องในเว็บหลายคน บางคนก้อไม่มีแม้แต่โอกาสได้ทำความรู้จักกัน บางคนก็มีโอกาสได้รู้จักกันแต่ไปไม่ถึงการได้พบกัน แต่นั่นแหละมีบางส่วนที่เราสามารถพัฒนาจนพบเจอกันได้ และมีส่วนหนึ่งแม้จะไม่มากที่กลายเป็นความทรงจำที่น่าประทับใจ และผมจะเก็บมันไว้เพราะผมยังอยากจะยิ้มกับความทรงจำที่ผมมีในอดีตที่ผ่านมา นี่คือความทรงจำที่ผมพอจะสรุปและรวมไว้เพื่ออ่านกระตุ้นภาพในวันเหล่านั้น มันน่ารักและมีรอยยิ้มปนอยู่ในนั้นเลยอยากจะมาแบ่งปัน ถือว่าอ่านสนุกๆนะครับ บางคนอาจจะคิดว่ามันจริงหรือไม่จริงผมไม่กังวลกับความสงสัยเหล่านี้เลย พี่ๆน้องๆที่อ่านก้ออย่าไปคิดมากเลยครับ แต่แน่นอนเธอเหล่านั้นที่ผมเขียนถึงคงรู้ว่าเรื่องราวเหล่านี้มันคือเรื่องราวของพวกเธอ และเธอคงรู้ว่าสิ่งที่เขียนนั้นไม่เท่าที่เรารู้สึกกันในวันนั้น แต่อย่างน้อยมันคงทำให้ได้หวลนึกถึงวันเหล่านั้นที่เราเคยเจอกันนะครับ นี่คือที่มาของการบ้านชุด “กาลครั้งหนึ่งที่ WLG”การบ้านที่เก็บรวบรวมความประทับใจที่ไม่เคยเขียนมาก่อนตลอดปี2016 ………… https://www.youtube.com/watch?v=xbZyjScHnAw

         ผมคิดอยู่นานว่าจะเขียนการบ้านฉบับนี้ดีมั้ย มันเป็นหนึ่งในการบ้านที่จะทำให้ผมคิดมากกว่าคิดถึงถ้าได้อ่านมัน เหมือนในเพลงนี้เลยครับ https://www.youtube.com/watch?v=2LJlnsUub6k  โดยปกติผมจะโพสบ่อยมากจนน้องหลายคนชอบทักว่า “พี่โพสบ่อยจัง” แต่ข้างหลังการโพสนั้น ไม่ทุกครั้งที่ผมสามารถจะเจอคนที่เข้าใจ สนใจ และใส่ใจ จนได้เจอกัน น้องคนนี้แอดเข้ามา แต่เธอไม่ทักผม ผมเลยลองทักกลับไปสั้นๆ เธอก็ตอบกลับมาสั้นๆ มันเหมือนกับผมเป็นเพียงหนึ่งในหลายๆคนที่เธอแอดเข้ามาหา บทสนทนาเดิมๆก็เริ่มเกิดขึ้น แต่เธอไม่ตอบอะไรผมเลย กลับดึงผมไปสู่เหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดกับเธอ ผมเริ่มรู้สึกว่าน้องคนนี้คงมีโลกส่วนตัว และคงไม่ได้สนใจที่จะจริงจังกับการหางานในสถานที่แห่งนี้ ผมยังไม่ทราบข้อมูลอะไรของเธอเกินกว่าที่ผมควรจะรู้ ไม่สิเรียกได้ว่าผมไม่ทราบอะไรขอเธอเลยดีกว่า นอกจากการบอกเล่าเรื่องการไปเที่ยวของเธอ แต่ผมก็ดื้อที่จะส่งแนวงาน และการบ้านไปให้เธอจนได้ เธอไม่ตอบอะไรเลย ในเวลานั้นผมเลื่อนบทสนทนาขึ้นไปด้านบน และรอคำตอบของเธอด้วยการนั่งนับตัวอักษรที่เธอพิมพ์ตอบกลับมาหาผม


