ฝนปรอยอ่อน ลมเย็น อากาศชื้นแฉะ
นี่ก็กำลังจะเช้าวันใหม่...
เรานั่งดื่มในร้านที่มีเพลงเก่าเคล้าคลอ
เพลงเก่า เพื่อนเก่า และเหล้าที่เพิ่งเปิด
บรรยากาศดี ดนตรีสด...
น่าประหลาดใจที่ความเหงาเข้ามาร่วมวงสนทนา
เราพูดจากันผ่านwifi
ก้มหน้าก้มตาคุยกับวัตถุสี่เหลี่ยม ไร้ซึ่งเสียงลมหายใจ
โลกเราเข้าสู่ยุคที่ย่นระยะทางไกลได้เพียงปลายนิ้วสัมผัส
แต่ในระยะใกล้เรากลับไกลห่างกันออกไป...
ไกลจนสุดระยะทางสื่อสารได้
ฉันนั่งคุยกับความคิด และเพ่งจิตสื่อสารกับปลาหมึกแดดเดียวบนจานกลางโต๊ะ
นี่ไม่ใช่ความผิดของฉัน....!
แต่นั่นไม่สำคัญ
สิบปีที่เราห่างกัน เราห่างไกลเกินไป
แต่ไม่ไกลเท่าคืนนี้ที่เรานั่งตรงข้ามกัน(?)
ฉันรอคอยค่ำคืนนี้มานานนับสิบปี
แต่เหมือนค่ำคืนนี้จะเป็นสิบปีที่ไม่ได้อยู่ในความคาดหวัง
ฉันยิ้มให้แก้วในมือแล้วมองไปรอบๆ
ค่ำคืนนี้มีความเหงากระจายตัวปกคลุมบรรยากาศที่นี่
ไม่ใช่ฉันเพียงคนเดียวที่ยิ้มให้กับความอ้างว้างที่กำลังจะถูกกลืนลงลำคอ
อาจจะดีกว่า ถ้าเราจะหยุดเวลาสนทนาในค่ำคืนนี้
แต่ใจฉันยังรั้งรอให้อยู่ต่อเพื่อเก็บเกี่ยวเวลาให้นานที่สุด
เพราะฉันรู้ว่า ในวันข้างหน้า ฉันจะคิดถึงเวลาแบบนี้
เวลาที่พวกเรายังคงอยู่ด้วยกัน...