มา กทม แบบเร่งด่วน
ด้วยมีหนังสือด่วนให้ต้องเดินทางมา กทม แบบไปเช้า-เย็น หรือ ค่ำ 55
เมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจ ก็เดินทางไปสนามบินสุวรรณภูมิ ก็นั่งเล่นมือถือเรื่อยเปื่อยในรถแท๊กซี่
คุยกับแม่โมนา "พี่กลับกี่ทุ่ม" "ไม่แน่ใจ น่าจะทุ่มกว่าๆ"
"พี่ เพื่อนหนูอยากเจอพี่" "ใครหว่า..
"จ้างน้องเที่ยวน่ะเหรอ..?"
"เอาน่า หนูอนุญาต เพื่อนหนู รู้ว่าพี่มีหนูคนเดียว แต่อนุญาต 1 วัน เอ๊ย ไม่ซิ ให้ 3 ชั่วโมง" "เอ่อ..."
แล้วก็วางสาย... ทิ้งกันเสียงั้น
เลยวางสาย ดูรูปโมนาหน้าจอมือถือแล้วยิ้ม "แม่โมนา ยังซ่าเหมือนเดิมเลยนะ"
รถแท๊กซี่วนเข้าสนามบินสุวรรณภูมิ เสียงมือถือดัง เบอร์ไม่คุ้น นึกว่าเขาโทรตามงาน
"พี่คะ พี่ถึงสนามบินยัง" เบอร์ไม่คุ้น เสียงก็ไม่คุ้น
"พี่ถึงแล้ว เจอหนูแถวชั้น 3 หน้าร้านหนังสือ ข้างสตาร์บัคนะ หนูใส่เสื้อลายตารางสีชมพู กางเกงยีนส์ ผมยาว น่าจะหาไม่ยาก" แล้วหัวเราะเสียงใส
"เพื่อนหลิน" "เก่งงงงงงค่าาาา เจอกันนะคะ" แล้วก็วางสาย นิสัยเหมือนใครบางคนเลย
ก็เดินตามทางไปยังจุดที่น้องบอกมา ด้วยความที่มีแต่เอกสารการประชุม เลยคล่องตัวไม่ต้องลากกระเป๋าให้ใครเหมือนทุกครั้ง (นินทากาเลเหมือนเทน้ำ 55)
ถึงหน้าร้าน ชะเง้อคอเป็นยีราฟ มองหาสาวเสื้อสีชมพู ไม่เจอ
หรือมาผิดร้าน 55 กำลังหันหลังว่าจะไปหาที่นั่งรอจะได้โทรหาด้วย
"พี่....หนูอยู่นี่" เสียงเรียกจากในร้าน มีแต่เสียงคนไม่มี 55
เดินเข้าไปตรงระหว่างชั้นหนังสือ ที่แท้เจ้าตัวนั่งกับพื้นชะโงกหน้ามาแล้วยิ้มหวาน "จ๊ะเอ๋.."
"สวัสดีค่ะ หนูชื่อฟาง เป็นเพื่อนกับหลิน พอดีคุยกับหลิน บอกว่าพี่มา กทม หลินบอกให้หหนูมาอยู่เป็นเพื่อนช่วงพี่รอเครื่อง พี่เลี้ยงราเมงหนูพอ หนูอยากกิน ไม่ต้องจ้าง กลินเอาของกินมาล่อหนูก็ขับรถมาดักรอพี่เลย 55" แล้วยิ้ม "หนูพูดมากไปมั้ย".....
สรุปน้องเขาอยากกินราเมง เลยเดินกันไปร้าน เดินห่างๆ น้องหันมาแล้วบอกว่า "พี่กลัวหนูเหรอ เดินยังกับไม่ได้มาด้วยกัน"
ไม่ทันได้ตอบ น้องเดินมากุมมือ "ไปกันค่ะ ไม่ต้องกลัวหนูไม่ปล้ำพี่หรอก สนามบินคนเยอะปล้ำไม่ได้"
ปล่อยให้น้องลาก เอ๊ย จูงมือ น้ำเสียง คำพูด ท่าทาง กริยา เหมือนแม่โมนามากกกก ยังกับถอดแบบกันมา
ถึงร้านที่น้องอยากทาน "พี่ทานอะไร หนูสั่งให้ พี่จ่าย หนูกิน หนูไม่กินเนื้อ หลินบอกว่าพี่ก็ไม่กินเนื้อ ไม่กินผัก งั้นเอาแบบนี้ หนูกินผัก ของพี่หนูกินผักเอง พี่กินเส้นกับชาชู"
คุยไม่ทัน...
สรุปนั่งทานกัน ส่วนใหญ่น้องพูด น้องคุยเก่งมากกก เล่าเรื่องนั้นเล่าเรื่องนี้ ขอถ่ายรูปด้วยบอกจะส่งให้แม่โมนาดู ว่ามาตามที่รับปากแล้ว
สุดท้ายน้องมาส่งถึงทางเข้าผู้โดยสาร ระหว่างทางเดินก็เล่าเรื่องพี่จ้างเที่ยวคนนั้นคนนี้ 555
อาจจะเป็นสิ่งไม่คาดคิด แต่ก็ขอบคุณนะครับ ถึงจะไม่ได้เป็นการจ้างเที่ยวอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
แต่ก็ทำให้รับรู้ว่ามีน้องที่น่ารัก คุยเก่ง และจ้างเที่ยวอย่างเดียวมีอยู่ในเวบแห่งนี้
ขอบคุณที่ทำให้มีการบ้านเขียนอีกครั้ง ขอบคุณสำหรับการแย่งกิน 555
ขอบคุณแม่โมนา ที่อนุญาต น่าว่าคงได้ข่าวจากเพื่อนเขาแล้วล่ะ
การบ้านที่ไม่ได้ตั้งใจ....