     ไม่มีคำตอบกลับมาจนผมนับตัวอกษรเสร็จไป หากแต่มีสิ่งที่ทำผมใจเต้นแรงมากกว่าตัวอักษร เธอส่งมาในสิ่งที่เราไม่ต้องตีความ ไม่ต้องจินตนาการ แต่เราสามารถมองเห็นถึงความสวยงามได้ทางสายตา หญิงสาวที่ปรากฏขึ้นตรงหน้า เป็นผู้หญิงผิวขาว ตัวเล็ก รอยยิ้มที่สดใสบวกกับสไตลการแต่งตัวที่น่ารักตามวัยทำเอาผมนิ่งๆไป ที่สำคัญเธอเป็นธรรมชาติปราศจากร่อยรองทางวิทยาศาสตร์บนใบหน้าของเธอ ผมคงไม่ปฏิเสธว่าผมเป็นคนนึงที่สนใจรูปลักษณ์ภายนอก แต่ก้อนั่นแหล่ะผมสนใจความรู้สึกไม่แพ้กันกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า ผมจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็วที่จะข้ามความสัมพันธ์แบบก้าวกระโดด ผมต้องการหลุดออกจากการสนทนาผ่านตัวอักษร “ฮัลโหล…..” คำทักทายที่แสนเชย บางครั้งผมสงสัยนักว่าทำไมเราต้องเริ่มบนสนทนาทางโทรศัพท์ด้วยคำพูดแบบนี้ แต่ใครจะสนใจล่ะในเมื่อปลายสายมันช่างถูกจริตกะผมจน เวลาล่วงเลยจากวินาที เป็นนาที ก้าวขยับไปสู่ชั่วโมง เมื่อวางสายไปอาการตกอยู่ในภวังค์ยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก สมองเริ่มทบทวนถึงประโยคที่เราดคุยกันทำเอาผมนึกถึงคำพูดที่ว่า 酒逢知己千杯少,话不投机半句多。และผมก็ได้นัดพบเธอในวันรุ่งขึ้น นั่นแปลว่าเรากำลังจะขยับเข้าใกล้กันทั้งๆที่เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่ชั่วโมง เรียกได้ว่าจากพระจันทร์ สู่พระอาทิตย์เริ่มต้นในอีกวัน เราก็จะได้เจอกันตามที่นัดหมายไว้ มันแปลกตรงที่คืนนั้นเป็นอีกคืนที่ผมรู้สึกนอนไม่หลับแต่รู้แค่ตัวเองรู้สึกถึงการขยับของปลายริมฝีปากตลอดเวลาที่หลับตา




