เส้นขอบฟ้าที่เห็นอยู่ไกลๆ มันเหมือนใกล้แค่เอื้อมมือคว้า แต่ที่จริงมันแสนไกล
สวัสดีค่าา น้องห่างหายจากการเขียนการบ้านไปนานเลย จริงๆก็มีไปเที่ยวกับพี่ๆอยู่บ้างค่ะ แต่ไม่มีฟีลในการเขียนเลยยยยจริงๆ วันนี้นั่งเงียบๆคิดอะไรเพลินๆอยู่คนเดียว เลยนึกถึงพี่ที่แสนดีคนนึงขึ้นมา....
วันนั้นน้องรู้แค่ว่าพี่รู้สึกไม่ดี และน้องก็ไม่ชอบเลยที่พี่เป็นแบบนี้ น้องเลยรวบรวมความกล้าอันน้อยนิด (หราาา) ชวนพี่ไปนั่งดื่มด้วยกัน ที่น่าแปลกใจคือพี่ตอบตกลงทันที (5555 เข้าทางเที่ยวฟรี ดื่มฟรีของน้องอีกแล้วว) เราไปกันร้านไหนและที่ไหนน้องจำไม่ได้ (555เป็นเด็กหลงทางตลอดฮะ) เราก็นั่งดื่มไป คุยกันไป ปรับทุกข์กันไป พี่รู้ป่ะการคุยกันครั้งนี้ มันทำให้น้องรู้ว่าตัวเองควรจะยืนตรงไหน และทำอะไรต่อไป ที่ผ่านมาน้องอาจจะอึดอัดทุกครั้งที่เจอกัน (แต่ก็ฝืนร่าเริง) แต่หลังจากนี้ น้องคือน้องที่จะสดใสร่าเริงทุกครั้งที่เราเจอกัน มันเหมือนเป็นการเคลียร์อะไรหลายๆอย่าง น้องจะคอยเป็นกำลังใจและช่วยอะไรนิดๆหน่อยๆที่พอช่วยได้นะคะ ยินดีรับฟังทุกอย่างถ้าเป็นเรื่องของพี่ชายคนนี้ ~
ปอลิง. ที่พี่บอกว่าเพราะหนูชอบพี่ไง ก็จริงค่ะแต่ตอนนี้หนูขอชอบแค่ในฐานะพี่ชายพอนะคะ น่าจะถูกเวลาและถูกใจมากกว่า ^^
เด๋วไว้ว่างๆน้องจะมาส่งการบ้านอีกฉบับนะคะ
เรื่อง สองสาวสามหนุ่ม ณ ดินแดนที่เรียกว่าทะเล ^^
