เนิ่นนานกับการห่างหายจากการเขียนการบ้าน เนิ่นนานที่ได้เพียงติดต่อกับน้องเขาทาง line เดือนละ 2 ประโยค
ก่อนสงกรานต์ได้ทักทายไป น้องเขากลับมาธุระเรื่องกิจการของตนเอง ณ ต่างจังหวัด ห่างจากพี่ 175 กิโลเมตร...
แต่ติดเรื่องเวลา จนวันนี้กำลังขับรถจะไปทำงาน ก่อนเลี้ยวเข้าที่ทำงาน จู่ๆก็นึกอยากไปเจอน้องเขา กลายเป็นเลี้ยวออกถนนสายเอเชียมุ่งหน้าขึ้นทางเหนือ สปีดด้วยความเร็วสูงสุด 90 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
(มากกว่านี้ไม่่ได้ โดยใบสั่งมาถึงบ้าน 6 ใบแล้ว)
ระหว่างทางก็คิดไปเรื่อยๆ เจอน้องเขาแล้วจะไปไหนดี ชวนเขาไปทานอาหารทะเล โดยเฉพาะปู เมนูโปรด ได้ที่ไหนบ้าง จอดแวะพักเข้าห้องน้ำที่ปั้มก็เข้า google ว่าที่น้องเขาอยู่ มีร้านอะไรอร่อยบ้าง อยู่แถวไหน ยังไง แล้วมาร์คไว้ 555
เกือบเที่ยง ถึงจังหวัดที่น้องเขาอยู่ ทักไป ปรากฎว่าน้องเขารอเด็กที่ร้านมาก่อน
เลยจอดรถแวะหากาแฟทาน นั่งรอดูพนักงานร้านกาแฟบ้าง ดูคนที่เข้ามาซื้อบ้าง ตาลาย
จนน้องเขาทักมาว่า "พี่อยู่ไหน มาหาที่นี่นะ รู้จักป่าว"
ก็ขับมาถึงที่น้องเขาเปิดร้าน "หนูอยู่ชั้นสาม" เดินขึ้นบรรไดเลื่อน ตาจ้องมองหา เพราะไม่รู้ว่าน้องเขาอยู่ตรงไหน 55 แต่เห็นด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาวๆ บวกกับการแต่งตัวที่น้องเขาแต่งแนวนี้ประจำ เลยรู้เลยว่าคนนี้ล่ะ
น้องเขากำลังยุ่งๆ เดินไปทักทาย น้องหันมาถาม "เห็นด้านหลังก็จำได้เหรอ" เลยยิ้มแล้วบอกว่า "จำได้ซิ"
ตกลงว่าไปหาอะไรกินกัน ลงเอยที่ "MK สุกี้" 555 ด้วยความที่น้องเขายุ่งๆ ไม่อยากออกไปข้างนอก สรุปที่นี่ล่ะ
ก็สั่งมากิน คุยกันไปเรื่อยๆ น้องเขาก็ยังคุยเก่ง ขี้บ่นเหมือนเดิม
แล้วต่อด้วยร้านกาแฟ เนื่องด้วยพี่ติดกาแฟ น้องเขาก็ขอเอาของกินไปให้เด็กที่ร้านก่อน พี่ก็มารอ สั่งดาแฟ ซักพักน้องก็ตามลงมาพร้อมบ่นว่าปวดท้อง สั่งน้ำแล้วก็เล่นเกมส์ไปด้วยคุยไปด้วย 555 บ่นเกมส์ที่เล่นบ้าง บ่นไม่ได้นอนเพราะช่วงนี้ติดซีรีย์บ้าง มาเป็นระยะ 555 แต่ก็นั่นล่ะคือตัวตนของน้องเขา
จนใกล้เวลาต้องกลับ เพราะต้องขับรถกลับอีก 170 กว่ากิโล เลยขึ้นไปร้านน้องเขา ช่วยอุดหนุนสินค้าน้องเขาได้ไปถุงใหญ่ 555 น้องเขาจะลดราคาให้ พี่เลยบอกว่าคิดราคาเต็มเถอะ ตั้งใจมาช่วยอุดหนุน และก็อยากมาเจอหน้าทานข้าวด้วยซักมื้ออยู่แล้ว น้องเขาเลยยอม แต่ก็แอบบอกเด็กที่ร้านให้ลดราคาลงบ้าง
ได้เวลาก็ลาน้องเขากลับ น้องเขาจะเดินมาส่งที่รถ แต่พี่บอกไม่เป็นไร ทำงานเถอะ "งั้นค่อยคุยกันทางไลน์นะคะ"
ขับรถใกล้ถึง น้องเขาทักมาว่า "ถึงไหนแล้ว" ก็นัดแนะครั้งหน้ากันเมื่อมาถึงบ้าน
ปล.อาจจะไม่ใช่การบ้านที่หวาน แต่เป็นการบ้านที่มีความสุข เป็นการบ้านที่เราได้เจอ user คนหนึ่งที่น่ารัก user จ้างเที่ยวที่ไม่ได้มองแต่เรื่องเงินเวลาเจอกัน user ที่ทำให้เราอยากเจอเขาอีกครั้งแล้วครั้งเล่า..ไม่เคยเบื่อ