       ผมแหวกอากาศที่หนาวเหน็บมานั่งรออยู่ในร้านกาแฟเดิม มุมเดิม การรอคอยเดิม แต่ในใจกำลังกังวลว่าน้องจะเดินทางมายังงัย มันดูไกลจากที่เธออยู่ และดูเธอจะเดินทางมาลำบากในเวลาเช้าที่คนส่วนใหญ่เพิ่งเริ่มเดินทางไปทำงาน ผมได้แต่นั่งดูแก้ช็อกโกแลตสีเขียวสองใบตรงหน้าของตัวเอง   เสียงเปิดประตูดังแทบจะใกล้หูผมทั้งๆที่ผมนั่งอยู่ไกลมาก แต่มันคงเพราะนอกจากพนักงานตรงเคาเตอร์แล้ว ไม่มีใครเลยนอกจากผม สาวหน้อยคนนึงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ผมได้แต่รู้สึกเหมือนกลืนอะไรไม่ลง เธอขาวมาก เด็กมาก และที่สำคัญน่ารักมาก ทำเอาผมทำตัวไม่ถูก จนลืมลุกขึ้นเลื่อนเก้าอี้ให้เธอ ได้แต่นั่งนิ่งขยับไม่ได้ซะอย่างนั้น เธอยิ้มให้และเริ่มบทสนทนา ผมเริ่มรู้สึกเขิลตัวเองที่เป็นแบบนี้ และไม่อยากให้เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของผมเองในขณะนี้จึงหาทางแทรกบทสนทนาของตัวเองเข้าไปในการพูดคุย แต่ผมยังเป็นตัวของตัวเองได้ไม่มากนักจนเธอพูดว่า “หนูไม่เคยออกจากบ้านเช้าขนาดนี้ นอกจากไปมหาลัย แม่ถามว่าจะออกไปไหน” ผมจำได้เพราะเธอบ่นกับผมเมื่อคืนว่า “หนูคิดไม่ออกว่าจะบอกยังงัยถ้าที่บ้านถาม” ผมหลุดเสียงหัวเระเบาๆออกมา มันเหมือนการทำลายความตื่นเต้นในใจ หลังจากนั้นเราคุยกันอย่างสนุกสนาน จนผมรู้สึกว่าผมรู้สึกดีนะแม้แต่แค่นั่งคุยกัน นี่ละมั้งความรู้สึกของพี่ๆที่ชอบนัดน้องทานข้าว หรือดูหนัง แต่ก่อนที่ผมจะปล่อยให้บรรยากาศพาผมไปเป็นแบบนั้น ผมก้อเอ่ยปากชวนเธอออกจากสถานที่แห่งนั้น เธอหยุดทุกอย่างไปนิดนึง ผมรู้สึกเสพติดกับความรู้สึกแบบนี้ ช่วงเวลาแค่ไม่กี่วินาทีในสถานการณ์แบบนี้ทำผมลุ้นและตื่นเต้นทุกครั้งไป เพราะงานผมแม้จะดูแล้วน่ากังวล แต่ผมก็ไม่เคยบังคับอะไรคนที่ไปด้วย ให้เกียรติและปฏิบัติด้วยความรู้สึกที่ดี ผมจึงเปิดโอกาสให้น้องปฏิเสธงานผมได้ตลอดเวลาที่เจอกัน เธอพยักหน้าเบาๆ ผมหลุดออกจากภาวะความรู้สึกที่แสนตื่นเต้น พร้อมเดินนำเธอไปยังรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ



