สวัสดีค่ะ
รู้สึกเหนื่อย ท้อเเท้ ในชีวิต ที่เกิดมาไม่มีอะไรเลย
ผ่านเเละสู้อะไรด้วยตัวเองมาตลอด
พ่อเเม่ แยกทางกันตั้งเเต่เด็กค่ะ เเละหายไปเลย
อาศัยอยู่กับน้าค่ะ (ตอนนี้น้ามีครอบครัวเเล้ว)
เราก็ไม่ได้รบกวนเค้ามานานเเล้ว
ส่งเสียตัวเองเรียนเอง มาจนจบ ป.ตรี
ด้วยการทำงาน Part time ต่างๆ
เเละอาศัยทุนสนับสนุนจากมหาวิทยาลัยนิดหน่อย
เลยรอดมาจนจบ
ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีโอกาสได้เรียนจนจบ ป.ตรี
ถามว่าภูมิใจไหม ภูมิใจที่สุดในชีวิตเลยค่ะ
ที่ได้ส่งตัวเองเรียน ไม่นอกลู่นอกทางไปกับสังคม
รอบบ้านน้า (ที่อยู่ในชุมชน ที่ส่วนมากมีเเค่เด็กติดยา ไม่เรียนหนังสือ)
เพราะเราคิดอย่างเดียวว่า การเรียนจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้น ไม่ลำบาก เหมือนที่ผ่านมา เเละก็จริงค่ะ
ทุกวันนี้มีงานทำ มีเงินเดือน
เเต่อีกใจก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไม เราไม่เกิดมาต้นทุนดีแบบคนอื่น ที่มีครอบครัวคอยเอาใจใส่ ดูแลทุกอย่าง
แอบน้อยใจชีวิตบ่อยๆค่ะ
ในบางครั้งที่เครียด หรืออยากหาที่พึ่งทางจิตใจที่เป็นคนในครอบครัว กลับน่าตกใจที่ไม่มีใครเลย ไม่มีเลยจริงๆ (น้าย้ายไปอยู่กับสามี ที่ต่างประเทศค่ะ ติดต่อกันบ้าง เเต่ไม่เคยรบกวนอะไรเค้า เพราะเค้ามีครอบครัวที่ต้องดูแล)
ทำให้เรารู้สึกเคว้งคว้างในชีวิต ถึงขนาดเวลาสมัครงาน เค้าจะให้กรอก บุคคลที่ติดต่อได้ในเวลาฉุกเฉิน
นี่ต้องสะเทือนใจทุกครั้ง ที่ไม่รู้จะกรอกชื่อใคร ทำได้เเต่กรอกชื่อน้าลงไป เพราะไม่รู้จะใส่ใครจริงๆ หดหู่มากค่ะ
มีพี่ๆคนไหนที่ในชีวิต เกิดมา สร้างทุกอย่างด้วยตัวเองบ้างคะ ผ่านมากันอย่างไร เล่าสู่กันฟังเพื่อเป็นเเรงบันดาลใจหน่อยค่ะ
ปล. รับทำงานทุกอย่างนะคะ แจกใบปลิว จนไปถึงพิมงาน ก็รับค่ะ หาเงินซื้อ notebook อยู่ค่ะ ติดต่อมาได้ทาง pm เลยค่ะ ไม่รับงานเเรงหรือหาพี่ดูแลทุกกรณี
ต้องขอขอบคุณพี่ๆที่สนใจสละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ
