ผ่านไป 1สัปดาห์
อ้อยติดต่อมาหาผม
และขอโทษที่มาสาย
ทำให้ผมต้องรอขนาดนั้น
พร้อมกับบอกว่าที่หายไป
เพราะไปตั้งหลักรอให้ผมหายโกรธ
***ครุ่นคริสส
ผมเอง ตอนนั้นหายโกรธเธอนานแล้ว
ในใจลึกๆก็ดีใจที่เธอติดต่อมา
ผมนัดเธอกินข้าวอีกครั้ง
เป็นมื้อเย็นวัุกร์
บ่ายวัุกร์นั้น
มีรายงานความคืบหน้าเป็นระยะๆ
จาก อ้อย กินข้าว ทำงาน เข้าห้องน้ำ
จะเลิกงาน ยันก้าวเท้าออกจากOffice
ผมเน้นย้ำเธอเสมอให้เธอทำ
Ho-Ren-So ในทุกๆเรื่อง
เย็นวัุกร์
ผมมุ่งหน้ากลับบ้านจากนิคมแห่งหนึ่ง
ในภาคตะวันออก โดยจะแวะกิน
มื้อเย็นกับอ้อย แล้วค่อยเข้าบ้าน
18.45
อ้อย: ถึงแล้วค่าา พี่ถึงยัง
ผม:ถึงแล้ว ขอแวะซื้อไส้ก่อน
อ้อย:ไส้อะไรคะ
ผม:ไส้Lamy
อ้อย:อะไรนะ ปาล์มมี่ขายไส้เหรอคะ
ผม:จะบร้าาเหรอ ไส้ปากกาเว๊ยย
19.00
ผมเดินไปถึงหน้าร้านที่นัดกันไว้
เห็นผู้หญิงคนนึง ยืนอยู่หน้าร้าน
เธอใส่เสื้อยืดโปโลสีขาว กางเกงยีนส์
รองเท้าผ้าใบ ถือกระเป๋าNotebook
สูงประมาณ165 รูปร่างพอดีๆ
ไม่ผอม ไม่อ้วน ผมสั้นประบ่า
ท่าทางทะมัดทะแมง
ทั้งหมดที่กล่าวมา เธอยืนหันหลัง
ให้ผมนะ ผมยังไม่ได้เห็นหน้าเธอ
เฮ็ดงานเฮ็ดการก่อนเด้ออ!!
เดี๋ยวมาต่อ