       เมื่อไปถึงผมสังเกตเห็นอาการเกร็งของเธอ ผมจึงชวนคุย เมื่อผมดูแล้วไม่มีอะไรดีขึ้น สิ่งที่ผมได้คือเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วกอดเบาๆให้เราได้สัมผัสกัน ตัวอักษรอาจจะบอกตัวตน เสียงอาจจะบอกถึงความรู้สึกไว้ใจ แต่การสัมผัสจะบอกได้ถึงความต้องการ ผมมักจะคิดแบบนี้ นี่คือเหตุผลที่ผมไม่สนใจที่จะเจอน้องที่เอาแต่คุยและรีบรวบรัดถึงเงื่อนไขที่จะเจอกันแม้เธอจะสวยซักแค่ไหน สุดท้ายมันก้อไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกร่วมไปด้วยเลย แต่น้องคนนี้ทำผมรู้สึกไปด้วยจริงๆตลอดเวลา ผมสัมผัสได้ถึงความกังวลและแรงสั่นสะเทือนเบาๆที่ออกมาจากตัวเธอ ผมจึงกระซิบเบาๆไปว่า “โอเครึป่าว” เธอกลับไม่ตอบอะไร ผมจึงใช้มือแตะคางเธอเบาๆ แต่ขณะที่กำลังสัมผัสเธอผมกลับรู้สึกว่าอาการสั่นมันมากขึ้น แต่คราวนี้มันออกมาจากตัวผมเอง เมื่อผมยกคางเธอขึ้น ตาเราอยู่ในระดับที่สื่อสารถึงกันได้ ผมหน้าม้าของเธอออกมาปิดคิ้วของเธอแต่สายตาของเธอก็ลอดผ่านส่งความรู้สึกออกมาได้ ผมค่อยๆขยับริมฝีปากเข้าไปหาเธอ มันเหมือนภาพสโลว ฉายช้าๆเพื่อดึงอารมณ์คนดูเข้าไปสู่อารมณ์ร่วม หากแต่มันเป็นแค่อารมณ์ร่วมของเราสองคน ตาเธอค่อยๆหรี่ลง ผมไม่รู้ว่านานแค่ไหน แต่เมื่อผมกอดเธออีกครั้งผมพบว่านี่คืออาการเสพของผู้หญิงและอาการโหยของผู้ชายอย่างแท้จริง ผมดึงอารมณ์ตัวเองออกมาเพื่อนำเธอไปสู่กิจกรรมต่างๆที่จะทำให้เราได้รู้จักกัน สนุกไปด้วยกัน มากกว่าการกอดกันแบบไร้ศิลปะ
   เวลาผ่านไปแบบรวดเร็วเราขยับมาใกล้กันอีกครั้ง เธอกำลังปล่อยความรู้สึก พร้อมความต้องการไปด้วยกันแต่อาการสั่นของเธอมีอยู่เป็นระยะๆ จนมันถึงจุดที่พลิกอารมณ์ของหนังเหมือนจุดหักมุม เธอขยับตัวลุกขึ้นทั้งๆที่ความปรารถนาของเราสองคนขยับไปได้ไม่ไกลนัก ผมลุกขึ้นตามมาเพื่อดูว่าเธอเป็นอะไร สิ่งที่ผมพบคือ อาการสั่นและการก้มหน้า ผมไม่ได้พูดอะไรทำแค่เพียงกอดเธอไว้ เมื่ออาการสั่นของเธอเบาลง ผมจึงขยับตัวมองเธอ มันเหมือนเธอเป็นนางเอกที่สั่งน้ำตาได้ น้ำตาเธอไหลออกมาจากตาข้างซ้ายของเธอ ผมตกใจแต่ไม่ได้แสดงออกอะไรในแบบที่จะดึงอารมณ์เธอให้ขยับไปอีก สิ่งที่ผมทำคือใช้นิ้วค่อยๆปาดน้ำตาเธอออก และไม่ได้ถามอะไรมากเพราะสิ่งที่ทำเมื่อกี้มันต้องมาจากความรู้สึกแน่ๆ แต่ผมแค่พยายามพูดคุยเพื่อบอกเธอว่าถ้าฝืนหรือกังวลก็ไม่เป็นไร เราไม่ได้บังคับอะไรกัน เธอนิ่ง และเริ่มพูดออกมาช้าๆ “หนูมาเจอพี่เพราะ หนูชอบความรู้สึก และชอบหลายอย่าง แต่หนูไม่คิดว่าตัวเองจะมากอดกับคนที่เพิ่งจะเจอกัน หนูไม่คุ้นและรู้สึกไม่ดี มัน……………” ผมไม่ได้พูดอะไรมากนัก ได้แต่เป็นผู้ฟังที่ดี และเข้าใจ อะไรก้อตามที่มันจะเกิดมันต้องเป็นสิ่งที่รู้สึกดี ผมคิดแบบนั้น จึงดึงเธอลงมานอนคุยกัน เวลาผ่านไปนาน เราเริ่มขยับเข้ามาอีกครั้ง สายตาเราใกล้กันครั้ง ผมพูดไปเบาๆว่า “เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้วใช่มั้ย” เธอค่อยๆหลับตาแล้วผมก็รู้ว่า เธอสวยกว่าที่ผ่านมา เธอดูเป็นผู้หญิงกว่าที่ผมคิดไว้ กลิ่น สัมผัส บรรยากาศ มันเหมือนผมกำลังบรรจงบันทึกความทรงจำไว้อย่างช้าๆ มันสวยงามเกินกว่าจะพิมออกมาเป็นตัวอักษร ผมทำได้เพียงพูดกับเธอไปว่า “เราจะเจอกันอีกได้มั้ย”




