เนื่องด้วยความกระหายน้ำเต้าหู้ของน้องด.ทำให้ได้รู้จักกับพี่จ.บ้านเราอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกัน แต่ก็ได้ไปคุยกันไม่ได้เจอกันสักที เวลาคุยกันก็เหมือนโดนพี่ป่วนประสาทอยู่นิดๆ ละยังขี้ดุอีกด้วย
ด. : หิวจุง กินไรดี
จ. : อาหารตามสั่ง ไม่ให้กินของ 7-11 แล้ว
ด. : ขก.ไปง่ะ ทานแมคได้มั้ย
จ. : ซื้อมาแล้วใช่มั้ย ไปตรงไหนไกลป่าว?
ด. : ใกล้ๆบ้านค่ะ กำลังออกไป มามั้ยๆมานั่งกินด้วยกัน
จ. : ยังไม่เสร็จงานครับ จะให้รอพี่ก็น่าจะดึก กินข้าวไปก่อนเดี๋ยวเอาหนมไปฝาก
ด. : อะเคร!
ระหว่างนั่งทานข้าวพี่ก็คอย LINE มาถามมากวนอย่างสม่ำเสมอ กวนอยู่ได้ตั้งนานสุดท้ายก็วกเข้าเรื่องกิน
จ. : เดี๋ยวคิดก่อนจะเอาไรไปฝาก
ด. : หยักกินน้ำเต้าหู้
จ. : ใส่เครื่องมั้ยคะ
ด. : ไม่เครื่อง ไม่น้ำตาล ขอข้นๆ เยย้!!
จ. : ได้เลยค่ะ อาจจะดึกหน่อยนะ
ด. : ค่าาาา
แต่รอแล้วรอเล่าดูละครจนตาแฉะพี่ก็ยังไม่มาจนกระทั่ง 00:51 พี่ก็ LINE มาบอกว่ากำลังจะไปหาอีก 27 นาทีต่อมาพี่จ.ก็มาถึง ตรงดิ่งมาที่โต๊ะอย่างไว ครั้งแรกที่ได้เจอพี่จ.นี่คิดเลยว่า 40 จริงหรอ หน้าตาี สะอาดสะอ้าน สูงโปร่ง คมเข้มตามฉบับชายไทย
ด. : สวัสดีค่ะ มาถูกโต๊ะด้วย เก่งจัง!
จ. : พี่เห็นในรูปน่ะ ถาดยังวางอยู่เหมือนเดิม อ่ะ!นี่น้ำเต้าหู้ของเรา พี่หาร้านไม่ได้ เอาของเซเว่นไปก่อนนะ
ด. : ขอบคุณนะคะ ซื้อมาซะเยอะเชียว
จ. : ป่ะ กลับบ้าน ดึกแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง
ด. : (ทำอิดออดอยู่นานสองนาน) ไปค่ะกลับก็กลับ
ด้วยระยะทางกลับบ้านน้องด.แค่ข้ามถนนไปก็ถึง เราก็เลยมีเวลาสนทนากันเล็กน้อย แต่ก็มิวายโดนกวนโดนแซวตลอดทาง เราแยกย้ายกันเกือบตีสอง พี่นี่น่ารักเนอะ เลิกงานก็ดึก ยังอุตส่าห์แวะมาหา แถมยังหอบน้ำเต้าหู้มาอีกสี่ขวด ขับรถส่งกลับบ้านอีก คราวนี้น้องได้กินน้ำเต้าหู้สมใจแล้ว ขอบคุณพี่นะคะไว้มีโอกาสเราคงได้เจอกันอีก เอาไว้ไปดูหนังด้วยกันแบบที่พี่อยากไปนะคะ
