เนิ่นนาน ก่อนที่ตัดสินใจเขียนเรื่องราว....
จากวันนั้นที่มีโอกาสได้เจอน้องเขามากับป๊า และเขียนการบ้านไว้นั้น
จากวันนั้น น้องก็มาติดต่องานแทนป๊าเขามากขึ้น เจอกันแทบจะทุกอาทิตย์ คุยกันมากขึ้น ทั้งตอนเจอกันและทางไลน์ทางโทรศัพท์ช่วงน้องเขากลับ กทม. ไปทานข้าว ดูหนัง เดินเปิดท้าย นั่งร้านกาแฟ ไหว้พระ ทำบุญ ให้อาหารปลา ฯลฯ ยังกับกิจกรรมไทยประกันชีวิต
จนกระทั่ง......
ต้นเดือนตุลาคมที่ผ่านมา เสาร์ที่ 6 ตุลาคม 2561
มีบางคนนั่งเครื่องมาจาก กทม. มาไม่บอกกล่าว ซึ่งเจอเป็นประจำ
โทรมาแล้วบอกสั้นๆ "พี่ หนูอยู่สนามบิน มารับหนูด้วย"...
เป็นประโยคที่ได้ยินบ่อย จนเริ่มชิน
ก็ไปรับน้องและไปหาอะไรทานกัน ตามปกติ
แต่จุดสำคัญอยู่ที่ตอนไปทานข้าวกัน เลือกร้านซิสเลอร์ เพราะน้องเขาชอบกินสเต๊ก นั่งกินและก็คุยกันซักพัก
อยู่ๆ น้องเขาวางช้อนและก็มองหน้าพี่ พร้อมเอ่ยปาก
"พี่... เป็นแฟนกับหนูมั้ย".... "หนูน่ารัก ไม่ดื้อ ครางชื่อได้ด้วย" แล้วยิ้มหวาน
เอ่อ....มองหน้าน้องทำหน้าเหวอ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไร
"โอเคนะ จบ กินต่อ หนูหิวมากวันนี้"......
ขอบคุณเวบสีเทาแห่งนี้
ขอบคุณที่นำให้คนสองคนที่แตกต่างกัน อายุ ความคิด ความชอบ นิสัย การงาน ฐานะ และสีผิว
มาเจอกัน
ขอบคุณน้องที่น่ารัก ที่ได้เจอกัน ไม่ว่าจะมาเจอกันโดยไม่มีค่าจ้าง
มาแบบรับงานเที่ยว มาแบบรับงานนัว มาแบบรับงานแรง
ขอบคุณน้องจิฟ ที่ชักนำสู่การเข้ากลุ่มไลน์ กลุ่มแรกของเวบนี้
ขอบคุณน้องวุ้น ที่นำพาไปการเจอตัวจริงเสียงจริงของพี่ๆน้องๆในกลุ่มไลน์กลุ่มแรก
ขอบคุณน้องวิเดีย ที่นำสู่ไลน์กลุ่มใหญ่อีกกลุ่มของเวบนี้ และขอโทษที่ไม่ได้เจอกันซักที
ขอบคุณน้องแจน ที่พูดคุยเมาท์หลังไมค์กันบ่อย ทั้งที่ไม่เคยเจอหน้ากัน ปล.ป่านนี้ต้นบวบเป็นไงบ้าง
ขอบคุณกลุ่มไลน์ที่เคยได้เข้าร่วมทุกๆกลุ่ม พี่ๆและน้องๆน่ารักทุกคนทุกกลุ่ม
ยังคิดถึงเสมอ..
ขอโทษหากเคยทำอะไรให้ไม่สบายใจ ที่เคยไม่พอใจ ขออภัยทุกๆคนไว้ ณ ที่นี้ด้วย
ยินดีที่ได้รู้จักเวบสีเทา จากคนสีเทา