      เวลาแห่งการลาจากเริ่มขยับเข้ามา เราคุยกันสนุกมากขึ้น ทั้งๆที่เธอไม่ใช่คนที่พูดเก่งอะไรเลย แต่มันเหมือนทำอะไรก็รู้สึกไปหมด เธอเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากผมได้หลายครั้ง แต่ที่จำได้จนผมเอามาเป็นชื่อเรื่องในวันนี้ คือเธอพูดลอยๆว่า “พี่รู้มั้ยหนูอาจจะมาเจอพี่เพราะหนูชอบทาน ช็อกโกแลต และหนูชอบกลิ่นมิ้น พอพี่บอกว่าถ้ามาพี่จะให้ทานช็อกโกแลตมิ้นสีเขียวมันเลยตรงใจหนูมากเลย” ผมหัวเราะเบาๆแล้วแหย่เธอไปว่า “อ้าวที่เข้าใจมาตลอดนี่ผิดรึป่าวผมนึกว่ามาเพราะชอบผมนะเนี่ย” แม้ตอนแยกกัน ผมบอกได้เลยว่าวันนี้เป็นอีกวันนึงที่จะอยู่ในความทรงจำไปอีกนาน และทุกครังที่ผมเห็นผู้หญิงผิวขาวร่างเล็ก หน้าตาและรอยยิ้มใสๆของเธอเหล่านั้นจะดึงเอาความทรงจำวันนี้กลับมาให้ผมได้ยิ้มโดยไม่รู้ตัว  **36**


   การเริ่มต้นอย่างค่อยๆเป็นไปตามความรู้สึก การค่อยๆรู้จักกันโดยไม่ได้สนใจเรื่องเวลา มองเงื่อนไขการรับงานโดยก้าวข้ามผ่านความจำเป็นไปสู่ความรู้สึกดี ทั้งหมดนี้เป็นเงื่อนไขเพียงอย่างเดียวที่ทำให้ผมเจอน้องในเว็บนี้ทุกครั้งด้วยความน่ารักและไม่เคยรู้สึกว่าเสียเวลาเลย หากใครชอบความรู้สึกแบบนี้ และพร้อมจะลองหยิบยื่นโอกาสในการได้รู้จักกันก็ลองแอดมานะครับ  แล้วเราอาจจะรู้สึกดีร่วมกันไป แค่พิม พูดคุย พบเจอ มันก็ล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ดีที่จะเกิดขึ้น



play-ground

  • Sr. Member
  • ****
  • กระทู้: 423
  • People Like This 124
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #1 เมื่อ: มกราคม 21, 2018, 10:48:01 AM »
อิจฉามากกกกกกกกกกกกกก
 **36**

Nanniie

  • Hero Member
  • *****
  • กระทู้: 3,036
  • People Like This 411
  • นั่งเล่นใต้ต้นถั่วงอก!!
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #2 เมื่อ: มกราคม 21, 2018, 11:33:14 PM »
ท่านพี่ช่างเหมาะกับการเขียนเรื่องสั้นจริงๆ
อ่านแล้วนึกภาพตามเลย   **02**
Beware of no man more than yourself.
... >w< ... ~~~~~

mzazaza2015

  • Sr. Member
  • ****
  • กระทู้: 278
  • People Like This 103
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #3 เมื่อ: มกราคม 22, 2018, 08:21:04 AM »
อิจฉามากกกกกกกกกกกกกก
 **36**

 **36** ขอให้ได้เจน้องที่ให้อความรู้สึกที่ดีเหมือนกันนะคร้าบ  **36**

mzazaza2015

  • Sr. Member
  • ****
  • กระทู้: 278
  • People Like This 103
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #4 เมื่อ: มกราคม 22, 2018, 08:21:46 AM »
ท่านพี่ช่างเหมาะกับการเขียนเรื่องสั้นจริงๆ
อ่านแล้วนึกภาพตามเลย   **02**

