ก่อนอื่นขอขอบคุณทุกคำอวยพรน่ะครับ จากพี่ๆน้องๆในเวบ welovegig
คุยๆกันกับน้องเขา เล่าให้น้องเขาฟังว่าได้มาลงเรื่องของเราสองคนไว้ ในเวบนี้
น้องเขาก็ยินดี ส่วนหนึ่งน้องเขาบอกว่ามันก็เป็นความทรงจำส่วนหนึ่งของเขาเหมือนกัน สำหรับเวบนี้
"หนูได้รู้จักพี่เพราะเวบนี้ จำได้พี่จ้างหนูเที่ยว เรท 1500 พี่เหมือน งงๆ กับการจ้างเที่ยวตอนเจอกันครั้งแรก"
"กำลังชม"... "ค่ะ"
เลยมองว่าจะไปไหนกันดี "หนูไปได้หมดล่ะ พี่อยากไปไหน!!"
แว่บแรก นึกถึงการบ้านไปไต้หวันของพี่ในเวบนี้สองท่าน
ขออนุญาติพาดพิง 555
ท่านหนึ่งพาน้องตระเวณหาของกินล้วนๆ ในไทไป
ท่านหนึ่งพาน้องตระเวณช๊อปปิ้ง ณ ไทเป ใช่กัน
แล้วตัวเองก็คิดถึงที่นั่นเช่นกัน แต่ไม่มีเวลาและโอกาส สำหรับการไปเยือนประเทศที่เคยไปอยู่เกือบ 3 ปี
"ไปไต้หวันนะ"
"ค่ะ งั้นไปจัดกระเป๋า" เอ่อ...น้องจะเร็วไปมั้ย
"พี่ ไหนพาสปอร์ตพี่"
"พี่ เอาเสื้อกันหนาวไปด้วย"
"พี่ เอายาภูมิแพ้พี่ไปด้วย ว่าแต่เอาเข้าประเทศเขาได้มั้ยค่ะ"
"พี่ ถามเพื่อนพี่ด้วยว่ามารับเรากี่โมง" และก็คำถามอีกสารพัด
สุดท้ายก็มายืนเอ๋อๆ ณ สนามบินเถาหยวน เมืองเถาหยวน ไต้หวัน ตอนตี 5
ผ่าน ตม. มาได้ แวะลงไปชั้นล่าง หาของกินในร้านแฟมิลี่มาร์คก่อนเพราะหิวกัน
น้องซื้อซาลาเปาและของกินด้วยวิธีใช้นิ้วชี้บ้าง พยักหน้าบ้าง ทำตาโตๆให้พนักงานเห็นว่าอยากได้อันนี้
เพราะพนักงานพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ และน้องเขาก็พูดภาษาจีนไม่ได้
สรุปได้มา 5 ชิ้น
"ทำไมซื้อเยอะ" "หนูหิว" สุดท้ายน้องเขากินชิ้นเดียวที่เหลือ ที่เหลือ..คือ.
กินไปบ่นไป โดยน้องเขานั่งข้างๆ ถือซาลาเปาที่เหลือแกะกระดาษให้พร้อมทำหน้าแบบสำนึกผิด
อิ่มก็กลับมานั่งรอในสนามบิน ส่วนน้องเขาก็เห่อกับการถ่ายรูป
ถ่ายรูปหน้าตัวเองบ้าง ถ่ายกระเป๋าสัมภาระ ถ่ายที่นั่งสนามบิน ถ่ายป้ายบอกทาง ถ่ายป้ายห้องน้ำ !!!
รอจนหกโมงเช้า และก็ได้เวลารถไฟฟ้าเข้าเมืองไทเปเที่ยวแรก ค่าตั๋วคนละ 160 เหรียญ
ระหว่างนั่งรถไฟฟ้าเข้าตัวเมืองไทเป ก็คิดถึงตอนมาอยู่ที่นี่ไปเรื่อยเปื่อย
แต่ น้องเขา...หลับ แรกๆซบไหล่ หลังๆเอนตัวลงนอนที่ตัก หลับจริงหลับจัง
ถึงสถานีหลักเมืองไทเป ปลุกไม่ตื่นเลยต้องบีบจมูกน้องเขาไม่ให้หายใจได้ นั่นล่ะถึงจะตื่น
จองที่พักแถว Taipei Main station ไว้เนื่องจากมองว่าเดินทางไปไหนมาไหนสะดวก
และก็ไป ซีเหมินติง แหล่งช๊อปของคนไทยก็สะดวก ไม่ไกลมาก
เช็คอิน ได้คีย์การ์ด เข้าห้องได้สิ่งแรกที่ทำคือ อาบน้ำนอน 5555
เนื่องด้วยเหนื่อยจากเดินทาง บอกน้องเขาว่าเดี๋ยวนอนซักพักนะ ตื่นมาค่อยไปหาอะไรทานกัน
"พี่นอนเถอะ หนูไม่ง่วงแล้วเพราะหนูหลับตลอดทาง"
แล้วก็วุ่นวายกับการเอาเสื้อผ้า ของใช้ส่วนตัว เอกสารต่างๆทั้งของพี่และของน้องเขาเอง
แขวนเสื้อผ้า จัดของ นั่งดูแผนที่ โบว์ชัวร์แหล่งเที่ยว น้องเขาไปขอทุกที่ที่มีแจก
นอนมองน้องเขาทำโน่นทำนี่ จนหลับไปตอนไหนไม่รู้ 55
................................................
ปล.เดี๋ยวมาต่อนะครับ