 **36** อันนี้ชมเนอะ อิอิ ขอบคุณคร้าบ  **36**

play-ground

  • Sr. Member
  • ****
  • กระทู้: 423
  • People Like This 124
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #5 เมื่อ: มกราคม 22, 2018, 08:27:05 AM »
อิจฉามากกกกกกกกกกกกกก
 **36**

 **36** ขอให้ได้เจน้องที่ให้อความรู้สึกที่ดีเหมือนกันนะคร้าบ  **36**
ขอบคุณครับ
ระยะหลังๆนี่ไม่เจอเลยครับ
 **21**

Nanniie

  • Hero Member
  • *****
  • กระทู้: 3,036
  • People Like This 411
  • นั่งเล่นใต้ต้นถั่วงอก!!
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #6 เมื่อ: มกราคม 22, 2018, 09:14:59 AM »
ท่านพี่ช่างเหมาะกับการเขียนเรื่องสั้นจริงๆ
อ่านแล้วนึกภาพตามเลย   **02**

 **36** อันนี้ชมเนอะ อิอิ ขอบคุณคร้าบ  **36**

ชมสิฮะ ชอบสำนวนการเขียนของพี่เอ็ม เพราะมันเหมือนอ่านเรื่องสั้น ที่สามารถจินตนาการภาพตามได้ แถมภาษาสละสลวย อ่านแล้วไม่สะดุด
รออ่านการบ้านฉบับต่อไปนะคะ  41

ปล.ส่วนน้องๆ นั้นไม่มีความคิดเห็น เพราะไม่ได้สัมผัสด้วย **30**
Beware of no man more than yourself.
... >w< ... ~~~~~

Pistula

  • Full Member
  • ***
  • กระทู้: 124
  • People Like This 29
  • รู้จักเราเท่าที้เราอยากให้เรารู้จักพอ:(
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #7 เมื่อ: มกราคม 22, 2018, 09:36:30 AM »
นางแบบหุ่นดีจังคะ **36**คะ

mzazaza2015

  • Sr. Member
  • ****
  • กระทู้: 278
  • People Like This 103
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #8 เมื่อ: มกราคม 22, 2018, 10:55:29 AM »
อิจฉามากกกกกกกกกกกกกก
 **36**

 **36** ขอให้ได้เจน้องที่ให้อความรู้สึกที่ดีเหมือนกันนะคร้าบ  **36**
ขอบคุณครับ
ระยะหลังๆนี่ไม่เจอเลยครับ
 **21**

โอมเพี้ยงครับ ขอให้เจอที่ถูกใจในวันนี้เลยครับ  **04**

mzazaza2015

  • Sr. Member
  • ****
  • กระทู้: 278
  • People Like This 103
Re: HW30: กาลครั้งหนึ่งที่ WLG (ช็อกโกแลตสีเขียว)
« ตอบกลับ #9 เมื่อ: มกราคม 22, 2018, 10:56:06 AM »
ท่านพี่ช่างเหมาะกับการเขียนเรื่องสั้นจริงๆ
อ่านแล้วนึกภาพตามเลย   **02**

 **36** อันนี้ชมเนอะ อิอิ ขอบคุณคร้าบ  **36**


ชมสิฮะ ชอบสำนวนการเขียนของพี่เอ็ม เพราะมันเหมือนอ่านเรื่องสั้น ที่สามารถจินตนาการภาพตามได้ แถมภาษาสละสลวย อ่านแล้วไม่สะดุด
รออ่านการบ้านฉบับต่อไปนะคะ  41

ปล.ส่วนน้องๆ นั้นไม่มีความคิดเห็น เพราะไม่ได้สัมผัสด้วย **30**

ลอยแล้วจร้า อิอิ